2020_5

Ah! Ich habe deinen Mund gekusst, Jokanaan...

"Aχ, το φίλησα το στόμα σου, Ιωάννη. Αχ, το φίλησα το στόμα σου, και είχαν γεύση πικρή τα χείλη σου. Ήταν η γεύση του αίματος; Όχι! Μάλλον η γεύση του έρωτα ήταν.Λένε πως ο έρωτας πικρή γεύση έχει. Όμως τι σημασία έχει; Τι σημασία έχει; Φίλησα το στόμα σου, Ιωάννη. Το φίλησα εγώ, το στόμα σου."

R. Strauss - Salome

Ηλέκτρα

"Το αγαπώ το μίσος μου. Μου αρέσει που είμαι η Ηλέκτρα. Μου αρέσει που πνίγομαι στον πόνο για την δολοφονία του πατέρα μου. Μου αρέσει που κυλιέμαι μες'στην λύσσα για την μητέρα μου-που τρελαίνομαι όταν την βλέπω ευτυχισμένη να αλαλάζει μετά το έγκλημα στην αγκαλιά του Αίγισθου..." 

Δημήτρης Δημητριάδης, Η εκκένωση

Οπερατικά ντουέτα

Θες να ακούσεις ιστορίες αγάπης που κατέληξαν σε συμφορά; Θες να ακούσεις μια εκπομπή που ο παραγωγός της βάζει κατά λάθος 2 φορές το ίδιο τραγούδι στην λίστα του και το καταλαβαίνει πολύ αργά για να το διορθώσει; Ε είσαι στο σωστό μέρος. Πάτα το κουμπάκι και στείλε με νούμερα 1 στην κατηγορία κλασσική μουσική και όπερα.

Καλή βδομάδα ΘΑ έχουμε!

Αιώνια Κάλλας

Η κονσέρβα της εβδομάδας

Μιλήσαμε για θάλασσες, ακούσαμε για θάλασσες, τα έκανα και λίγο θάλασσα στο τέλος. Η κοσνέρβα του Σαββάτου είναι εδώ!.

Το άσμα άσχετο με την εκπομπή, αλλά σχετικό με αυτά που θα παιχτούν στο μέλλον. Πολλά φιλιά σε όλους σας.

D'Oreste, d'Ajace

   

Ζόρια χοντρά για την Ηλέκτρα στην όπερα του Μότσαρτ Ιδομενέας. Τα σχέδιά της πάνε όλα κατά διαβόλου. Μόνη διέξοδος στο τέλος να καλωσορίσει τον θάνατο. 

H Hildegard Behrens ερμηνεύει με επικό τρόπο, αν και ίσως ανοίκειο για το Μοτσάρτιο μουσικό ιδίωμα, την τελευταία σκηνή της Ηλέκτρας. Μοναδικό το πάθος δικαιολογημένη η αποθέωση στο τέλος. 

ΘΑ έχουμε μιαν υπέροχη βδομάδα. Καλή σας μέρα. 

Johann Adolph Hasse - Siroe re di Persia (2014)

To μενού χτες είχε όπερα.  Siroe re di Persia του Johann Adolph Hasse. Υπέροχο μπαρόκ του 1733 ερμηνευμένο καταπληκτικά από την Καμεράτα υπό την διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου και φυσικά τους τραγουδιστές. Σχεδόν τέσσερις ώρες (μαζί με το διάλειμμα) κύλησαν νερό. Υπέροχη βραδιά!

Σας αφήνω με ένα απόσπασμα από την όπερα (όχι την χτεσινή παράσταση). Καλό σου-κού σε όλους σας.

Αμερικανική πολιτική

«Απλώς στον 21ο αιώνα δεν συμπεριφέρεσαι με λογικές 19ου αιώνα εισβάλλοντας σε άλλη χώρα με εντελώς χαλκευμένο πρόσχημα»

Είπε σήμερα ο Τζόν Κέρι, υπουργός εξωτερικών των Η.Π.Α. προφανώς αναγνωρίζοντας από ιδία  (ή και αηδία) πείρα τι θα πει χαλκευμένο πρόσχημα. Υποθέσω στο Ιράκ (με τα υπαρκτά όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ) αν τους έχει μείνει ακόμα διάθεση για γέλια, θα έχουν πέσει στα πατώματα...

Στην όπερα του Μότσαρτ Mitridate Re di Ponto, ο βασιλεύς έχει περισσότερα προβλήματα από την εξωτερική πολιτική με τους Ρωμαίους. Ο ένας του γιος προσπαθεί να του φάει την γυναίκα, ο έτερος και την γυναίκα και τον θρόνο. Ε, λογικό στο τέλος να φαρμακωθεί ο μονάρχης με τόσες καλιαρντοσίνες που γίνονται στο παλάτι του. Πόσα να αντέξει; Καλό υπόλοιπό Κυριακής και φυσικά καλά να περάσετε την Καθαρά Δευτέρα. 

Η Λυρική στον Πειραιά

Στην μνήμη της Κάλλας

Με μια πρωτότυπη (για τα ελληνικά δεδομένα) εκδήλωση τίμησε η Εθνική Λυρική χθές την μνήμη της Μαρίας Κάλλας που πέθανε σαν σήμερα στο Παρίσι το 1977.

Σε πέντε σημεία της Αθήνας δόθηκαν ισάριθμες μικρές υπαίθριες συναυλίες στις οποίες ερμηνεύτηκαν μερικές από τις διασημότερες άριες του ρεπερτορίου. Άριες που σημαδεύτηκαν από την ίδια την Κάλλας.

Απροσδόκητα μεγάλο το πλήθος, σίγουρα όχι όλοι φίλοι της όπερας αποκλειστικά, αλλά και άνθρωποι που είδαν και άκουσαν κάτι τέτοιο πρώτη τους φορά. Όπως και να έχει ήταν μια εκδήλωση την οποία απολαύσαμε.

Το επόμενο ραντεβού της Εθνικής Λυρικής σε ανοιχτό χώρο είναι την Πέμπτη 26 του μηνού στον Πειραιά! 

