Hosted by mahler
Το ανίερο κατοικεί εδώ μέσα
Η ιστορία είναι αυστηρώς ακατάλληλη για άτομα κάτω των 18
Η εκκλησία Saint-Merri στο Παρίσι χρονολογούνταν περίπου από το 1500 με 1552.
Επρόκειτο για ένα χριστιανικό ναό γοτθικού ρυθμού που λειτουργούσε αδιάκοπα μέχρι σήμερα.
Μπαίνοντας κανείς στο ναό θαμπωνόταν από τα βιτρό και το παιχνίδι που αυτά προκαλούσαν με το φως. Στο κέντρο του ναού πίσω από το σημείο που ο ιερέας τελούσε τη λειτουργία ένας μαρμάρινος εσταυρωμένος δέσποζε…
Στα δεξιά στην είσοδο του ναού η Παρθένος Μαρία κρατούσε στην αγκαλιά της το μικρό Χριστό σε ένα γλυπτό που χρονολογούνταν στο 18ο αιώνα.
Αυτό βέβαια που ήταν πιο εντυπωσιακό ήταν το εξωτερικό του ναού…με τους δαίμονες που κυριαρχούσαν στις οξυκόρυφες απολήξεις του ναού…και τα περίπλοκα ανάγλυφα με σκηνές από την κόλαση…
Ήταν Κυριακή και μόλις είχε τελειώσει η θεία λειτουργία… Ο ιερέας στεκόταν στην έξοδο του ναού και χαιρετούσε τους πιστούς που είχαν προσέλθει…
Μόλις έφυγε και ο τελευταίος έκανε να μπει μέσα όταν μια γυναικεία φωνή τον σταμάτησε…
-Με συγχωρείτε, θα μπορούσα να σας κάνω κάποιες ερωτήσεις;
-Παρακαλώ…
-Ονομάζομαι Hélène Sudreau και είμαι ιστορικός τέχνης, μελετάω την ιστορία του ναού και αναρωτιέμαι αν θα μπορούσατε να με βοηθήσετε…
-Παρακαλώ, ας περάσουμε μέσα…
Ο ιερέας την ξενάγησε στο ναό και της είπε όλα όσα ήξερε, για την δημιουργία από άγνωστο αρχιτέκτονα του ναού, για τις καταστροφές που υπέστη κατά τη Γαλλική επανάσταση και την επαναλειτουργία του…
Η Hélène τον διέκοψε…
-Και όλα όσα λένε για τους Ναΐτες ιππότες και ότι ήταν τόπος οργίων και λατρείας του Σατανά…
Ο ιερέας γέλασε…
-Απλές ιστορίες καλή μου, τίποτα παραπάνω, όλα στη σφαίρα του φανταστικού…
Η Hélène αφού ευχαρίστησε τον ιερέα έφυγε από το ναό…
Φεύγοντας γύρισε να κοιτάξει μια φορά ακόμα το ναό και πρόσεξε κάτι που δεν είχε δει ως τότε… Πάνω από την αψίδα της εισόδου, υπήρχε το γλυπτό ενός δαίμονα…κάπου το είχε ξαναδεί…Θα πήγαινε αύριο στην εθνική βιβλιοθήκη για να το ελέγξει…τώρα είχε ανάγκη να ξεκουραστεί…
Το ίδιο βράδυ στο ναό…
Ο ιερέας ετοιμαζόταν για την βραδινή λειτουργία της Κυριακής, μια συνήθεια που ξεκίνησε ο ίδιος αν και μάλλον δεν είχε τεράστια επιτυχία αφού μόλις και μετά βίας
Έκαναν την εμφάνιση τους δέκα άτομα…
Έτσι και αυτό το βράδυ…μπορούσε να μετρήσει κανείς την παρουσία εννέα ατόμων…
Ο ιερέας ξεκίνησε τη λειτουργία…
Μόνο που…κανείς δεν καταλάβαινε τι έλεγε…δεν ήταν η γνωστή λειτουργία…
Ξαφνικά δύο μπροστά από τα πόδια του ιερέα οι πέτρες μετακινήθηκαν… Ένα κρυφό πέρασμα…
Όσοι πιστοί είχαν προσέλθει κοιτούσαν απορημένοι…
Μορφές μαυροφορεμένες με καλυμμένα τα κεφάλια έκαναν την εμφάνιση τους…
Ο ιερέας σταμάτησε…
Οι μορφές κατέβασαν τα καλύμματα των κεφαλιών…
Ήταν…λευκές στο πρόσωπο με μάτια στο χρώμα του αίματος και με δόντια που παρέπεμπαν σε vampire…ή κάτι σχετικό…
Την ίδια στιγμή άλλαξε και το πρόσωπο του ιερέα…
«Χριστέ μου»…φώναξε κάποιος από τους πιστούς…
«Όχι ακριβώς» του απάντησε ο ιερέας…
Δύο μεσόκοπες κυρίες προσπάθησαν να φύγουν αλλά βρήκαν την πόρτα του ναού ερμητικά κλειστή…
Με ένα σάλτο «αυτά» γιατί μόνο έτσι κάποιος θα μπορούσε να τα αποκαλέσει, όρμησαν στους πιστούς που ήταν μέσα στο ναό…Τα δόντια τους καρφώθηκαν στη σάρκα τους και στη συνέχεια άρχισαν να τους διαμελίζουν…τους έτρωγαν… Αίμα πετάχτηκε κάποια στιγμή στο άγαλμα της παρθένου –στα μάτια της- στην είσοδο του ναού…προερχόταν από τις δύο μεσόκοπες κυρίες…Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι δάκρυσε…
Ο ιερέας συμμετείχε και αυτός και μάλλον ήταν ο αρχηγός της ομάδας…
Αφού τελείωσαν με τους πιστούς κατέληξαν σε ένα όργιο αίματος και ανίερου έρωτα…
Την άλλη μέρα η πόρτα του ναού άνοιξε για το κοινό και όλα έδειχναν φυσιολογικά…
Η Hélène βρισκόταν στην εθνική βιβλιοθήκη…
Όντως είχε ξαναδεί αυτόν τον δαίμονα….
