Η αλήθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέηβις (2013)

"Η Τζίνα Ντέηβις είναι χορεύτρια σε στριπτιτζάδικο. Της αρέσει να αγοράζει ακριβά ρούχα για να μοιάζει πλούσια. Όνειρό της είναι με τις οικονομίες της να αποκτήσει ένα καινούριο διαμέρισμα.

Ένα βράδυ σε ένα καρναβάλι η Τζίνα γνωρίζει έναν όμορφο, μελαμψό άντρα, τον Ταρίκ, με τον οποίο περνάει τη νύχτα. Το πρωί της επόμενης ημέρας όλα τα μέσα παρουσιάζουν εκείνη και τον Ταρίκ ως τους βασικούς ύποπτους για το τρομοκρατικό χτύπημα που έγινε στην καρδιά του Σύδνεϋ…

Έχει η Τζίνα Ντέηβις το διπλό αυτό πρόσωπο; Eίναι η τρομοκράτισσα που καταδιώκουν οι αρχές;

H αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέηβις αναφέρεται στην κατασκευή της είδησης, όπως προκύπτει από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Στην κατασκευή μίας διαφορετικής ταυτότητας φαινομενικά τόσο αντικειμενικής, όπου το υποκείμενο χάνει πια τη δυνατότητα να υποστηρίξει τον ίδιο του τον εαυτό."

Μια αρκετά καλή παράσταση από το Θέατρο του Νέου Κόσμου. Στον μικρό, ασφυκτικό χώρο του δώματος, ξετυλίγεται μια ιστορία εξίσου ασφυκτική για το πώς τα μέσα ενημέρωσης μπορούν να εκμεταλλευτούν, αφού ίσως έχουν πρώτα εκθρέψει, τις μαζικές φοβίες των πολιτών στον νέο μετατρομοκρατικό κόσμο. 

Ο κυκλισμός του τετραγώνου (2013)

Ίσως η πλέον διαφημισμένη θεατρική παράσταση σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Το μεγάλο σουξέ του αφιερώματος στο Δημήτρη Δημητριάδη από την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. 

Τέσσερις ερωτικές ιστορίες (οι γωνίες του τετραγώνου;) με 11 πρωταγωνιστές επαναλαμβάνονται συνεχώς, μέχρι να διαλυθούν σε κύκλο-λέμε τώρα. 

Η παράσταση όντως για γερά νεύρα, καθώς η συνεχής επανάληψη του κειμένου και η σταδιακή του διάλυση ήταν αρκετά κουραστική. Δεν θέλω καν να σκέφτομαι το δράμα που πέρασαν οι ίδιοι οι ερμηνευτές λολ. 

Το ίδιο το κείμενο δεν ήταν κατά την γνώμη μου κάτι το συγκλονιστικό, πολύ καλύτερο βρήκα αυτό της Εκκένωσης. Αν δεν υπήρχε το χίψτερ "εύρημα" της συνεχούς επανάληψης δεν θα υπήρχε τίποτα να μείνει στον θεατή, πέρα από το όποιο σόκ παρουσίαζαν κάποιες από τις ιστορίες. Αν και στα 2010 που γράφτηκε το έργο δεν μπορώ να πω πως υπάρχει πλέον κάτι σοκαριστικό. 

Συνολικά πάντως ήταν μια προσεγμένη παραγωγή και μια καλή παράσταση, χωρίς όμως να είναι το συγκλονιστικό έργο που ήταν για παράδειγμα το Πεθαίνω σαν χώρα (του ιδίου συγγραφέα).