ΕΙΔΑΜΕ ΑΜΛΕΤ ?

Πήγαμε λοιπόν την Τρίτη στον περίφημο Άμλετ της Schaubühne σε σκηνοθεσία Thomas Ostermeier. Αν και οι προσδοκίες ήταν πολλές, τα συναισθήματα μετά την παράσταση ήταν ανάμικτα. Σίγουρα ήταν η πλέον εντυπωσιακή έως τώρα θεατρική παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών. Άψογη αισθητικά ήταν ένα θέαμα από αυτά που δεν παρουσιάζονται συχνά στην χώρα μας.

Όμως…, πολύ χτύπημα και ουρλιαχτό βρε παιδιά…, πολλή «βία» και σωματικός κόπος.
Είναι αλήθεια απαραίτητο ο Αμλέτ να κοπανιέται πάνω κάτω, να τρώει χώματα να ουρλιάζει για να καταλάβει το κοινό πως υποδύεται τον τρελό;;;
Δεν τα «λέει» όλα το κείμενο του Σαίξπηρ;;;
Μήπως πλέον το κοινό έχει τόσο πολύ εθιστεί στην «τηλεοπτική βία» που είναι αναγκαίο να σερβίρεται αυτή και στις θεατρικές σκηνές;;;
Δεν είμαι κατά των «πρωτοποριακών» σκηνικών παρουσιάσεων, ούτε είμαι ο τύπος που περιμένει να δεί «χλαμύδες και σανδάλια» επί σκηνής. Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με ένα τέτοιου «μεγέθους» κείμενο, η τεχνολογία, και οι όποιες σκηνικές «ακρότητες» και ερμηνευτικές πρωτοπορίες θα πρέπει να το εξυπηρετούν και όχι να το «καπελώνουν». Οκ, θα μου πείτε αυτό πρέπει να συμβαίνει σε όλα τα έργα συμφωνώ. Υπάρχουν όμως σύγχρονα κείμενα που ο λόγος τους απαιτεί μια έντονη σκηνική αναπαράσταση για να λειτουργήσει. Ένα κλασσικό έργο όπως ο Άμλετ δεν ξέρω αν το χρειάζεται, δεν είμαι όμως θεατρολόγος ούτε άλλου είδους ειδικός οπότε μπορεί να κάνω και λάθος (θα ήθελα πολύ να ακούσω και τις δικές σας γνώμες). Στην συγκεκριμένη παράσταση για παράδειγμά, εγώ την «έχασα» τη σκηνή τρέλας της Οφηλίας. Και μια και μιλάμε για την Οφηλία, η ερμηνεία του ρόλου από την ίδια ηθοποιό που ερμηνεύει την Γερτρούδη έγινε κανόνας;;; Γιατί είναι η δεύτερη φορά που το βλέπω σε ένα μήνα.
___________________________________________________________________________
Την Δευτέρα, είχα την τύχη (έστω και μετά από μία μικρή περιπέτεια) να δώ το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» την όπερα του Benjamin Britten βασισμένη φυσικά στο ομότιτλο κείμενο του Σαίξπηρ. Εδώ δεν έχω παρά μόνο καλά να πώ. Ήταν όλα στη «σωστή θέση». Υπέροχες ερμηνείες, καταπληκτική σκηνοθεσία, σκηνικά, άψογη (όσο μπορούσα να κρίνω) μουσική εκτέλεση του έργου. Πραγματικά ήταν η καλύτερη, πληρέστερη και αρτιότερη παραγωγή όπερας που έχω δεί στην Ελλάδα εδώ και χρόνια (πάντα κατά την άποψή μου). Για περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό, απευθυνθείτε στο κακό παιδί της όπερας τον φίλο Parsifal.
___________________________________________________________________________
Την Παρασκευή που μας πέρασε έκανα και μια βόλτα από την Επίδαυρο για μιαν άλλη πολυσυζητημένη παράσταση, το «Happy days» του Μπέκετ. Κι εδώ έμεινα εντυπωσιασμένος από αυτό που είδα, όμως ο Μπέκετ και ο κόσμος του μου είναι εντελώς άγνωστοι οπότε δεν μπορώ να κρίνω αν είδα ένα σωστό ανέβασμα του έργου. Πιστεύω όμως πως επρόκειτο για μία πολύ καλή παράσταση που δεν πρόδιδε το κείμενο. Αυτό που ήταν ως συνήθως στον κόσμο του ήταν το κοινό μέρος του οποίου είχε έρθει κατευθείαν από το «Δελφινάριο» προφανώς, γι’ αυτό και χειροκρότησε με την «αποκάλυψη» της ηθοποιού στην αρχή, και γι’ αυτό ξέσπαγε σε τρανταχτά γέλια σε κάθε ευκαιρία.
__________________________________________________________________________
Και κλείνω, ναι το ξέρω σας κούρασα, με την έκθεση που διοργάνωσαν οι γκαλερί Fizz και Έκφραση (Βαλαωρίτου 9α) με έργα νέων καλλιτεχνών. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα με τα όσα είδα, υπήρχαν μερικά πολύ καλά έργα. Βέβαια ένοιωσα λίγο άσχημα που άτομα στην ηλικία μου ή και μικρότερα έχουν καταφέρει τόσα πολλά, άλλα χάρηκα κιόλας γιατί μέσα σε όλους τους καλλιτέχνες εκθέτει και μια φίλη μου την ομολογουμένως εντυπωσιακή δουλειά της. Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 26 Ιουλίου, και αν περνάτε από εκεί ρίξτε μια ματιά αξίζει νομίζω τον κόπο.


Αυτά προς το παρόν. Και όσοι ανησυχούν για το «θέμα της Δευτέρας» ας μην φοβούνται. Δεν θα ανεβάσω αυτό που έλεγα. Πονάει πολύ (και από ότι κατάλαβα όχι μόνον εμένα) οπότε σκέφτηκα κάτι εντελώς τρελό για να δικαιολογηθεί και ο τίτλος του ιστολογίου χαχαχαχα.
Καλημέρα σε όλους. Φιλάκια!!!

________________________________________________________________

Υ.Γ: Καλά θα το ξέχναγα τελείως!!! Χθές πήγα με τρελή παρέα και είδαμε Mama Mia.!!! Η Μαρία, η Αννά-Μαρία κι Εγώ περάσαμε τέλεια, διότι μπορεί η υπόθεση να ήταν χαζή, αλλά όλη η ταινία plus τα τραγούδια των υπέροχων ΑΒΒΑ (ναι μου αρέσουν οι ΑΒΒΑ χχαχαα) έκαναν τη βραδιά υπέροχη. Ο Κώστας και η άλλη Μαρία της παρέας μάλλον δεν μας μιλάνε που τους τρέξαμε σε αυτό το αίσχος όπως το αποκάλεσαν. Οκ εγώ για τους δικούς μου λόγους συγκινήθηκα κάποια στιγμή, αλλά ας κρατήσω και κάτι για τον εαυτό μου....

Mamma Mia! The Movie - The Winner Takes It All

a lover or a friend...που λέει και το τραγούδι...