Ακόμη δεν έχω εντοπίσει για ποιο λόγο δεν μπορεί να με συγκινήσει όσο θα περίμενα η Μποφίλιου. Δεν είναι άσχημα τα τραγούδια της και η φωνή της αν και στάσιμη είναι σε άψογη κατάσταση. Κάτι όμως πάντα λείπει όταν την βλέπω ζωντανά. Να φταίει που ποτέ δεν συνδύασα τα τραγούδια της με κάποιο προσωπικό γκομενικό δράμα ώστε να κόβω φλέβες με τα τραγούδια της; Να είναι που ξενερώνω με τις χιψτεριές τύπου "καμιά φορά τα τραγούδια μας επιλέγουν δεν τα επιλέγουμε" που είναι μόνο για τα τηλεγλέντια του Παπαδόπουλου; Ίσως πάλι να είναι πως μου δίνει την εντύπωση οτι η υπερβολική ερμηνεία της επί σκηνής γίνεται για να καμουφλάρει το γεγονός πως δεν τραγουδάει "δικά της βιώματα"; Ενδεχομένως απλά να φταίει το γεγονός πως δεν έχω ακούσει ποτέ ολόκληρο δίσκο της με προσοχή πέρα από τα σκόρπια στο ραδιόφωνο. Όπως και να έχει, όταν είσαι με καλή παρέα, τρως πιτσούλα, πίνεις μπυρίτσα και γελάς μέχρι δακρύων, η νύχτα δεν μπορεί παρά να είναι επιτυχής.
Υ.Γ: Το γεγονός πάντως πως την Τρίτη (για Τετάρτη δεν ξέρω) ήμασταν στην συναυλία της όλοι όσοι την κράζουμε ως λίγη αυτά τα χρόνια, ίσως να λέει πως κάποτε θα γίνει αγαπημένη.
