Ας αφήσουμε τον ίδιο τον συγγραφέα να μας εξηγήσει το γιατί γράφει για τον Τσαϊκόφσκι.
"Ο Πέτερ Ίλιτσ δεν με τρόμαζε. [...] "Άπατρις" ήταν ο μεγάλος αφοσιωμένος φίλος μου Πέτερ Ίλιτς με όλη την σημασία της λέξης. Δεν τον απομόνωνε μόνο ο Έρωτάς του, που τον περιθωριοποιούσε, τον καταντούσε σχεδόν παρία. Και το ταλέντο του ακόμα, το καλλιτεχνικό του ύφος, ήταν πολύ ανάμικτο, πολύ πολύχρωμο, πολύ κοσμοπολίτικο για να αρέσει. [...] Ήταν ένας πρόσφυγας, ένας εξόριστος, όχι για πολιτικούς λόγους, αλλά γιατί πουθενά δεν ένιωθε άνετα. Παντού υπέφερε."
Klaus Mann - Το σημείο Καμπής
Ακούμε αυτό το τελευταίο έργο του Τσαϊκόφσκι, την δική του Παθητική του Συμφωνία.
