Τρίτη 29 Ιουλίου 2008

Ο ΝΑΟΣ 2 (Μια ιστορία του Toymaker)

Ο ΝΑΟΣ 2
(The uncensored version)
Hosted by mahler
Ο εφιάλτης δεν έχει τελειώσει…
Η ιστορία είναι αυστηρώς ακατάλληλη για άτομα κάτω των 18

«Λένε πως όταν ο Πάπας εκδίωξε τους Ναΐτες οι οποίοι είχαν όμως διαφθαρεί και επιδίδονταν ακόμα και στο σοδομισμό , δέκα από αυτούς κατέφυγαν στο ναό Saint-Merri … Εκεί επικαλέστηκαν το Σατανά, μέσα σε χώρο ιερό, και τον προστάτη δαίμονα τους Baphomet… Ο Σατανάς με τη σειρά του τους έκανε αθάνατους και υπηρέτες του… και μέχρι σήμερα κυκλοφορούν ανάμεσα μας»

Ένα μήνα μετά από τα γεγονότα της πρώτης ιστορίας

Είχε περάσει ένας μήνας και η Hélène δεν είχε δώσει κανένα σημείο ζωής. Η οικογένεια της είχε αναφέρει την εξαφάνιση της στην αστυνομία. Την υπόθεση είχε αναλάβει ο αστυνόμος Jean Basset. Η οικογένεια της Hélène τον ενημέρωσε για τις δραστηριότητες της. Ο αστυνόμος έδειξε ζωηρό ενδιαφέρον για την υπόθεση και τους υποσχέθηκε να κάνει ότι περνάει από το χέρι του.
Αφού ολοκλήρωσε την έρευνα του στο συγγενικό και φιλικό περιβάλλον και αφού οι έρευνες δεν είχαν οδηγήσει πουθενά, αποφάσισε να επισκεφτεί την εκκλησία Saint-Merri στο Παρίσι.

Εκκλησία Saint-Merri

Εκείνη τη μέρα δεν έλεγε να σταματήσει να βρέχει. Έφτασε στο ναό αλλά δεν μπήκε κατευθείαν μέσα. Στάθηκε για λίγο κάτω από την ομπρέλα του και άναψε ένα τσιγάρο. Χάζεψε τους δαίμονες που κυριαρχούσαν στις οξυκόρυφες απολήξεις του ναού…και τα περίπλοκα ανάγλυφα με σκηνές από την κόλαση… Πέταξε το τσιγάρο του, έκλεισε την ομπρέλα του και μπήκε μέσα. Στο εσωτερικό του ναού επικρατούσε ησυχία. Η συννεφιασμένη και βροχερή μέρα σε συνδυασμό με τα κεριά που άναβαν βοηθούσαν στο να δημιουργηθεί μια αρκετά μυστηριακή ατμόσφαιρα. Ο ναός έμοιαζε άδειος.
-Είναι κανείς εδώ;
Ο ιερέας του ναού έκανε την εμφάνιση του.
-Πως θα μπορούσα να σας βοηθήσω;
Ο αστυνόμος έδειξε το σήμα του και προχώρησε κατευθείαν στο θέμα που τον απασχολούσε. Έδειξε μια φωτογραφία της Hélène και ρώτησε τον ιερέα αν είχε δει την κοπέλα.
-Ναι, βέβαια… Την θυμάμαι, πολύ ευγενική κοπέλα. Μελετούσε την ιστορία του ναού. Πάει περίπου ένας μήνας που την είδα.
-Την έχετε ξαναδεί από τότε;
-Δυστυχώς όχι, λυπάμαι.
Ο αστυνόμος έδειχνε να μην πείθεται απόλυτα αλλά ευχαρίστησε τον ιερέα και έφυγε. Η βροχή έξω είχε σταματήσει και ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του φωτίζοντας από κάθε πλευρά το ναό και τα περίτεχνα βιτρό του.




