Λίγο πριν δώσει τους όρκους της για να γίνει μοναχή, η Ida έρχεται αντιμέτωπη με ένα παρελθόν που δεν ήξερε πως υπάρχει. Με οδηγό την θεία της Wanda προσπαθεί να ανακαλύψει την τύχη των Εβραίων γονιών της κατά τον πόλεμο. Στην διάρκεια της αναζήτησής της θα ανακαλύψει πόσο πραγματικά ήταν αγαπητοί οι Εβραίοι στην Πολωνία αλλά και πόσο χιμαιρική είναι η ζωή έξω από τους προστατευτικούς τοίχους του μοναστηριού. Μια ζωή με την οποία ή συγκρούεσαι και καταστρέφεσαι, ή την ακολουθείς παθητικά και "αργοπεθαίνεις".
Εξαιρετικά πλάνα, ασπρόμαυρο τετράγωνο κάδρο, ένα οπτικό αριστούργημα που ίσως σε κάνει να χάνεις την ουσία της ταινίας - ναι τόσο όμορφο είναι. Χωρίς εξάρσεις και υπερβολικούς συναισθηματισμούς και με φινάλε απλά συγκλονιστικό.
Χίμαιρα και η "πολυδιαφημισμένη" ζωή στον Σουηδικό παράδεισο. Τουλάχιστον κατά την άποψη του Ρόι Άντερσον. Πολίτες σαν ζόμπι ή βρικόλακες προσπαθούν απλά να επιβιώσουν μέσα στο ένοχο παρελθόν της χώρας τους, το αφιλόξενο αστικό περιβάλλον, αλλά και μια τυπολατρία που σπάει κόκαλά. Όταν σε μια χώρα όλοι οι κάτοικοί της χαίρονται να ακούνε πως οι συνομιλητές τους περνάνε καλά, αλλά κανείς δεν το κάνει στα αλήθεια, ίσως είναι ώρα για να καθίσουν και να συλλογιστούν την ύπαρξή τους.
Τελευταίο μέρος της τριλογίας του Άντερσον (μετά τα Τραγούδια από το 2ο όροφο και το Εμείς οι ζωντανοί) άψογα εκτελεσμένο αν και ίσως κάπως ακαδημαϊκό και υπερβολικά στυλιζαρισμένο. Ως φίλος των προηγούμενων ταινιών το αγάπησα κι αυτό. Παίζει όμως να μην συμβεί με όλους όσους το δουν. Γεμάτο πάντως το Άστυ στην Κοραή και πολύ χαίρομαι γι αυτό.
Χίμαιρα και η ευτυχία για την Μαρίνα, ηρωίδα στην θεατρική μεταφορά της "Μεγάλης Χίμαιρας" του Καραγάτση στο θέατρο Πορεία. Στοιχειωμένη από την καταστροφική σχέση των γονιών της αλλά και την ιδεαλιστική άποψη για την Ελλάδα, που γνώρισε μέσα από τα έργα των αρχαίων την ποιητών, η Μαρίνα έρχεται αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα της ζωής της συζύγου ναυτικού σε νησιωτική επαρχεία της χώρας μας, και συντρίβεται.
Αν και δεν έχω διαβάσει το βιβλίο για να γνωρίζω αν έγινε καλή ή όχι μεταφορά του στο σανίδι, ήταν μια παράσταση που εμένα με κέρδισε. Με έκανε να γνωρίσω το κείμενο και δεν προσέβαλε την αισθητική μου. Μια καλή παράσταση αν και όχι όσο μπορεί να προδίδει ο ντόρος ττης τρελής επιτυχίας στο κόψιμο εισιτηρίων.
Αντί υστερόγραφου, μια ερώτηση. Είναι χίμαιρα μια πιθανή σωτηρία του γένους μας στα άστρα από τα οποία γεννηθήκαμε ή φτάνει η ανθρώπινη επιδεξιότητα και το πείσμα για να καταφέρουμε αυτό που φαντάζει αδύνατο; Μπορούμε να δίνουμε άραγε υποσχέσεις πιστεύοντας ακράδαντα πως θα τις τηρήσουμε;
Το Interstellar δίνει υπερβολικά πολλές απαντήσεις για να είναι η νέα Οδύσσεια του διαστήματος. Δεν πάει όμως να είναι απίστευτα γοητευτική όπως θέλω να ελπίζω πως είναι και ένα πραγματικό ταξίδι στα άστρα.
Καλό βράδυ σε όλους σας :)