Καλή σας μέρα και πολύ καλή βδομάδα :)

CLUBBING...

Απορώ πως κάποτε το έκανα τόσο συχνά...

Καλό υπόλοιπο Κυριακής σε όλους σας, συνοδεία του φινάλε της Madama Butterfly, έτσι για να επιστρέψουμε στα κλασικά σιγά σιγά. 

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΦΙΝΑΛΕ ΟΠΕΡΑΣ Vol. 1

Μέχρι τα τέλη περίπου του 18ου αιώνα, οι περισσότερες όπερες τελείωναν σχετικά χαρμόσυνα, με τους πρωταγωνιστές να βρίσκουν την αγάπη και ο έρωτάς τους (βασικό θέμα του 99% των έργων του μελοδράματος) να θριαμβεύει επί των πτωμάτων όλων όσων τους στάθηκαν εμπόδιο. 

Από ένα σημείο και μετά μας έμειναν μόνο πτώματα καθώς και οι πρωταγωνιστές βρίσκουν τραγικό συνήθως θάνατο που είτε τους ενώνει οριστικά στον άλλο κόσμο, είτε τους λυτρώνει από μιαν αγάπη που ίσως δεν ήταν και τόσο αληθινή. 

Ας δούμε λοιπόν μερικά από τα προσωπικά αγαπημένα φινάλε των έργων του ρεπερτορίου από όσα ξέρω μέχρι στιγμής. Τα βίντεο είναι ενδεικτικά (και όχι απαραίτητα οι καλύτερες ερμηνείες) ανάλογα με το τι υλικό βρήκα στο youtube.

Καλή σας θέαση και κυρίως ακρόαση :) 

1-La Traviata

Παρίσι, πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Η Violetta Valéry είναι μια πόρνη. Πολυτελείας βέβαια, όχι σαν κάτι τελευταίες που παίρνονταν κάτω από τις γέφυρες του Σηκουάνα για ένα παντελόνι τζίν Lewis και ένα σωληνάριο οδοντόκρεμα Κολινός. Έτσι καταφέρνει να τυλίξει έναν υποκόμη, να συζήσει μαζί του, να τους χωρίσει ο πατέρας του-γιατί η σχέση του γιόκα με την πουτάνα είχε χαλάσει το καλό όνομα της οικογένειας, να την κάνει ρόμπα ο τελευταίος που νομίζει πως η Violetta ήταν ψωλέτα και για αυτό τον παράτησε. Ε, δεν της έφταναν όλα αυτά της κακομοίρας έχει και φυματίωση στο τελευταίο στάδιο. Λίγο πριν πεθάνει, επιστρέφει ο αγαπημένος της που έχει μάθει την αλήθεια για τον λόγο του χωρισμού τους, ο μετανιωμένος "πεθερός" κι ένας γιατρός μάλλον για μπούγιο διότι η μανδάμ είναι φανερό πως απλά χρειάζεται νεκροθάφτη. Λίγο πριν ξεψυχήσει η Violetta δίνει την ευχή της στον αγαπημένο της να βρεί κάποια που θα τον αγαπήσει και με την τελευταία της πνοή ομολογεί πως πλέον δεν πονά, νοιώθει ξανά δυνατή και ευτυχισμένη για να πέσει νεκρή κάνοντας τους θεατές να βαλαντώσουν στο κλάμα (αν τα έχει πει καλά).

2-Norma

Γαλατία 50π.Χ. H Norma είναι ιέρεια της Μεγάλης Θεάς της Σελήνης των Γαλατών.  Θεωρητικά θα έπρεπε να είναι μια άσπιλη και αμόλυντη παρθένα. Πρακτικά το κάνει κατά συρροή και κατ΄εξακολούθηση με τον Pollione, Ρωμαίο στρατηγό και κατακτητή της πατρίδας της με τον οποίο έχει αποκτήσει και 2 μούλικα. Τον τελευταίο καιρό ο Pollione έχει μολύνει και την έτερη παρθένα του ναού την Adalgisa (μα τέτοιο σουξέ ο Ρωμαίος?). Μέχρι να φτάσουμε στο τραγικό φινάλε, η Norma έχει ρίξει στάχτη στα μάτια των Γαλατών που θέλουν να πολεμήσουν τους Ρωμαίους (με σκοπό να μην κινδυνεύσει ο Pollione)  λέγοντάς τους πως δεν το επιτρέπει η Θεά. Έχει σκεφτεί να σκοτώσει τα παιδιά της, τo μετανιώνει, παρακαλεί τον Pollione να γυρίσει κοντά της και όταν τρώει πίτα τον δίνει στεγνά στους Γαλάτες να τον σφάξουν. Μετά το μετανιώνει πάλι (έλεος μανδάμ) αναλαμβάνει τελικώς την ευθύνη για τα προαναφερθέντα αίσχη, και αφού παρακαλεί τον πατέρα της να μην πληρώσουν τα παιδιά της τα δικά της λάθη, πέφτει στην φωτιά. Ξαφνικά την ακολουθεί μετανιωμένος στην πυρά και ο Pollione που αυτοκτονεί μαζί της αν και θα ήταν απλούστερο να μην είχε κάνει όλες τις μαλακίες που οδήγησαν στην κατάσταση αυτή.