Το ίδιο βράδυ…

Ο αστυνόμος ήταν στο διαμέρισμα του. Είχε κάνει ένα μπάνιο και είχε ξαπλώσει. Στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι ήταν ένα ποτήρι με ουίσκι. Πήρε στα χέρια του ένα βιβλίο που είχε δανειστεί από την Εθνική βιβλιοθήκη για τους ναούς του Παρισιού. Ένα τέταρτο μετά τον είχε πάρει ο ύπνος.
Η πόρτα στο διαμέρισμα του αστυνομικού Jean Basset χτύπησε. Ο αστυνόμος ξύπνησε. Κοίταξε το ρολόι του, ήταν 3 το πρωί. Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς την πόρτα.
-Ποιος είναι;
Κοίταξε από το ματάκι της πόρτας και με έκπληξη διαπίστωσε πως απ’ έξω στεκόταν η Hélène.
-Μισό λεπτό.
Φόρεσε το μποξεράκι που βρισκόταν στο πάτωμα και άνοιξε την πόρτα.
Η Hélène με το που άνοιξε η πόρτα μπήκε μέσα.
-Μα τι, πως;
Ο αστυνόμος δεν πήρε καμία απάντηση…
Η Hélène άρχισε να τον φιλάει. Σε λίγο θα βρίσκονταν γυμνοί να κάνουν έρωτα. Ο αστυνόμος κάποια στιγμή σταμάτησε και την κοίταξε στα μάτια. Τότε με φρίκη διαπίστωσε πως το σώμα της Hélène άρχισε να μελανιάζει και να αποσυντίθεται… Μια τούφα από τα μακριά μαλλιά της έμεινε στα χέρια του… Αίμα και κομμάτια από σάρκα και δέρμα άρχισαν να πέφτουν στο πάτωμα. Ένα μαύρο υγρό, ανακατεμένο με αίμα άρχισε να τρέχει από το στόμα της. Μια φωνή ακούστηκε, η φωνή της Hélène… «Στο Ναό…»
Η Hélène είχε εξαφανιστεί…
Φόρεσε τα ρούχα του και βγήκε στο δρόμο. Παρά την προχωρημένη ώρα ήταν αποφασισμένος να πάει στο ναό.

Εκκλησία Saint-Merri

Έφτασε στο ναό. Έξω επικρατούσε η σιωπή. Προχώρησε προς την κεντρική είσοδο. Ήταν ανοιχτά. Άνοιξε σιγά την πόρτα του ναού και κρυφοκοίταξε. Πάγωσε. Παρακολουθούσε ένα όργιο αίματος και ανίερου έρωτα. Τι ήταν αυτά τα πλάσματα; Είχαν άσπρο πρόσωπο και κόκκινα μάτια και δόντια… Κατασπάραζαν μια ομάδα ανθρώπων, ενώ κάποια από αυτά τα πλάσματα συνουσιάζονταν μαζί τους ταυτόχρονα. Στο κέντρο του ναού, μπροστά από την Αγία Τράπεζα δέσποζε ένας ανάποδος σταυρός. Ένα από αυτά τα πλάσματα παρακολουθούσε. Ο αστυνόμος τον αναγνώρισε… ήταν ο ιερέας…Αφού τελείωσαν, είδε να μετακινούν μια πλάκα κάτω από το σταυρό και να αποχωρούν.
Την αρχική αμηχανία διαδέχθηκε η αποφασιστικότητα. Ότι και αν ήταν αυτά τα πλάσματα, έπρεπε να τα σταματήσει…
Δεν έχασε χρόνο, κατευθύνθηκε στο αμάξι του και άνοιξε το πορτ μπαγκάζ. Πήρε τα δύο μπιτόνια βενζίνης που είχε πάντα στο αμάξι και επέστρεψε στο ναό. Μπήκε μέσα. Το αίμα είχε εξαφανιστεί, δεν υπήρχε ίχνος απ ‘ότι συνέβη πριν λίγο. Στη θέση του ανάποδου σταυρού υπήρχε ένας κανονικός. Κατευθύνθηκε προς τα εκεί και μετακίνησε την πλάκα που είχαν μετακινήσει τα πλάσματα νωρίτερα. Μια πέτρινη σκάλα οδηγούσε σε ένα υπόγειο δωμάτιο. Στο χώρο έκαιγαν κεριά. Τότε διαπίστωσε πως οι κόκκινοι περίεργοι κατ’ ομολογία τοίχοι του υπόγειου διαμερίσματος κινούνταν… Με το φως των κεριών δεν έβλεπε καλά…
-Θεέ μου…
Οι τοίχοι ήταν φτιαγμένοι από ανθρώπινο δέρμα, σάρκα και αίμα. λειτουργούσαν σαν κουκούλια για τα πλάσματα αυτά… Ο ναός ήταν ζωντανός…Ο ναός τρεφόταν από τα θύματα τους. Άνοιξε τα μπιτόνια και έλουσε τους τοίχους…
Στο κέντρο του χώρου ήταν τοποθετημένο ένα γλυπτό…
«Διαβολική αναπαράσταση, ερμαφρόδιτο αγαλματίδιο , ο Baphomet αποτελούσε μια -πανθεϊστική και μαγική απεικόνιση του απόλυτου-. Θεωρούνταν προστάτης των Ναϊτών»
Η φωνή που ακούστηκε ήταν του ιερέα που ήταν ακριβώς πίσω του… Ο αστυνόμος έκανε στροφή και οπισθοχώρησε…
Ο ιερέας παρατήρησε τα μπιτόνια… Ο αστυνόμος έβγαλε τα σπίρτα από την τσέπη του, άναψε ένα και το πέταξε στον τοίχο. Ο ναός τυλίχτηκε στις φλόγες… Κραυγές και ουρλιαχτά άρχισαν να βγαίνουν μέσα από τους τοίχους…Γύρισε να δει τον ιερέα αλλά είχε εξαφανιστεί… συνειδητοποίησε τότε πως ο ναός ολόκληρος καιγόταν και πως αν έμενε λίγο ακόμα εκεί θα γινόταν και ο δικός του τάφος…
Βγήκε έξω… άναψε ένα τσιγάρο και παρακολούθησε για λίγο το ναό που καιγόταν…
Σε λίγο θα ερχόταν η πυροσβεστική… έπρεπε να φύγει… κανείς ούτως ή άλλως δεν θα πίστευε την εξήγηση του.

