Χρόνια μετά την Γιαπωνέζικης αισθητικής Γκόλφω (beta 2.3 και beta 3.2), επιστροφή (δική μου ως θεατή) στο γνωστό έργο του Σπύρου Περεσιάδη. Αυτή την φορά στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου. Μια εξαιρετική ανάγνωση του έργου σε όλα τα επίπεδα. Ενός έργου που παρά την διακωμώδηση που έχει υποστεί στα τόσα χρόνια της ύπαρξής του, έχει στιγμές πραγματικά συγκλονιστικές.
Αχ η αγάπη μάνα μου
πεντάκριβη μανούλα
χόρτο δεν είναι για να βγει
πεντάκριβη μανούλα
χόρτο δεν είναι για να βγει
με τόση ευκολία,
είναι δεντρί βαθύρριζο μα θες για να το βγάλεις
πριχού μονάχο μαραθεί σ' οργώνει τη καρδιά σου
βγαίνει μαζί με τη καρδιά.
Ειν' η αγάπη βάτος
που αν τύχει μάνα και μπλεχτείς μέσα στις αγκαθιές του
δε ξεμπερδεύεις εύκολα,
θα φύγεις λαβωμένος.
Είναι η αγάπη θάλασσα
που γλυκοκυματίζει
κι αν τύχει τα γαλάζια της νερά σε ξεγελάσουν
τις ομορφιές της λιμπιστείς κι απλώσεις τα πανιά σου
δεν είναι μάνα βολετό πίσω για να γυρίσεις
κι αν σε βοηθήσουν οι καιροί με κίνδυνο μεγάλο
στην άλλη άκρια θε να βγεις αλλιώτικα εχαθης.
Είναι η αγάπη φονικό
που ζωντανό σ' αφήνει.
Είναι η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου
και κάθε μέρα καρτερεις μη και γυρίσει πίσω.
Είναι η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις
μ' από τη γη τα πόδια σου δε λεν να ξεκολλήσουν.
Είναι η αγάπη χείμαρρος
χυμά και σε συντρίβει.
Αρρώστια είναι ν' αγαπάς, αρρώστια που σε λιώνει
μα δεν γυρεύεις γιατρικό, δεν θέλεις να μερώσεις
Αγάπη είναι ν’ αγαπάς όποια πληγή σου ανοίγει.
Αγάπη είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα.
Αγάπη είναι να κοιτάς την πόρτα ολοένα.
Αγαπη είναι να μιλάς στα φίλια και στα δέντρα,
στις πέτρες στα τριαντάφυλλα,
στους τοίχους,
στα ταβάνια.
Αχ είναι η αγάπη μάνα μου.
Αχ είναι η αγάπη μάνα μου.
Ας είναι καλά τα φτηνά εισιτήρια για ανέργους που φέτος θα μπορέσω να δώ αρκετές παραστάσεις :)
Καλό μεσημέρι σε όλους σας.