3-Thais

Συνεχίζουμε με άλλη μια πουτάνα του μελοδράματος (βρε σαν πολλές δεν μαζεύτηκαν;) αυτή την φορά στην Αίγυπτο της ύστερης αρχαιότητας τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Η Thais, πόρνη στο επάγγελμα αλλά όχι φυσικά στην ψυχή έχει μαγέψει ολόκληρη την πόλη της Αλεξάνδρειας ως μια ιέρεια της Αφροδίτης. Ο μοναχός Athanael και το σινάφι του από ρυπαρούς ρασοφόρους αποφασίζουν να εξαγνίσου την πόλη και να την απαλλάξουν από τα μάγια της Θαϊδος. Να μη σας τα πολυλογώ, ο Αθαναϊλ μαγεύεται από τα κάλλη της εταίρας, η κορασίδα από τα λόγια του για τον καλό Χριστούλη, και οι δύο τους το σκάνε στην αφιλόξενη έρημο. Εκεί μετά βίας καταφέρνουν να φτάσουν σε ένα γυναικείο μοναστήρι οπού ο Αθαναϊλ αφήνει σχεδόν ετοιμοθάνατη την Θαϊδα για να πάει στο δικό του. Όμως πλέον είναι για αυτόν αργά. Δεν μπορεί να ξεχάσει την Θαϊδα και λίγους μήνες μετά επιστρέφει στο μοναστήρι για να την ξαναδεί. Όμως η πρώην πόρνη είναι πλέον ετοιμοθάνατη από την ταλαιπωρία στην έρημο και μια νηστεία με μπρόκολο και κουνουπίδι 3ών μηνών που την είχε θερίσει. Προσπαθεί να της εξηγήσει πως την αγαπά όμως η Θαϊδα σε θρησκευτική έκσταση και επιθανάτιο παραλήρημα μιλάει για αγγέλους και άλλα χριστιανικά κουλά πριν τελικά πεθάνει και αφήσει τον Αθαναϊλ μπουκάλα με την πίστη του, και το πουλί στο χέρι. 

4-Madama Butterfly

Από την Αίγυπτο του 4ου μ.Χ. αιώνα, στο Ναγκασάκι του 20ου αιώνα, πριν φυσικά το ρημάξουν οι Αμερικανοί με τα πυρηνικά. Ηρωϊδα της όπερας αυτής η εύπιστη Cio-Cio San, για εμάς τους δυτικούς Madama Butterfly, παντρεύεται τον Αμερικανό αξιωματικό του πολεμικού ναυτικού Pinkerton o οποίος την παντρεύεται για να έχει να ξεχαρμανιάζει όταν πιάνει λιμάνι μέχρι να βρει κανονική Αμερικάνα νύφη. Η μικρή τον ερωτεύεται σφόδρα, εκείνος την κοροϊδεύει φόδρα να μην τα πολυλογώ την καθιστά έγκυο και φεύγει με το πλοίο. Η μικρή Butterfly ξεροσταλιάζει χρόνια περιμένοντας τον, μέχρι που κάποια στιγμή ο αγαπημένος της επιστρέφει για να τον δεί παντρεμένο με άλλη γυναίκα και σκοπό της επιστροφής του να της πάρει το παιδί τους στην Αμερική. Ε τι να κάνει και η προδομένη κόρη, αποφασίζει να κάνει χαρακίρι με το μαχαίρι που είχε κάνει παλιότερα και ο πατέρας της. Λίγο πρίν το τέλος αποχαιρετά το παιδί της και χύνει τα σωθικά της στο πάτωμα αντί να ξεκοιλιάσει τον άπιστο που την δούλευε τόσα χρόνια. (εδώ δεν έχει βίντεο κανονικό αλλά όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα κάποιο που να είναι ανεκτά συγκρίσιμο με αυτό με την ερμηνεία της Κάλλας).

Αυτά τα ολίγα από εμένα για σήμερα. Εύχομαι να σας αρέσει το μικρό αυτό αφιέρωμα, κι αν όχι κουράγιο γιατί θα ακολουθήσουν κι άλλα χαχαχα. Καλό σας βράδυ παίδες :)

ΒΡΩΜΙΣΕ ΕΚΛΟΓΕΣ Vol. 1

Από κλόουν, γελωτοποιούς, και σούργελα άλλο τίποτα και αυτές οι εκλογές. Από την Σκύλα στην Χάρυβδη ένα πράγμα αλλά τι να κάνουμε μιαν απόφαση θα πρέπει να την πάρουμε. Εύχομαι στο διάστημα που μένει μέχρι τις εκλογές να το σκεφτούμε, να το ζυγίσουμε και να πάρουμε την καλύτερη δυνατή απόφαση. 

βρε λες???? Αν και αυτή γράφεται Αστέρω χαχα

Στην μουσική μας σήμερα, μιά από τις μεγαλύτερες φαρμακωμούνες της όπερας, η πριγκίπισσα Αμπιγκαϊλλε (που πας μαντάμ με αυτό το όνομα) αποφασίζει να πάρει την τύχη στα χέρια της και αφού είναι χιλοπιτιασμένη (και μπάσταρδη  όπως θα μάθει αργότερα) να πνίξει τους εχθρούς της στο αίμα τους και να γίνει βασίλισσα. ερμηνεύει η Maria Guleghina. Καλό βράδυ σε όλους σας παίδες. 

Υ.Γ: Εντελώς άσχετο με την ανάρτηση, δεξιά που λέει "φίλοι της όπερας" εσείς βλέπετε όσους έχουν κάποια στιγμή δηλωθεί ως αναγνώστες? γιατί εγώ δεν το βλέπω εδώ και καιρό και δεν ξέρω πως να το διορθώσω να μην φαίνεται αυτή η μαυρίλα. Όποιος έχει καμιά ιδέα ας μου πεί. 

ΟΙ 10 ΜΕΡΕΣ...

...μέχρι το τέλος της εξεταστικής και την παράδοση της εργασίας για την Σύνθεση 7 προβλέπονται πολύ Βαγκνερικές.

(φινάλε της 1ης πράξης από την όπερα Lohengrin)

(φινάλε της όπερας Tannhäuser ) 

(φινάλε της όπερας Fliegende Hollander)

Εύχομαι να είσαστε όλοι καλά, να περνάτε όσο καλύτερα γίνεται και γενικώς  να την παλεύετε :)

Πολύ καλή σας μέρα παίδες. 