Το ίδιο πρωί…

Ο αστυνομικός Jean Basset βρισκόταν στο διαμέρισμα του. Είχε κάνει ένα μπάνιο και παρακολουθούσε τις πρωινές ειδήσεις στην τηλεόραση. Μια δημοσιογράφος ανέφερε « Η εκκλησία Saint-Merri στο Παρίσι χρονολογούνταν περίπου από το 1500 με 1552. Χθες βράδυ το σπουδαίο αυτό θρησκευτικό μνημείο τυλίχτηκε στις φλόγες. Η αστυνομία κάνει λόγο για εμπρησμό. Με απόφαση του δημάρχου ο ναός θα αναστηλωθεί.» Έκλεισε την τηλεόραση και έκανε να φύγει… Άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος. Έξω τον περίμενε ο ιερέας…
-Νόμιζες ότι θα τελείωνε έτσι;
Ο ιερέας όρμησε καταπάνω του και κάρφωσε τα δόντια του στο λαιμό του αστυνομικού…

3 χρόνια μετά…

Ο ναός Saint-Merri ήταν έτοιμος να λειτουργήσει ξανά. Οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα και ο ιερέας του ναού υποδεχόταν για ακόμα μια φορά το ποίμνιο του…

ΤΕΛΟΣ

Ακολουθούν στο Toymaker’s Diary

Είδωλο στον καθρέφτη…και αν το είδωλο που αντικρίζεις στον καθρέφτη δεν είναι το δικό σου;

Αυτό…δεν έπρεπε να γεννηθεί…τώρα που γεννήθηκε δεν θέλει να πεθάνει…

Σφαγή σε έρημο επαρχιακό δρόμο 2: Αδιέξοδο…

The pelt Killer aka Γραμμή αίματος…το 3ο post…

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

ΝΥΧΤΑ ΣΤΑΣΟΥ (update)

"καλά αυτός είναι τύφλα μεθυσμένος, μπορεί και να μου κάτσει, πάω"

Ποιος τελειωμένος και μπλόγκερ είπε την παραπάνω ατάκα χτές???? Βρείτε την απάντηση και κερδίστε πλούσια δώρα, από μπλουζάκια "Ήμουν κι εγώ στο S-Cape", αναμνηστικές κούπες και καπέλα, μέχρι ένα αντίτυπο της ανέκδοτης χρονογραφίας "S-Cape οι πρώτοι 4 μήνες- The fasomata stories".
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!!!

