ΝΕΟ ΜΠΛΟΓΚ

Όχι, όχι δικό μου, τρελός είμαι να κάνω δεύτερο? Όχι πως όποιος έχει 2ο, 3ο κλπ είναι τρελός αλλά εγώ θα ήμανε αν έκανα και οκ this isn't about me λέμε.

Ο Καημός, είχε έναν καημό. Να μας δεί να παρουσιάζουμε ένα νέο μπλόγκ, όχι όμως κάποιου φίλου μας άλλα κάποιο που για τον οποιοδήποτε λόγο μας έχει κινήσει το ενδιαφέρον, μας έχει συγκινήσει ή ό,τι άλλο και γιαυτό το διαβάζουμε. Έφτιαξε λοιπόν ένα παιχνίδι, έγραψε τους κανόνες και μας κάλεσε να παίξουμε.

Εγώ λοιπόν αποφάσισα να σας παρουσιάσω το (νέο για μένα) μπλόγκ μιας αρχιτεκτόνισσας, ενός Ατίθασου Πνεύματος όπως θέλει η ίδια να ονομάζεται. Το ατίθασο μας πνεύμα είναι Αιγοκερίνα και άρα όπως λέει η ίδια ότι λένε τα ζώδια, μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Πόσο μάλλον την Αρχιτεκτονική Σχολή της Βιέννης, (όχι καλέ δεν ζηλεύω καθόλου που σπουδάζει στην Ιερή Πόλη του μεγαλούργησαν μορφές της αρχιτεκτονικής όπως ο Otto Wagner ή ο Adolf Loos μεταξύ άλλων). [δεν μπαίνω στην διαδικασία να μιλήσω για ζωγράφους, ποιητές, μουσικούς γιατί πάει το χάσαμε μετά].

Της αρέσει το κερασοκόκκινο και έχει την χαρά να το δοξάζει παντοιοτρόπως η νέα της σχολή. Για το μπορντοροδοκόκκινο δεν ξέρω τι άποψη έχει.

13 χρόνια στην Βιέννη όπως γράφει η ίδια, άλλα παίζει να μου είναι Σαλονικιά και τρελαίνομαι που βλέπω ότι η πόλη αυτή μπολιάζει την ζωή μου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τόσο cool άτομα. Τώρα αν δεν είναι Σαλονικιά κι εγώ κατάλαβα λάθος από την ανάρτηση για το ταξίδι στην Θεσσαλονίκη ε καλά δεν πειράζει χαχαχα.

Πιστεύει πως υπάρχουν πραγματικά 10 λόγοι για τους οποίους θα έπρεπε να τα φτιάξεις με έναν αρχιτέκτονα (οκ εδώ θα διαφωνήσω λίγο αλλά αυτά θα τα πούμε κάποια στιγμή από κοντά ελπίζω).

Και θα μου πείτε, καλά ρε μεγάλε (ή τι μας λές μαρή τρελή-όσοι με ξέρετε), και γιατί αυτό το μπλόγκ και όχι κάποιο άλλο?

Λοιπόν, πρέπει να ομολογήσω το εξής. Ζηλεύω λίγο (έως πολύ) την Ατίθασο Πνεύμα για την αγάπη ή καλύτερα την καύλα που έχει για αυτή την σχολή. Την αναφέρει ως τον έρωτά της, τρελαίνεται όταν δεν μπορεί να είναι εκεί, και περιγράφει τόσο όμορφα τις πρώτες τις εντυπώσεις για τα μαθήματα, τα πρώτα ξενύχτια, τις πρώτες μακέτες. Μπήκε σε αυτή την σχολή στην κατάλληλη (υποθέτω) ηλικία όταν το μυαλό είναι ανοικτό σε κάθε είδους ερεθίσματα και η δημιουργικότητα χτυπάει κόκκινο. Κάτι που δυστυχώς δεν ένοιωσα εγώ που μπήκα στην σχολή στα 27. Διότι σε αυτή την ηλικία μπορώ να έχω άλλα επίπεδα κατανόησης έχω όμως και πολλά, πολλά στεγανά στην σκέψη μου, πολλά βαρίδια βρε αδερφέ. Κι έτσι απολαμβάνω λιγότερο αυτή την μεγάλη περιπέτεια που λέγεται αρχιτεκτονική. Γουστάρω όμως που η κοριτσάρα από την Βιέννη θα τα ζήσει όλα στο έπακρο, κι αν μας έρθει κάτω για Εράσμους θα έχει να μας διηγηθεί από κοντά υπέροχες καταστάσεις.

Δεν ξέρω αν έχω να πώ κάτι περισσότερο, άλλωστε δεν έχω διαβάσει και ολόκληρο το μπλόγκ της (που χρόνος για τέτοιες πολυτέλειες). Σας αφήνω με την προτροπή να κάνετε ένα πέρασμα από εκεί όταν ευκαιρήσετε, επιστρέφω κι εγώ στο σχεδιαστήριο μου μπάς και μου έρθει καμιά έμπνευση για το δικό μου θέμα.

Καλό σου-κου ΘΑ έχουμε δεν το συζητώ. Καλεσμένοι να συνεχίσουν το παιχνίδι, είναι οι πρώτοι 5 που θα αφήσουν σχόλιο χαχαχα χωσέ κουέρβο!!!

Στο πικ-άπ και επειδή το ζήτησε η μικρός γιατρός Σ.Π.Ρ. και επειδή είμαι α waltz kind of man ακούμε το Waltz 2 από την Jazz Suite του Dmitri Shostakovich όπως ακούγεται στην ταινία Μάτια Ερμητικά Κλειστά του Stanley Kubrick.

Υ.Γ: Μέσα στο καλοκαίρι, μου ζητήθηκε 2 φορές να παίξω σε μπλογκοπαίχνιδα και μου δόθηκαν από καλούς φίλους μπλόγκερς μερικά από τα βραβεία που κυκλοφορούσαν εκείνη την περίοδο. Δεν πρόλαβα (ή δεν βρήκα την διάθεση να παίξω) ούτε παρέλαβα τα βραβεία ευχαριστώντας όσους τα έδωσαν όπως θα έπρεπε. Sorry guys ελπίζω να επανορθώσω κάποια στιγμή.