10 ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΕΡΜΗΝΕΥΤΕΣ, ΣΕ 20 ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΕΡΜΗΝΙΕΣ

 Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στην όπερα ένα πόστ ολίγον τι συνδυαστικό. 10 καλλιτέχνες που αγαπώ (όχι απαραίτητα οι αντικειμενικά καλύτεροι αλλά σίγουρα αυτοί που η παρουσία τους σε μία δισκογραφία θα με έκανε να ακούσω ένα ολόκληρο έργο) σε 20 αγαπημένες ερμηνείες που για εμένα είναι συγκλονιστικές, με κάνουν να αισθάνομαι, 20 άριες που θα έπαιρνα αν μπορούσα και στον άλλο κόσμο. Απολαύστε τες.

1-Maria Callas

Τα λόγια είναι περιττά για τον απόλυτο μύθο της όπερας, την μεγαλύτερη ερμηνεύτρια που έζησε ποτέ. Τραγούδησε σχεδόν κάθε είδους ρεπερτόριο σημαδεύοντας μερικούς ρόλους τόσο ανεξίτηλα που θα μπορούσαν μετά τις ερμηνείες της να έχουν καεί οι παρτιτούρες αφού καμία δεν θα τους αποδώσει καλύτερα.

Θα την ακούσουμε σε 2 από τους ρόλους που σημάδεψε και την σημάδεψαν. Πρώτα ως Norma από την ομώνυμη όπερα του Bellini στην άρια Casta Diva και δευτερευόντως ως Tosca από την Tosca του Puccini στην άρια Vissi d'arte.  

2-Natalie Dessay

Εξαιρετική φωνή, θεατρικότητα και παιχνιδιάρα διάθεση (εκεί τουλάχιστον που χρειάζεται) συνθέτουν μια από τις πλέον γοητευτικές προσωπικότητες της όπερας των ημερών μας.

Η πρώτη μας άρια Se pieta από το νέο της άλμπουμ με άριες της Κλεοπάτρας από την όπερα του Handel Giulio Cesare in Egitto. 

H δεύτερη είναι η άρια Der Holle rache δεύτερη άρια της Βασίλισσας της Νύχτας από την όπερα Ο Μαγικός Αυλός του Mozart. 

3-Philippe Jaroussky
Λατρεμένος κόντρα-τενόρος και απόλυτα χότ γκομενάκι, κοινώς, συνδυασμός που σκοτώνει :)
Η πρώτη μας άρια η Cara la dolce fiamma από την όπερα Adriano in Syria του J.-Ch. Bach.

H δεύτερη είναι η πασίγνωστη άρια Lascia ch'io pianga από την όπερα Rinaldo του Handel που κάποιοι ίσως θυμάστε από τον Αντίχριστο του Τρίερ. 

4-Luciano Pavarotti

Ο απόλυτος άρχοντας της όπερας. Μπορούσε να τραγουδήσει και τραγούδησε σχεδόν τα πάντα. Μπορεί να ξεφτιλίστηκε με εκείνα τα "Pavarotti and friends" που εμφανιζόταν στην σκηνή με κάθε τσόκαρο, όμως κακά τα ψέματα για τους περισσότερους από εμάς ήταν ο αδιαμφισβήτητος στάρ που μας έκανε να αγαπήσουμε την όπερα. Εδώ στις άριες Nessun Dorma από την όπερα Turandot του Puccini και Celeste Aida από την όπερα Aida του Verdi. 

5-Joan Sutherland

Και φτάσαμε στα δύσκολα. Ήταν ή όχι η μακαρίτισσα μια μεγάλη της όπερας; Αρκούσε που είχε φωνάρα ή θα έπρεπε να ήταν και περισσότερο ερμηνεύτρια να έχει καλύτερη άρθρωση και λιγότερο όγκο στο μαλλί; Ίσως δεν έχει και νόημα να απαντηθεί το ερώτημα, αν και στους οπερατικούς κύκλους πάντα θα γίνονται σφοδρές συζητήσεις περί αυτού, αφού η Joan Sutherland κατάφερνε να ξεσηκώσει τα πλήθη με τις φωνητικές τις ικανότητες τραγουδώντας μέχρι τα βαθιά της γεράματα (για τα δεδομένα της όπερας πάντα). Η πρώτη μας άρια από την όπερα La Fille du regiment του Donizetti, Salut a la France και φυσικά η σκηνή της τρέλας από την Lucia di Lammermoor του ιδίου με πρίν συνθέτη. 

6-Birgit Nilsson

Το ιερό τέρας από την Σουηδία με την τεράστια φωνή και το βιτριολικό χιούμορ δεν θα μπορούσε να λείπει από τις αγαπημένες μου.  Διέπρεψε στους Βαγκνερικούς ρόλους, ως ηρωίδα στις όπερες του Στράους αλλά και στο ιταλικό ρεπερτόριο ως Λαίδη Μάκβεθ και πριγκίπισσα Τουραντότ. Εδώ στο λατρεμένο φινάλε από την όπερα Τριστάνος και Ιζόλδη του Βάγκνερ και στο φινάλε από την Σαλώμη του Στράους.

7-Cecilia Bartoli

Λατρεμένη όσο λίγες όχι μόνο για εμένα αλλά και γενικά, ξεχωρίζει τόσο για την απίστευτη φωνή της, την καταπληκτική τεχνική της, τις ερμηνείες της. Πραγματικά απολαυστική σε όποιο ρόλο κι αν έχει ερμηνεύσει αλλά και μια ερευνήτρια του οπερατικού χώρου αφού έχει ερμηνεύσει ούκ ολίγες φορές ξεχασμένες άριες και έργα. Σήμερα την συναντάμε στο φινάλε Non piu mesta της όπερας La Cenerentola του Ροσίνι και στην άρια Agitata da due venti από την όπερα La Griselda του Βιβάλντι . 

8-Janet Baker

Σεμνή και ταπεινή όσο λίγες (από όσο ξέρω τουλάχιστον ελπίζω να μην κάνω λάθος χοχοχο) διέπρεψε τόσο στο προκλασικό όσο και στο μοντέρνο ρεπερτόριο-και βουνό και θάλασσα δηλαδή. Λατρεμένη και αξεπέραστη ως Ορφέας από την όπερα του Gluck, Orfeo ed Euridice από την οποία ακούμε το πασίγνωστο Che faro senza Euridice. Χωρίς σύγκριση και στον θρήνο της Διδούς από την όπερα Dido and Aeneas του Purcell. 