Υ.Γ: "Απαιτούμε την επιστροφή της ξανθιάς σερβιτόρας στο El-Cielo, την επανατοποθέτηση του Στέργιου στο Blue Train, και της "6ης Αίσθησης" της Χριστίνας Κωλέτσα στην play list του S-Cape". Επαναστατική κίνηση-Αυτοδιαχειριζόμενο Γκάζι
___________________________________________________________________________

Ο φίλος Dante επέστρεψε σήμερα στον τόπο του εγκλήματος, την Αθήνα δηλαδή, και είπαμε μιας και είναι ένα από τα καλύτερα παιδιά που κυκλοφορούν, ναι καλύτερο και από τον Πλούταρχο και από τον Αρναούτογλου, να του κάνουμε ένα μικρό πάρτι, ξέρετε από αυτά που μαζευόμαστε 20 bloggers και τα σπάμε, για να τα πούμε κιόλας πρίν το διαλύσουμε όλοι για διακοπές και σου ξου μου.

Έλεγα λοιπόν, να βρεθούμε κατά τις 22:00 στο σταθμό Κεραμεικός από την έξοδο την επάνω τη μεγάλη προς Γκάζι, για να πάμε στο El Cielo, το καλοκαιρινό Kazarma δηλαδή που είναι πάνω από το χειμερινό, που είναι πάνω από το Blue Train, για χαλαρό ποτάκι, κουβεντούλα και τα λοιπά (ελάτε τώρα που δεν καταλάβατε τι εννοώ).

Ακολούθως και ανάλογα με τα κέφια θα μεταφερθούμε σε κάποιο χορευτάδικο κάτα πάσα πιθανότητα στο S-Cape (σε λίγο θα μας χαιρετάνε με τα μικρά μας ονόματα στα μαγαζιά αυτά το βλέπω).

Λοιπόν αυτά, επειδή πνίγομαι και δεν έχω χρόνο να στέλνω μαιλ σε κάθε έναν ξεχωριστά, συν το ότι θέλουμε να γνωρίσουμε και καινούριο κόσμο, όσοι θέλετε να έρθετε στείλτε κάνα μήνυμα εδώ, ή στο μαίλ μου. Φυσικά η πρόσκληση δεν αφορά μόνο gay αγοράκια μην επαναλαμβάνομαι. Θα χαρούμε πολύ πολύ να σας δούμε αύριο.

Μάκια ρε παίδες


Υ.Γ. 1: Φασώματα, χουφτώματα και ανταλλαγές τηλεφώνων επιτρέπονται μόνο στους υπαίθριους χώρους των εγκαταστάσεων και μόνο παρουσία τρίτου που θα μπορεί να επιβεβαιώσει το γεγονός. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, απαγορεύεται η φωτογράφιση με ή χωρίς φλάςςςςς καθώς και η ηχογράφηση μέρους ή ολόκληρης της βραδιάς. Ευχαριστώ.

Υ.Γ. 2: Για την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ παράσταση του "Κουκλόσπιτου" του Ιψεν (σε μιά διασκευή του από τον Mabou Mines) που είδα εχθές, θα σας γράψω από βδομάδα όταν δώ και την τελευταία μου φετινή παράσταση στο Φεστιβάλ Αθηνών, το "Περιμένοντας τον Γκοντό". Απλά δεν προλαβαίνω τώρα να το ανεβάσω αυτό που ήθελα. ΑΑΑΑΑ, και μήν το ξεχάσω, την Δευτέρα θα φιλογενήσω το 2ο μέρος από το "Ναο" του φίλου Toymaker. μην το χάσετε.

Τρίτη 22 Ιουλίου 2008

TRANQUILITY...

Στην οσμή του βρεγμένου χώματος μετά την καταιγίδα

Στο ταξίδι στους δακτυλίους του Κρόνου που είσαι σίγουρος πως θα κάνεις

Στα γέλια των δικών σου ανθρώπων

Στα όνειρα που σταμάτησες να βλέπεις

Στην ψυχή του Ταννχώυζερ που έχει σωθεί από το τελευταίο δάκρυ της Ελίζαμπετ



Στην πεποίθηση πως όλα και όλοι πήραν το δρόμο τους

Στο καθάριο βλέμμα

Στη σταθερή φωνή

Στις επιθυμίες του

Στη μουσική ενός τσέλου


Επιτέλους,…ηρεμία.

