Δεν μπορώ να πω, είδα ξανά ζωντανά την υπέροχη Isabelle Huppert, όμως δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την κριτική της κυρίας Δημάδη πως ήταν μια άνευρη, μέτρια σκηνοθετημένη και ερμηνευμένη (πλην εξαιρέσεων) παράσταση.
Το θερμό χειροκρότημα στο τέλος πήγαινε στον πρότερο "έντιμο βίο" των καλλιτεχνών. Κάτι σαν το χαμόγελο και την χειραψία που ανταλλάσσεις με έναν πρώην φίλο ή εραστή στον δρόμο, όχι για την κατάσταση στην οποία βρίσκεστε τώρα, αλλά για τις όποιες όμορφες στιγμές ζήσατε μαζί.
Καλό υπόλοιπο Κυριακής σε όλους σας :)