9-Αγνή Μπάλτσα

Η δεύτερη Ελληνίδα της υπόθεσης και δεύτερη σε αναγνωρισιμότητα μετά την Κάλλας (στην Ελλάδα τουλάχιστον). Μια από τις ομορφότερες φωνές και καταπληκτική ερμηνεύτρια, διέπρεψε μεταξύ άλλων ως Carmen και Santuzza. Σε αυτούς τους 2 ρόλους θα την απολαύσουμε και στα παρακάτω αποσπάσματα. Habanera από την Carmen του Bizet και το ντουέτο Tu qui Santuzza από την Cavaleria Rusticana του Mascagni, εδώ με άλλη μια τεράστια μορφή της όπερας τον Jose Carreras. 

10-Placido Domingo

Kαι κλείνουμε το μικρό μας αυτό αφιέρωμα με άλλο ένα Ιερό Τέρας του μελοδράματος. Καταπληκτική φωνή και ερμηνείες κατάφερε να τραγουδάει ως τις μέρες μας έχοντας σημαδέψει στην μακροχρόνια καριέρα του πολλούς ρόλους όπως αυτός του Οθέλου στην ομώνυμη όπερα του Verdi απο την οποία ακούμε το Dio mi potevi scagliar. Από τον Βαγκνερικό Lohengrin ακούμε In fernem land. 

Αυτά τα ολίγα για σήμερα. Εύχομαι καλό υπόλοιπο Κυριακής σε όλους σας και μια καλή βδομάδα είτε αυτή μας βρεί φτωχούς, είτε ολοκληρωτικά χρεοκοπημένους (όπως καταλαβαίνεται άλλη λύση από τις δύο αυτές δεν βλέπω).

ALMOST SEPTEMBER

Σχεδόν Σεπτέμβριος,
με το αεράκι να διώχνει την ζέστη,
και την Αθήνα ακόμα ιδανική για βόλτες,
παρέα με την φωτογραφική μηχανή και τα φιλαράκια...

[Πεδίον Άρεως]

[Ιερα Οδός & Πειραιώς]

[οι άνωθεν επτά, Πλάκα]

...και την Natallie Dessay να τραγουδά για την αγάπη του Ιουλίου Καίσαρα ως Κλεοπάτρα στην όπερα του G.F. Handel, Giulio Cesare in Egitto.

V'adoro, pupille

[η μετάφραση της άριας από εδώ, το βίδεο απαλλοτριωμένο από εδώ]

Καλή σας ημέρα και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού :)

ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΑ + ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ

"Ένα μήνα αργότερα σε συνάντησα στο δρόμο...χωρίς να το πολυπιστεύω, σου πρότεινα να πάμε για χορό. Είπες απλώς ναι, why not. Ήταν 23 Οκτωβρίου 1947...Μετά την τρίτη ή την τέταρτη έξοδό μας, επιτέλους σε φίλησα. Δεν βιαζόμασταν"

Αντρέ Γκόρζ-Γράμμα στη Ντ.

Στα 1947 κάποιοι άνθρωποι δεν βιάζονταν, κάποιοι άνθρωποι κατάφερναν και έδεναν τις ζωές τους για πάντα. 

Το καταπληκτικό αυτό τελευταίο βιβλίο του Αντρέ Γκόρζ, που γνώρισα από ανάγνωση μέρους του στην εκπομπή "Που πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε πιά" του Μενέλαου Καραμαγγιώλη από την συχνότητα του Τρίτου Προγράμματος, είναι-όπως αναφέρει στο επίμετρο της έκδοσης ο Μιχάλης Μήτσου "μια δημόσια επανόρθωση, μια ερωτική εξομολόγηση και μια προαναγγελία θανάτου. Η αρχή του είναι συγκλονιστική, το τέλος του αφόρητο. Ο συγγραφέας, που αποκάλυψε ότι έγραψε αυτό το βιβλίο κλαίγοντας, προειδοποιεί ότι δεν θα παραστεί στην κηδεία της γυναίκας του...θα φύγει μαζί της...επειδή είναι (ξανά) ερωτευμένος μαζί της και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν".

“Γίνεσαι ογδόντα δύο χρονών. Έχεις κοντύνει έξι εκατοστά, ζυγίζεις όλο κι όλο σαράντα πέντε κιλά και είσαι ακόμα όμορφη, γοητευτική κι επιθυμητή. Πάνε πια σαρανταοκτώ χρόνια που ζούμε μαζί και σε αγαπώ περισσότερο από ποτέ. Νιώθω και πάλι μέσα στο στήθος ένα σπαρακτικό κενό που μονάχα η ζεστασιά του κορμιού σου πάνω στο δικό μου το γεμίζει”

Αντρέ Γκόρζ-Γράμμα στη Ντ.

___________________
Καραγάτσης και Καββαδίας. Δυο ταξιδευτές του λόγου, ο ένας και των θαλασσών, μια σχέση πέρα από την φιλία, θα τολμούσα να πω αδερφική (άλλωστε η προσφώνηση αδελφέ συναντάται συχνά στην αλληλογραφία τους), όπως σκιαγραφείται σε αυτή την επετειακή έκδοση των μεταξύ τους επιστολών και καρτ-ποστάλ.

35 "συνομιλίες" για την τέχνη τους, τις ζωές τους και φυσικά για την θάλασσα, δώρο ενός αγαπημένου φίλου που θέλω να τον θεωρώ με την σειρά μου αδερφό :)

Και μιας και μιλήσαμε για θάλασσες, ας μας ταξιδέψει στους Ωκεανούς η Birgit Nilsson με δύο ερμηνείες της της άριας Ozean, du ungeheuer  από την όπερα Oberon του C. M. von Weber. Η πρώτη από ρεσιτάλ του 1964, η δεύτερη από τηλεοπτική παραγωγή των αρχών της δεκαετίας του 70, "απαλλοτριωμένες" από εδώ και εδώ.

