Μεγάλο ζήτημα το θέμα της αριστείας. Όχι απλά το να είσαι καλός, αλλά ο απολύτως καλύτερος. Δύσκολο το να μπορείς να επιχειρηματολογήσεις για το αν είναι θεμιτός ένας τέτοιος στόχος, πόσο μάλλον το να υποδείξεις τον κατάλληλο τρόπο επίτευξης του.
Το Whiplash παίρνει σαφώς θέση στα παραπάνω ζητήματα. Σε μια Αμερική που δεν αναγνωρίζει το γενετικά προκαθορισμένο ταλέντο ούτε την οικογενειακή παράδοση σε ζητήματα επίτευξης στόχων, ο μόνος δρόμος για την καθ΄ ’όλα θεμιτή πρωτιά είναι σκληρή δουλειά. Επίπονη προσπάθεια, σαδιστική σχεδόν συμπεριφορά από τον καθηγητή-μέντορα, αίμα κυριολεκτικά και μεταφορικά για να γίνεις ο καλύτερος. Οι μαθητευόμενοι δεν είναι όλοι φυσικά έτοιμοι για μια τέτοια διδασκαλία, άλλωστε δεν αντέχουν όλοι να κάνουν ότι χρειάζεται για να γίνουν πρώτοι. Η κοινωνία επίσης δεν είναι έτοιμη να δεχτεί τόσο την πρωτιά όσο και τον σκληρό τρόπο με τον οποίο αυτή επιτυγχάνεται. Η πολιτική ορθότητα και ο υπερβολικός ζήλος ώστε να μην πληγωθούν τα αισθήματα όσων δεν αριστεύουν οδηγούν στην τελμάτωση και την μετριότητα, όμως και τα ενδεχομένως θύματα μιας προσπάθειας προς την κορυφή μπορούμε να θεωρήσουμε πως είναι αποδεκτά; Κατά την ταινία ναι. Για μένα, τροφή για σκέψη…
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο Μότσαρτ έγινε ο καλύτερος μόνο από την σκληρή (για τα σημερινά δεδομένα και ήθη) εποπτεία-διδασκαλία του πατρός του ή αν θα μπορούσε να το καταφέρει και με λιγότερη πίεση. Μπορώ απλά να χαίρομαι που έγινε.