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2008

BURN BABY BURN...

Η καλή μου Θέια Ντόννα (και όχι Μαντόνα), με κάλεσε σε ένα παιχνίδι κάψιμο για γερά νεύρα. Θέλει λέει να της κάνω ένα σουντράκ καμένο όσο και οι στιγμές που επένδυσαν μουσικά τα τραγούδια του.

Μετά από πολύ σκέψη, αποφάσισα να κάνω παιχνίδι με το πρόσφατο 6μηνο κάψιμό μου. Όχι πως δεν είχα αντίστοιχες στιγμές και στο παρελθόν, απλά τώρα έχω καλύτερο μουσικό γούστο είναι η αλήθεια, οπότε και καλύτερη μουσική επένδυση.

Κάθισα λοιπόν, σκεπτικά, έγραψα, έσβησα, διάβασα παλιές συνομιλίες στο msn, άλλα όλως περιέργως δεν έκλαψα. Να είναι που ηρέμησα (όπως επεσήμανε ο tovene592)??? Να είναι που προσπαθώ να είμαι πλέον αλλού??? Δεν ξέρω…

Τα τραγούδια που θα ακολουθήσουν, έχουν ανεβεί παλαιότερα εδώ σε αντίστοιχα καμένες αναρτήσεις. Η παρουσίαση γίνεται χρονολογικά.
Καλή σας διασκέδαση (λέμε τώρα)...





Το παραπάνω κείμενο είχε γραφτεί χθές (ναι τα πόστ μου δεν γίνονται συνήθως με την μία). Τα τραγούδια είχαν επιλεγεί καθώς και τα συνοδευτικά κείμενα και τα λίνκ και έμενε μόνο η συρραφή και το ανέβασμά τους…

Όμως ήρθες χθές βράδυ με τον πλέον αναπάντεχο τρόπο στη σκέψη μου, και κατάλαβα πως δεν υπήρχε λόγος πλέον για αυτή την ανάρτηση. Τα τραγούδια που ανέβηκαν από εδώ για σένα τα ξέρεις, τα συναισθήματα που τα συνόδευαν επίσης...

Από όλα τα τραγούδια που είχα σκοπό να ανεβάσω, βάζω μόνο το Voyage Voyage των Desireless που ανέβασα στις 11 Φεβρουαρίου, τότε που πλέον είχα καταλάβει πως τα ταξίδια μας μόνο παράλληλα μπορούσαν να είναι (και αυτό στην καλύτερη περίπτωση)…

και πως ακόμα κι αν δεν ήσουν «αλλού» εγώ ποτέ δεν θα μπορούσα να είμαι ο προορισμός σου…

Καλά μας ταξίδια μικρέ μου.



Au dessus des vieux volcans
Glisse des ailes sous les tapis du vent
Voyage, voyage
Eternellement
De nuages en marécages
De vent d’Espagne en pluie d’équateur
Voyage, voyage
Vole dans les hauteurs
Au dessus des capitales
Des idées fatales
Regardent l’océan

Voyage, voyage
Plus loin que la nuit et le jour
Voyage
Dans l’espace inouï de l’amour
Voyage, voyage
Sur l’eau sacrée d’un fleuve indien
Voyage
Et jamais ne revient

Sur le Gange ou l’Amazone
Chez les blacks, chez les sikhs, chez les jaunes
Voyage, voyage
Dans tout le royaume
Sur les dunes du Sahara
Des iles Fidji au Fujiyama
Voyage, voyage
Ne t’arrêtes pas
Au dessus des barbelés
Des coeurs bombardés
Regardent l’océan

Voyage, voyage
Plus loin que la nuit et le jour
Voyage
Dans l’espace inouï de l’amour
Voyage, voyage
Voyage, voyage

Voyage, voyage
Plus loin que la nuit et le jour
Voyage
Dans l’espace inouï de l’amour
Voyage, voyage
Sur l’eau sacrée d’un fleuve indien
Voyage
Et jamais ne revient.

και μία μετάφραση στα αγγλικά από αυτόματο online μεταφραστή που δεν ξέρω πόσο καλή δουλειά κάνει, απλά για να πάρετε μιαν ιδέα.