Καλό βράδυ σε όλους και καλή αρχή ή καλή συνέχεια στις διακοπές σας :)

Υ.Γ 1: Κάνοντας αυτό το πόστ, βρήκα μια πολύ όμορφη παρουσίαση του Γράμματος στην Ντ. στο μπλόγκ Ανάγνωση.

Υ.Γ 2: Με αφορμή και κάποια σχόλια στο προηγούμενο πόστ, να επισημάνω πως η όποια παρουσίαση βιβλίου, γίνεται επειδή κάτι με άγγιξε ή μου κίνησε το ενδιαφέρον σε αυτά και όχι απαραίτητα επειδή είναι αντικειμενικά αριστουργήματα. Το μπλόγκ είναι προσωπικό κι εγώ δεν είμαι επαγγελματίας "αναγνώστης" ή κριτικός όπως επίσης τα όποια πόστ δεν είναι κατ'ανάγκη προτάσεις αγοράς.

Υ.Γ 3: Αν και δεν τρελαίνομαι με τις διαδικτυακές ψηφοφορίες αυτή που ξεκίνησε στο μπλόγκ Παράλληλα Βλέμματα κάτι μου είπε λόγω του θέματός της. Αν σας ενδιαφέρει λοιπόν να πείτε την γνώμη σας ως προς το ποια θεωρείται την καλύτερη πεντάδα ταινιών που προβλήθηκαν πέρσι στην χώρα μας, κάντε μια βόλτα από εδώ. 

ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΚΑΙ ΟΠΕΡΑ

Στην τέχνη όπως συνήθως και στην ζωή το καλό ξεκατίνιασμα γίνεται για 2 λόγους. Το "στέμμα" και τον πούτσο. Πολλά χρόνια πριν οι Alexis και Krystle επιδοθούν σε πολλαπλά μαλλιοτραβήγματα για το σάπιο σαρκίο του γέρο-Blake (αλήθεια what the fuck was that??) αλλά και το ποιά θα γίνει prima-βλάχα στο Denver U.S.A.,

οι συνθέτες και λιμπρετίστες της όπερας είχαν βρεί κατάλληλο πεδίο στα κιτάπια της ιστορίας αλλά και της φαντασίας για επικά ξεκατινιάσματα μεταξύ κορασίδων.

Σήμερα θα ασχοληθούμε με το διασημότερο εξ αυτών, την περίφημη σκηνή της αντιπαράθεσης Μαρίας Στιούαρτ και Ελισάβετ από την όπερα Maria Stuarda ρου G. Donizetti.

Η ιστορία μας εκτυλίσσεται στα 1587. Η Μαρία Στιούαρτ βρίσκεται για 18 χρόνια φυλακισμένη της βασίλισσας Ελισάβετ της 1ης (της φαρμακομούνας). Ο Κόμης του Λέστερ, Ροβέρτος Ντάντλεϊ που είναι ερωτευμένος με την Μαρία Στιούαρτ προσπαθεί να πείσει την Ελισάβετ να δείξει επιείκεια στην φυλακισμένη όμως η Ελισάβετ που τον ορέγεται για πάρτη της δεν πολύ ψήνεται. Παρ'όλα αυτά, ο Λέστερ καταφέρνει να κανονίσει μια συνάντηση μεταξύ τους με σκοπό την συμφιλίωση.

Οι δύο γυναίκες συναντιόνται στον τόπο φυλάκισης της Μαρίας από όπου δήθεν τυχαία περνούσε η Ελισάβετ με την συνοδεία της κατά την διάρκεια ενός κυνηγιού (μην πέσει και η υπόληψή της). Η Μαρία, δασκαλεμένη από τον Λέστερ πέφτει στα πόδια της υπεροπτικής Ελισάβετ παρακαλώντας για συγχώρεση.

-Αδελφή μου, ελπίζω να είσαι ικανοποιημένη από όλες τις πίκρες που έριξες πάνω μου. Τώρα το μόνο που θέλω είναι την συγχώρεση σου.
-Αυτή είναι η θέση που σου αξίζει στο βούρκο και την ντροπή, της απαντάει η Ελισάβετ την οποία παροτρύνουν οι δικοί της άνθρωποι να μην πιστεύει στα όσα της λέει η Μαρία.
-Μα ποιος σε έχει κάνει να με μισείς τόσο? της απαντά η Μαρία δαγκώνοντας τα χείλη της.
-Ποίος??? Εσύ μαρή. Με την καταραμένη σου υπεροψία και την κακιασμένη άθλια ψυχή σου.
-Ως πότε θα τα υπομένω όλα αυτά, αναρωτιέται η Μαρία που το παίζει παρθενώπη ενώ τις έχει κάνει τις πουστιές της.
-Ρώτα την βρωμερή σου καρδιά και το καταραμένο χέρι που μόνο για μίσος και δολοπλοκίες είναι ικανά, μοιχαλίδα που ξέκανες τον άντρα σου και τώρα μας το παίζεις αθώα.

Κάπου εκεί ο Λέστερ κάνει το λάθος να δείξει ξεκάθαρα την εύνοια και την αγάπη του για την Μαρία, οπότε η Ελισάβετ που βλέπει να χάνει και αυτόν τον γκόμενο τα παίρνει στην κράνα.

-Κι εσύ τέκνον Ροβέρτο??? Μια τέτοια αγάπη αιώνια ντροπή για άλλη μια φορά στο κεφάλι μιας Στιούαρτ. Τρέμε μπροστά μου!!
-Τι είπες μωρή σκρόφα? απαντάει η Μαρία που πλέον δεν μπορεί να κρατηθεί άλλο. Μπάσταρδη κόρη της Μπολένα έχεις μούτρα να μιλάς εσύ για ατιμία?? Πρόστυχη ανάξια πόρνη η ντροπή μου στα μούτρα σου μαντάμ, το χώμα της Αγγλίας έχει βεβηλωθεί που το πατάς βρωμερή μπάσταρδη.