Είχε ανοιχτό μπροστά της ένα βιβλίο και διάβαζε…
«Διαβολική αναπαράσταση, ερμαφρόδιτο αγαλματίδιο , ο Baphomet αποτελούσε μια -πανθεϊστική και μαγική απεικόνιση του απόλυτου-. Θεωρούνταν προστάτης των Ναϊτών»
«Νομίζω πως πρέπει να επισκεφτώ ξανά το ναό» σκέφτηκε…και αυτό έκανε…
Μισή ώρα αργότερα…
Η Hélène τραβούσε φωτογραφίες του Baphomet… Ο ιερέας του ναού έκανε την εμφάνιση του στην είσοδο…
-Βλέπω τραβάτε φωτογραφίες του Baphomet… Υπάρχει ένας ενδιαφέρον μύθος σχετικά , δεν ξέρω αν τον γνωρίζετε;
-Όχι, γνωρίζατε για την ύπαρξη του γλυπτού;
-Βεβαίως… Θέλετε να περάσουμε μέσα;
Η Hélène έγνεψε καταφατικά και τον ακολούθησε…
Ο ιερέας άρχισε να διηγείται…
«Λένε πως όταν ο Πάπας εκδίωξε τους Ναΐτες οι οποίοι είχαν όμως διαφθαρεί και επιδίδονταν ακόμα και στο σοδομισμό , δέκα από αυτούς κατέφυγαν στο ναό… Εδώ επικαλέστηκαν το Σατανά, μέσα σε χώρο ιερό, και τον προστάτη δαίμονα τους Baphomet… Ο Σατανάς με τη σειρά του τους έκανε αθάνατους και υπηρέτες του… Μέχρι σήμερα λένε κυκλοφορούν ανάμεσα μας»
-Αστεία ιστορία δε βρίσκεται; Το γλυπτό χρονολογείται στον 19ο αιώνα… Ελπίζω φυσικά να μην πιστεύετε σε τέτοιους μύθους…
Αλλά η Hélène δεν την έβρισκε καθόλου αστεία… Ευχαρίστησε τον ιερέα και έκανε να φύγει…Πλησιάζοντας προς την έξοδο ένιωσε ένα βαρύ χτύπημα στο κεφάλι…έχασε τις αισθήσεις της…
Το ίδιο βράδυ…
Η Hélène άρχισε να συνέρχεται… Με φρίκη διαπίστωσε πως ήταν δεμένη σε έναν ανάποδο σταυρό… Γύρω της έκαιγαν κεριά και μια ομάδα μαυροφορεμένων μορφών έψελνε κάτι που θύμιζε προσευχή… Είδε τον ιερέα ή κάτι που θύμιζε τον ιερέα…είχε άσπρο πρόσωπο και κόκκινα μάτια και δόντια… αυτά τα δόντια…
«Θεέ μου» ψιθύρισε…
«Νομίζεις ότι είμαι κάποιος που δίνει σημασία στα λόγια του θεού… Πολεμήσαμε γι’ Αυτόν, Ναΐτες μας αποκαλούσαν, και αυτός μας επεφύλαξε τη χειρότερη μοίρα… Τον απαρνηθήκαμε…και βρήκαμε νέο κύριο…»
Η Hélène έβαλε τις κραυγές…
Οι μορφές κατέβασαν τις κουκούλες τους…και όρμησαν πάνω της…το αίμα της Hélène κάλυψε τον ανάποδο σταυρό… Ο ιερέας άφησε να τρέξει λίγο απ’ αυτό σε ένα ιερό δισκοπότηρο…
Την άλλη μέρα…
Οι καμπάνες του ναού χτυπούσαν χαρμόσυνα για την πρωινή λειτουργία…
ΤΕΛΟΣ
Ακολουθούν στη σειρά Hosted by…
Την επόμενη Δευτέρα… Το ημερολόγιο…Hosted by Revqueer…
Ακολουθούν στο Toymaker’s Diary…
Death Love
Σφαγή σε έρημο επαρχιακό δρόμο 2: Αδιέξοδο…