With the top of the old volcanos
Slip of the wings under the carpets of the wind Voyage, voyage
Eternally
Clouds in marshes
Of wind of Spain in rain of equator Travels, voyage
Fly in the heights
With the top of the capitals
Fatal ideas
Look at the ocean

Travel, voyage
Further the night and the day Travels
In the amazing space of the love Travels, voyage
On the crowned water of an Indian river Travels
And never does not return

On Gange or the Amazon
To the blacks, to the sikhs, to the yellows Travels, voyage
In all the kingdom
On the dunes of the Sahara
Fiji islands in Fujiyama
Travel, voyage
Do not stop you
With the top of the barbed wires
Bombarded hearts
Look at the ocean
Travel, voyage
Further the night and the day Travels
In the amazing space of the love Travels, voyage
Travel, voyage

Travel, voyage
Further the night and the day Travels
In the amazing space of the love Travels, voyage
On the crowned water of an Indian river Travels
And never does not return.


Για τους πραγματικούς κανόνες του παιχνιδιού, μπορείτε να πάτε στις Θείας Ντόννας για να τσεκάρετε τι πρέπει να κάνετε. Θα προσκαλέσω νέα παιδάκια στο χώρο, γιατί οι παλαιότεροι το έχουμε ξαναπαίξει αυτό το παιχνίδι.
Πολλά φιλιά σε όλους.

Οι τυχεροί-άτυχοι είναι: Alexis, Antoine, Profylaktiko, Hourglass, Brainwaves, Mr.Wintour, Oblivion, και όποιος άλλο θέλει να παίξει το χαρούμενο αυτό καλοκαιρινό παιχνίδι...

____________________________________________________________________________

Υ.Γ: Και για να μήν πάθει στερητικό σύνδρομο η One Happy Dot που το περιμένει πως και πώς, στο πικ-απ δίπλα η Kirsten Flagstad ερμηνεύει μοναδικά τον "Θάνατο της Ιζόλδης" από την όπερα του Wagner, Tristan und Isolde.

Κυριακή 13 Ιουλίου 2008

INFLAMMATUS ET ACCENSUS

Οι βιολογικές οντότητες ποτέ δεν έμαθαν τον πραγματικό λόγο κατάρρευσης του συστήματος ψηφιακών ολογραμμάτων. Κάποιοι μίλησαν για σφάλμα στο hardware, άλλοι για εγγενές πρόβλημα στο software διαχείρισης που όμως λειτουργούσε αψεγάδιαστα για πάνω από 200 χρόνια. Οι λίγοι που αναφέρθηκαν σε πιθανότητα εξωγενούς παρέμβασης αγνοήθηκαν επιδεικτικά.

Το γεγονός πάντως ήταν, πως τα ψηφιακά ολογράμματα που προστάτευαν τις βιολογικές οντότητες εδώ και αιώνες από την βίωση της πραγματικότητας ξαφνικά κατέρρευσαν…

Και τα όντα έμειναν εμβρόντητα να αντικρίζουν τον αληθινό κόσμο…

Και οι γονείς είδαν τα παιδιά τους για πρώτη φορά, και οι φίλοι αντίκρισαν τους φίλους, και οι εραστές ένοιωσαν τα πραγματικά σώματα που αγκάλιαζαν…

Αλλά κυρίως, οι βιολογικές μονάδες, άκουσαν τις αληθινές φωνές, και τα αληθινά λόγια, και τους μέχρι πρότινος «αληθινούς όρκους αγάπης»…

Και σαν ένα σώμα που η καρδιά του σπάζει σε χίλια κομμάτια, τα εκατομμύρια των όντων έβγαλαν όλα μαζί ΜΙΑ κραυγή πόνου και απελπισίας καθώς η αλήθεια έκαιγε τα σωθικά τους..

Στο χάος που ακολούθησε, ελάχιστοι διασώθηκαν για να ξεκινήσουν από την αρχή, με μόνη παρακαταθήκη την βεβαιότητα πως οι απόγονοί τους θα διέπρατταν ξανά τα ίδια λάθη…

Καλημέρα και καλή βδομάδα σε όλους. Ναι δεν είναι το "καμένο" πόστ που μου είπατε να μην κάνω, όμως το προς συζήτηση θέμα βρίσκεται εντός της ιστορίας. Πολλά φιλιά σε όλους.