Κάπου εκεί όπως όλοι καταλαβαίνετε η εύθυμη συντροφιά μας γίνεται μπουρδέλο. Η Ελισάβετ έξαλλη εντελώς διατάζει την σύλληψη της Μαρίας για να οδηγηθεί στον αποκεφαλιστή. Η Στιούαρτ φωνάζει πως ένας τέτοιος θάνατος θα είναι τιμή της και η αυλαία της πράξης πέφτει μέσα σε θύελλα χειροκροτημάτων.

(εδώ το απόσπασμα "vil bastarda" με χαστούκι)

Ηθικό δίδαγμα (διότι ναι, έχει και τέτοιο σήμερα).  Αν πρόκειται να αποκεφαλιστείς, ρίξε ένα καντάρι μπινελίκια στην τύπισσα που θέλει να σου πάρει το κεφάλι, τράβα τις και κάνα φούσκο να έχει να σε θυμάται. Επίσης αν προλαβαίνεις πηδήξου και με τον άντρα που αυτή γουστάρει και τότε θα έχεις φύγει από την ζωή λιγότερο Κιουρία μεν αλλά περισσότερο εντυπωσιακά δε χαχαχα.

Πολλά φιλιά σε όλους και ευχές για μια υπέροχη βδομάδα. Ελπίζω να περάσετε τέλεια στις διακοπές του Πάσχα όπου κι αν πάτε, ότι κι αν κάνετε :)

10 ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΟΠΕΡΕΣ

Τώρα σας να σας ακούω να λέτε "μα τα έκανες μαντάμ τα 10 αγαπημένα cd". Χμ, αυτά ήταν αφενός κάποιες συλλογές και όχι ολόκληρα έργα, αφετέρου ήταν cds με συγκεκριμένες ηχογραφήσεις έργων που για κάποιο λόγο αγάπησα. Τώρα θα μιλήσω για τα έργα τα ίδια, 10 από τις πλέον αγαπημένες όπερες τις οποίες μπορεί να έχω σε πάμπολλες εκτελέσεις ακόμα και από τους ίδιους πάνω κάτω εκτελεστές (ας πούμε 7 ηχογραφήσεις της Tosca μόνο με την Callas) και κυρίως όπερες τις οποίες όταν αποφασίζω να τις ακούσω τις ακούω ολόκληρες από την αρχή μέχρι το τέλος. Φυσικά μέσα στον κατάλογο των έργων αυτών θα βρούμε και μερικές που συναντήσαμε στο προηγούμενο όπως είναι πολύ λογικό.

1-Salome, του R. Strauss, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1905. Το story έχει να κάνει με την νυμφομανή Σαλώμη, πριγκίπισσα τσούλα της Ιουδαίας η ακόρεστη λύσσα της οποίας για πέος (σε συνδυασμό με την γλοιώδη λαγνεία του Ηρώδη) οδηγεί στον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Βαπτιστή, σε μια σκηνή νεκροφιλίας και τελικά στον δικό της θάνατο. Φυσικά το έργο όπως καταλαβαίνετε είναι ακατάλληλο για ανηλίκους. Πέρα από την εξαιρετική μουσική και υπόθεση, η όπερα αυτή είναι αγαπημένη διότι η διασκευή της από την highvoltagepress με έκανε διάσημη πρωταγωνίστρια ως Σαλώμη στο χορό των 7 χάμπουργκερ. Στο βίντεο, βλέπουμε το φινάλε της όπερας με την Catherine Malfitano την οποία υπεραγαπάμε σε αυτό το ρόλο :)

2- La Traviata, δηλαδή "η παραστρατημένη". Έργο του G. Verdi του 1853 βασισμένο στο βιβλίο η "Κυρία με τις καμέλιες" του Αλεξάνδρου Δουμά υιού. Σπαραξικάρδιο δράμα μεταξύ μιας πόρνης και ενός υποκόμη το ειδύλλιο των οποίων καταλήγει τραγικά (πουτάνα η πρωταγωνίστρια πουτάνα η κοινωνία).
Από αυτή την παράσταση,  Libiamo, ne' lieti calici

3- Τosca, (όχι η κολόνια η όπερα λέμε!!) έργο του 1900 του G. Puccini, του τελευταίου μεγάλου της Ιταλικής όπερας και κατ' άλλους της όπερας γενικά. Μια ζηλιάρα τραγουδίστρια της όπερας η Floria Tosca, το αναρχοκουμούνι αγόρι της ο πειναλέος ζωγράφος ο Mario Cavaradossi, και ο Βαρόνος Scarpia αρχηγός της αστυνομίας της Ρώμης (και κρυφά ερωτευμένος με την Tosca) συνθέτουν το εκρηκτικό τρίο χαρακτήρων για μια από τις διασημότερες όπερες όλων των εποχών. Η όπερα αυτή ήταν  η πρώτη αλλά και τελευταία όπερα που η Μαρία Κάλλας τραγούδησε επί σκηνής και ο ρόλος της Tosca ένας από αυτούς που ΚΑΜΙΑ άλλη δεν κατάφερε ποτέ να ερμηνεύσει καλύτερα από εκείνη. Στα 2 βίντεο βλέπουμε αποσπάσματα από την 2η πράξη της όπερας όπως παρουσιάστηκε στα 1964 στο Covent Garden. (αν πρέπει να δείτε 2 βίντεο για να καταλάβετε τι σημαίνει ερμηνεία, και πάθος και βασικά όπερα δείτε αυτά τα 2).

4-Lucia di Lammermoοr όπερα του G. Donizetti  του 1835 για την οποία σας μίλησα εκτενώς πρίν λίγο καιρό στην όπερα της Δευτέρας. Έρωτας, προδοσία μια δολοφονία, η διασημότερη σκηνή τρέλας στην ιστορία της όπερας, έ δεν είναι και λίγα αυτά για να λατρέψει κάποιος την όπερα αυτή. O L. Pavarotti και η J. Sutherland σε ντουέτο από την όπερα που έκανε διάσημη την τελευταία στο ρόλο της Lucia αν και πάλι το ρόλο αυτό καμία δεν ερμήνευσε καλύτερα από την Κάλλας.

