Δυο παιδιά παίζοντας στο πάρκο τσακώνονται, με αποτέλεσμα το ένα να σπάσει 2 δόντια από το άλλο. Οι γονείς τους αποφασίζουν να βρεθούν μαζί για να συζητήσουν το συμβάν και να βρουν τρόπο ώστε να μην επαναληφθεί.
Διαφορετικά μεταξύ τους, τα δύο ζευγάρια διατηρούν για μικρό διάστημα μια επίφαση ευγένειας και πολιτισμού, καθώς περνάει όμως η ώρα, η μια κουβέντα φέρνει την άλλη και τα ζευγάρια (όσο και τα συνθετικά τους μέλη) δείχνουν τον πραγματικό εαυτό τους. Γεγονός που οδηγεί στην διάλυση των αστικών μύθων περί πολιτισμού και ευγένειας.
Και ενώ στο τέλος της ταινίας, τα δυο παιδιά τους (αλλά και το χάμστερ-αν δείτε την ταινία θα καταλάβετε που κολλάει αυτό) συνεχίζουν να παίζουν στο πάρκο, οι τέσσερις γονείς βρίσκονται αποκαμωμένοι στο διαμέρισμα που έχει γίνει για 75 λεπτά το σκηνικό της "Σφαγής".
Το έργο που βασίζεται στο θεατρικό
"Le Dieu du carnage" της
Yasmina Reza, έχει πλοκή που θα μπορούσε να αποτελεί μιας πρώτης τάξης ιστορία "αστικού τρόμου", ιδικά στα χέρια του Ρομάν Πολάνσκι. Δεν ξέρω ποιες ήταν οι προθέσεις της συγγραφέως, όμως η ταινία το γράφει καθαρά στο πόστερ της, είναι κωμωδία. Δικαιολογημένα λοιπόν δεν υπήρχαν οι δραματικές εξάρσεις που περίμενα, η ιδιαίτερα σκοτεινή σκηνοθεσία και η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που σε τόσες ταινίες του μας έχει συνηθίσει ο σκηνοθέτης.
Παρ΄ολα αυτά η ταινία μάλλον ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα χωρίς να πείθει για τίποτα από τα δύο. Σφαγή μην περιμένετε, αφού παρά τα ξεσπάσματα και τις εξάρσεις τα μόνα θύματα της υπόθεσης είναι ένα μπουκέτο τουλίπες και ένας κατάλογος μουσειακής έκθεσης. Όλοι, πρωταγωνιστές και σκηνοθέτης, παραείναι ευγενικοί για να περάσουν στα άκρα που θα οδηγούσαν σε μια καταστροφή. Είπαμε όμως, θεωρητικά είναι κωμωδία.
Δείτε το, αλλά μην περιμένετε κάτι φοβερό λόγω του πρότερου έντιμου βίου των συντελεστών της ταινίας.
Πολύ καλή σας μέρα :)