STABAT MATER-Giovanni Battista Pergolesi 1710-1736

Inflammatus et accensus
per te, Virgo, sim defensus
in die judicii

Be to me, o Virgin, nigh
lest in flames I burn and die,
in Ηis awful judjment day

Track 11 -
___________________________________________________________________
To μουσικό θέμα από το Λαβύρινθο του Πάνα που παίζει στο πικ-απ δίπλα είναι μια ευγενική προσφορά του Γ. που ίσως ποτέ δεν μάθει πόσο σημαντική ήταν η χθεσινή νύχτα.

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008

ΕΙΔΑΜΕ ΑΜΛΕΤ ?

Πήγαμε λοιπόν την Τρίτη στον περίφημο Άμλετ της Schaubühne σε σκηνοθεσία Thomas Ostermeier. Αν και οι προσδοκίες ήταν πολλές, τα συναισθήματα μετά την παράσταση ήταν ανάμικτα. Σίγουρα ήταν η πλέον εντυπωσιακή έως τώρα θεατρική παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών. Άψογη αισθητικά ήταν ένα θέαμα από αυτά που δεν παρουσιάζονται συχνά στην χώρα μας.

Όμως…, πολύ χτύπημα και ουρλιαχτό βρε παιδιά…, πολλή «βία» και σωματικός κόπος.
Είναι αλήθεια απαραίτητο ο Αμλέτ να κοπανιέται πάνω κάτω, να τρώει χώματα να ουρλιάζει για να καταλάβει το κοινό πως υποδύεται τον τρελό;;;
Δεν τα «λέει» όλα το κείμενο του Σαίξπηρ;;;
Μήπως πλέον το κοινό έχει τόσο πολύ εθιστεί στην «τηλεοπτική βία» που είναι αναγκαίο να σερβίρεται αυτή και στις θεατρικές σκηνές;;;
Δεν είμαι κατά των «πρωτοποριακών» σκηνικών παρουσιάσεων, ούτε είμαι ο τύπος που περιμένει να δεί «χλαμύδες και σανδάλια» επί σκηνής. Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με ένα τέτοιου «μεγέθους» κείμενο, η τεχνολογία, και οι όποιες σκηνικές «ακρότητες» και ερμηνευτικές πρωτοπορίες θα πρέπει να το εξυπηρετούν και όχι να το «καπελώνουν». Οκ, θα μου πείτε αυτό πρέπει να συμβαίνει σε όλα τα έργα συμφωνώ. Υπάρχουν όμως σύγχρονα κείμενα που ο λόγος τους απαιτεί μια έντονη σκηνική αναπαράσταση για να λειτουργήσει. Ένα κλασσικό έργο όπως ο Άμλετ δεν ξέρω αν το χρειάζεται, δεν είμαι όμως θεατρολόγος ούτε άλλου είδους ειδικός οπότε μπορεί να κάνω και λάθος (θα ήθελα πολύ να ακούσω και τις δικές σας γνώμες). Στην συγκεκριμένη παράσταση για παράδειγμά, εγώ την «έχασα» τη σκηνή τρέλας της Οφηλίας. Και μια και μιλάμε για την Οφηλία, η ερμηνεία του ρόλου από την ίδια ηθοποιό που ερμηνεύει την Γερτρούδη έγινε κανόνας;;; Γιατί είναι η δεύτερη φορά που το βλέπω σε ένα μήνα.
___________________________________________________________________________
Την Δευτέρα, είχα την τύχη (έστω και μετά από μία μικρή περιπέτεια) να δώ το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» την όπερα του Benjamin Britten βασισμένη φυσικά στο ομότιτλο κείμενο του Σαίξπηρ. Εδώ δεν έχω παρά μόνο καλά να πώ. Ήταν όλα στη «σωστή θέση». Υπέροχες ερμηνείες, καταπληκτική σκηνοθεσία, σκηνικά, άψογη (όσο μπορούσα να κρίνω) μουσική εκτέλεση του έργου. Πραγματικά ήταν η καλύτερη, πληρέστερη και αρτιότερη παραγωγή όπερας που έχω δεί στην Ελλάδα εδώ και χρόνια (πάντα κατά την άποψή μου). Για περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό, απευθυνθείτε στο κακό παιδί της όπερας τον φίλο Parsifal.
___________________________________________________________________________
Την Παρασκευή που μας πέρασε έκανα και μια βόλτα από την Επίδαυρο για μιαν άλλη πολυσυζητημένη παράσταση, το «Happy days» του Μπέκετ. Κι εδώ έμεινα εντυπωσιασμένος από αυτό που είδα, όμως ο Μπέκετ και ο κόσμος του μου είναι εντελώς άγνωστοι οπότε δεν μπορώ να κρίνω αν είδα ένα σωστό ανέβασμα του έργου. Πιστεύω όμως πως επρόκειτο για μία πολύ καλή παράσταση που δεν πρόδιδε το κείμενο. Αυτό που ήταν ως συνήθως στον κόσμο του ήταν το κοινό μέρος του οποίου είχε έρθει κατευθείαν από το «Δελφινάριο» προφανώς, γι’ αυτό και χειροκρότησε με την «αποκάλυψη» της ηθοποιού στην αρχή, και γι’ αυτό ξέσπαγε σε τρανταχτά γέλια σε κάθε ευκαιρία.
__________________________________________________________________________
Και κλείνω, ναι το ξέρω σας κούρασα, με την έκθεση που διοργάνωσαν οι γκαλερί Fizz και Έκφραση (Βαλαωρίτου 9α) με έργα νέων καλλιτεχνών. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα με τα όσα είδα, υπήρχαν μερικά πολύ καλά έργα. Βέβαια ένοιωσα λίγο άσχημα που άτομα στην ηλικία μου ή και μικρότερα έχουν καταφέρει τόσα πολλά, άλλα χάρηκα κιόλας γιατί μέσα σε όλους τους καλλιτέχνες εκθέτει και μια φίλη μου την ομολογουμένως εντυπωσιακή δουλειά της. Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 26 Ιουλίου, και αν περνάτε από εκεί ρίξτε μια ματιά αξίζει νομίζω τον κόπο.