5-Cleofide, όπερα του J. A. Hasse που ανέβηκε πρώτη φορά (ίσως και τελευταία) το 1736 και παίζει να είμαι ο μόνος που την θεωρεί μια από τις 10 αγαπημένες του. Η πανσπανιότητα αυτή μας μεταφέρει στην νίκη του Αλεξάνδρου επί του Πόρου στις Ινδίες και στα ερωτικά μπερδέματα με τα οποία μπλέκονται οι 2 βασιλείς για τα μάτια της πριγκίπισσας Κλεοφίδης διότι Μπαρόκ όπερα χωρίς θεοκάλιαρντη "γκομενική" υπόθεση δεν γίνεται. 231 λεπτά ατελείωτης κολορατούρας σε ένα 5πρακτο έργο για γερά νεύρα (χαχαχα) από το οποίο σας αφήνω με ένα μουσικό απόσπασμα από την μοναδική ηχογράφηση ολόκληρου του έργου για την οποία σας μίλησα και στο προηγούμενο όπερα πόστ και συγκεκριμένα από το φινάλε της.

6-Madama Butterfly, όπερα του G. Puccini που παρουσιάστηκε πρώτη φορά στα 1904 και την είχα παρουσιάσει στο δεύτερο αφιέρωμα της όπερας της Δευτέρας. Η παλιανθρωπιά του Αμερικανού Pinkerton, ή ευπιστία της ανήλικης Γιαπωνέζας Cio-Cio San, oι κερασιές και το Ναγκασάκι και ένα φυσικά τραγικό φινάλε για να ικανοποιηθεί το κοινό και έτοιμη άλλη μία από τις διασημότερες όπερες του ρεπερτορίου. Από την αυτή βλέπουμε το φινάλε, Con onor muore από αυτή την κινηματογραφική παραγωγή του 1995 (αν και το γεγονός πως στο τέλος η Butterfly φαίνεται να πεθαίνει στα χέρια του Pinkerton είναι μάλλον σκηνοθετική μαλακία).

7-Mitridate Re di Ponto, όπερα του Mozart (για να μην φωνάζεται μερικοί μερικοί οτι δεν τον ακούω) του 1770, την οποία καταλάτρεψα όταν είδα αυτή την παραγωγή στο Κανάλι της Βουλής. Ο Μιθριδάτης που λέτε είναι σε πόλεμο με τους Ρωμαίους. Στο παλάτι βρίσκεται η μέλλουσα σύζυγός του Ασπασία την οποία ορέγονται οι δύο γιοι του ο Σιφάρης (τον οποίο γουστάρει και η Ασπασία) και ο Φαρνάκης ο οποίος είναι σπιούνος και πουτανάκι των Ρωμαίων και προσπαθεί με την βοήθειά τους να του φάει τον θρόνο. Ο τελευταίος είναι παράλληλα λογοδοσμένος με την πριγκίπισσα Ισμήνη κόρη του Βασιλιά των Παρθών η οποία τον θέλει κολασμένα αλλά τρώει συνεχώς χυλόπιτες από τον Φαρνάκη. Ε με όλα όσα συμβαίνουν στην αυλή του είναι να απορεί κανείς που στο τέλος ο Μιθριδάτης φαρμακώνεται?? Από την σπανιότητα αυτή, ακούμε την υπέροχη άρια Se di lauri il crine adorno από τον τενόρο Bruce Ford .

8- Giulio Cesare in Egitto, όπερα του Handel που πρωτοπαρουσιάστηκε στα 1724, και έχει ως θέμα τις ίντριγκες και τα πάθη στα ανάκτορα της τελευταίας των Λαγιδών, της περιβόητης Βασίλισσας Κλεοπάτρας Ζ. Σε λεπτομέρειες δεν υπεισέρχομαι διότι μας διαβάζουν και παιδιά χαχαχα. Η όπερα αυτή είναι από τις περιπτώσεις αυτές έργων που πάντοτε ακούω ολόκληρο και ποτέ αποσπασματικά καθώς κάθε άρια είναι ένα μοναδικό αριστούργημα. Ένα από αυτά, την άρια της Κλεοπάτρας προς τον Ιούλιο Καίσαρα, V'adoro, pupille βλέπετε στο παρακάτω βίντεο ερμηνευμένη από την Inger Dam-Jensen.

9-  Tannhäuser, όπερα του R. Wagner του 1845. Μια ιστορία μεσαιωνικού ηρωισμού και έρωτα και μιας αγάπης που βρίσκει την ολοκλήρωση στο θάνατο (τι στο καλό όπερα είναι άλλωστε), η Θεά Αφροδίτη, το μπαστούνι του Πάπα και μπόλικος ρομαντισμός. Ε, τί θέτε κι άλλα? Ακούστε ολόκληρο το έργο για τα υπόλοιπα. Το αξίζει άλλωστε. Από την αρχή της 2ης πράξης ακούμε την άρια Dich teure Halle ερμηνευμένη στα 1996 από την Deborah Voigt.

10-Tristan und Isolde, όπερα του R. Wagner και αυτή, που παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 1865. Άλλη μία μεσαιωνική ιστορία αιώνιας αγάπης και έρωτα με τραγικό φινάλε (μα καλά κανείς να μην βρίσκει την ευτυχία στην όπερα ήθελα να ήξερα?). Από το αριστουργηματικό αυτό έργο βλέπουμε το ερωτικό ντουέτο από την 2η Πράξη του έργου, ερμηνευμένο από τους Birgit Nilsson και John Vickers.

Και κάπως μετά από μέρες γραψίματος  κατάφερα να χωρέσω 10 μόνο όπερες σε ένα πόστ αφήνοντας αρκετές υποψήφιες έξω, μήπως έπρεπε να βάλω 20 είναι η αλήθεια? Σας αφήνω με τις ευχές μου για ένα υπέροχο Σου-Κού. Φιλιά σε όλους :)