10 ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΟΠΕΡΕΣ

Τώρα σας να σας ακούω να λέτε "μα τα έκανες μαντάμ τα 10 αγαπημένα cd". Χμ, αυτά ήταν αφενός κάποιες συλλογές και όχι ολόκληρα έργα, αφετέρου ήταν cds με συγκεκριμένες ηχογραφήσεις έργων που για κάποιο λόγο αγάπησα. Τώρα θα μιλήσω για τα έργα τα ίδια, 10 από τις πλέον αγαπημένες όπερες τις οποίες μπορεί να έχω σε πάμπολλες εκτελέσεις ακόμα και από τους ίδιους πάνω κάτω εκτελεστές (ας πούμε 7 ηχογραφήσεις της Tosca μόνο με την Callas) και κυρίως όπερες τις οποίες όταν αποφασίζω να τις ακούσω τις ακούω ολόκληρες από την αρχή μέχρι το τέλος. Φυσικά μέσα στον κατάλογο των έργων αυτών θα βρούμε και μερικές που συναντήσαμε στο προηγούμενο όπως είναι πολύ λογικό.

1-Salome, του R. Strauss, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1905. Το story έχει να κάνει με την νυμφομανή Σαλώμη, πριγκίπισσα τσούλα της Ιουδαίας η ακόρεστη λύσσα της οποίας για πέος (σε συνδυασμό με την γλοιώδη λαγνεία του Ηρώδη) οδηγεί στον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Βαπτιστή, σε μια σκηνή νεκροφιλίας και τελικά στον δικό της θάνατο. Φυσικά το έργο όπως καταλαβαίνετε είναι ακατάλληλο για ανηλίκους. Πέρα από την εξαιρετική μουσική και υπόθεση, η όπερα αυτή είναι αγαπημένη διότι η διασκευή της από την highvoltagepress με έκανε διάσημη πρωταγωνίστρια ως Σαλώμη στο χορό των 7 χάμπουργκερ. Στο βίντεο, βλέπουμε το φινάλε της όπερας με την Catherine Malfitano την οποία υπεραγαπάμε σε αυτό το ρόλο :)

2- La Traviata, δηλαδή "η παραστρατημένη". Έργο του G. Verdi του 1853 βασισμένο στο βιβλίο η "Κυρία με τις καμέλιες" του Αλεξάνδρου Δουμά υιού. Σπαραξικάρδιο δράμα μεταξύ μιας πόρνης και ενός υποκόμη το ειδύλλιο των οποίων καταλήγει τραγικά (πουτάνα η πρωταγωνίστρια πουτάνα η κοινωνία).
Από αυτή την παράσταση,  Libiamo, ne' lieti calici

3- Τosca, (όχι η κολόνια η όπερα λέμε!!) έργο του 1900 του G. Puccini, του τελευταίου μεγάλου της Ιταλικής όπερας και κατ' άλλους της όπερας γενικά. Μια ζηλιάρα τραγουδίστρια της όπερας η Floria Tosca, το αναρχοκουμούνι αγόρι της ο πειναλέος ζωγράφος ο Mario Cavaradossi, και ο Βαρόνος Scarpia αρχηγός της αστυνομίας της Ρώμης (και κρυφά ερωτευμένος με την Tosca) συνθέτουν το εκρηκτικό τρίο χαρακτήρων για μια από τις διασημότερες όπερες όλων των εποχών. Η όπερα αυτή ήταν  η πρώτη αλλά και τελευταία όπερα που η Μαρία Κάλλας τραγούδησε επί σκηνής και ο ρόλος της Tosca ένας από αυτούς που ΚΑΜΙΑ άλλη δεν κατάφερε ποτέ να ερμηνεύσει καλύτερα από εκείνη. Στα 2 βίντεο βλέπουμε αποσπάσματα από την 2η πράξη της όπερας όπως παρουσιάστηκε στα 1964 στο Covent Garden. (αν πρέπει να δείτε 2 βίντεο για να καταλάβετε τι σημαίνει ερμηνεία, και πάθος και βασικά όπερα δείτε αυτά τα 2).

4-Lucia di Lammermoοr όπερα του G. Donizetti  του 1835 για την οποία σας μίλησα εκτενώς πρίν λίγο καιρό στην όπερα της Δευτέρας. Έρωτας, προδοσία μια δολοφονία, η διασημότερη σκηνή τρέλας στην ιστορία της όπερας, έ δεν είναι και λίγα αυτά για να λατρέψει κάποιος την όπερα αυτή. O L. Pavarotti και η J. Sutherland σε ντουέτο από την όπερα που έκανε διάσημη την τελευταία στο ρόλο της Lucia αν και πάλι το ρόλο αυτό καμία δεν ερμήνευσε καλύτερα από την Κάλλας.

5-Cleofide, όπερα του J. A. Hasse που ανέβηκε πρώτη φορά (ίσως και τελευταία) το 1736 και παίζει να είμαι ο μόνος που την θεωρεί μια από τις 10 αγαπημένες του. Η πανσπανιότητα αυτή μας μεταφέρει στην νίκη του Αλεξάνδρου επί του Πόρου στις Ινδίες και στα ερωτικά μπερδέματα με τα οποία μπλέκονται οι 2 βασιλείς για τα μάτια της πριγκίπισσας Κλεοφίδης διότι Μπαρόκ όπερα χωρίς θεοκάλιαρντη "γκομενική" υπόθεση δεν γίνεται. 231 λεπτά ατελείωτης κολορατούρας σε ένα 5πρακτο έργο για γερά νεύρα (χαχαχα) από το οποίο σας αφήνω με ένα μουσικό απόσπασμα από την μοναδική ηχογράφηση ολόκληρου του έργου για την οποία σας μίλησα και στο προηγούμενο όπερα πόστ και συγκεκριμένα από το φινάλε της.

6-Madama Butterfly, όπερα του G. Puccini που παρουσιάστηκε πρώτη φορά στα 1904 και την είχα παρουσιάσει στο δεύτερο αφιέρωμα της όπερας της Δευτέρας. Η παλιανθρωπιά του Αμερικανού Pinkerton, ή ευπιστία της ανήλικης Γιαπωνέζας Cio-Cio San, oι κερασιές και το Ναγκασάκι και ένα φυσικά τραγικό φινάλε για να ικανοποιηθεί το κοινό και έτοιμη άλλη μία από τις διασημότερες όπερες του ρεπερτορίου. Από την αυτή βλέπουμε το φινάλε, Con onor muore από αυτή την κινηματογραφική παραγωγή του 1995 (αν και το γεγονός πως στο τέλος η Butterfly φαίνεται να πεθαίνει στα χέρια του Pinkerton είναι μάλλον σκηνοθετική μαλακία).

7-Mitridate Re di Ponto, όπερα του Mozart (για να μην φωνάζεται μερικοί μερικοί οτι δεν τον ακούω) του 1770, την οποία καταλάτρεψα όταν είδα αυτή την παραγωγή στο Κανάλι της Βουλής. Ο Μιθριδάτης που λέτε είναι σε πόλεμο με τους Ρωμαίους. Στο παλάτι βρίσκεται η μέλλουσα σύζυγός του Ασπασία την οποία ορέγονται οι δύο γιοι του ο Σιφάρης (τον οποίο γουστάρει και η Ασπασία) και ο Φαρνάκης ο οποίος είναι σπιούνος και πουτανάκι των Ρωμαίων και προσπαθεί με την βοήθειά τους να του φάει τον θρόνο. Ο τελευταίος είναι παράλληλα λογοδοσμένος με την πριγκίπισσα Ισμήνη κόρη του Βασιλιά των Παρθών η οποία τον θέλει κολασμένα αλλά τρώει συνεχώς χυλόπιτες από τον Φαρνάκη. Ε με όλα όσα συμβαίνουν στην αυλή του είναι να απορεί κανείς που στο τέλος ο Μιθριδάτης φαρμακώνεται?? Από την σπανιότητα αυτή, ακούμε την υπέροχη άρια Se di lauri il crine adorno από τον τενόρο Bruce Ford .

8- Giulio Cesare in Egitto, όπερα του Handel που πρωτοπαρουσιάστηκε στα 1724, και έχει ως θέμα τις ίντριγκες και τα πάθη στα ανάκτορα της τελευταίας των Λαγιδών, της περιβόητης Βασίλισσας Κλεοπάτρας Ζ. Σε λεπτομέρειες δεν υπεισέρχομαι διότι μας διαβάζουν και παιδιά χαχαχα. Η όπερα αυτή είναι από τις περιπτώσεις αυτές έργων που πάντοτε ακούω ολόκληρο και ποτέ αποσπασματικά καθώς κάθε άρια είναι ένα μοναδικό αριστούργημα. Ένα από αυτά, την άρια της Κλεοπάτρας προς τον Ιούλιο Καίσαρα, V'adoro, pupille βλέπετε στο παρακάτω βίντεο ερμηνευμένη από την Inger Dam-Jensen.

9-  Tannhäuser, όπερα του R. Wagner του 1845. Μια ιστορία μεσαιωνικού ηρωισμού και έρωτα και μιας αγάπης που βρίσκει την ολοκλήρωση στο θάνατο (τι στο καλό όπερα είναι άλλωστε), η Θεά Αφροδίτη, το μπαστούνι του Πάπα και μπόλικος ρομαντισμός. Ε, τί θέτε κι άλλα? Ακούστε ολόκληρο το έργο για τα υπόλοιπα. Το αξίζει άλλωστε. Από την αρχή της 2ης πράξης ακούμε την άρια Dich teure Halle ερμηνευμένη στα 1996 από την Deborah Voigt.

10-Tristan und Isolde, όπερα του R. Wagner και αυτή, που παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 1865. Άλλη μία μεσαιωνική ιστορία αιώνιας αγάπης και έρωτα με τραγικό φινάλε (μα καλά κανείς να μην βρίσκει την ευτυχία στην όπερα ήθελα να ήξερα?). Από το αριστουργηματικό αυτό έργο βλέπουμε το ερωτικό ντουέτο από την 2η Πράξη του έργου, ερμηνευμένο από τους Birgit Nilsson και John Vickers.

Και κάπως μετά από μέρες γραψίματος  κατάφερα να χωρέσω 10 μόνο όπερες σε ένα πόστ αφήνοντας αρκετές υποψήφιες έξω, μήπως έπρεπε να βάλω 20 είναι η αλήθεια? Σας αφήνω με τις ευχές μου για ένα υπέροχο Σου-Κού. Φιλιά σε όλους :)