Αυτά προς το παρόν. Και όσοι ανησυχούν για το «θέμα της Δευτέρας» ας μην φοβούνται. Δεν θα ανεβάσω αυτό που έλεγα. Πονάει πολύ (και από ότι κατάλαβα όχι μόνον εμένα) οπότε σκέφτηκα κάτι εντελώς τρελό για να δικαιολογηθεί και ο τίτλος του ιστολογίου χαχαχαχα.
Καλημέρα σε όλους. Φιλάκια!!!

________________________________________________________________
Υ.Γ: Καλά θα το ξέχναγα τελείως!!! Χθές πήγα με τρελή παρέα και είδαμε Mama Mia.!!! Η Μαρία, η Αννά-Μαρία κι Εγώ περάσαμε τέλεια, διότι μπορεί η υπόθεση να ήταν χαζή, αλλά όλη η ταινία plus τα τραγούδια των υπέροχων ΑΒΒΑ (ναι μου αρέσουν οι ΑΒΒΑ χχαχαα) έκαναν τη βραδιά υπέροχη. Ο Κώστας και η άλλη Μαρία της παρέας μάλλον δεν μας μιλάνε που τους τρέξαμε σε αυτό το αίσχος όπως το αποκάλεσαν. Οκ εγώ για τους δικούς μου λόγους συγκινήθηκα κάποια στιγμή, αλλά ας κρατήσω και κάτι για τον εαυτό μου....

Mamma Mia! The Movie - The Winner Takes It All

a lover or a friend...που λέει και το τραγούδι...

Κυριακή 6 Ιουλίου 2008

SI, VENDETTA, TREMENDA VEVDETTA

Είναι κάποιες μέρες που προσπαθούσα να γράψω μιαν ανάρτηση για την Eκδίκηση, προσπαθώντας να πώ κάποια λόγια όπως προσπάθησα να κάνω για την Αλήθεια την προηγούμενη Δευτέρα…

Όμως ξαφνικά κατάλαβα πως η εκδίκηση, είναι ένα θέμα που με ξεπερνάει κατά πολύ. Τόσο ώστε να δυσκολεύομαι να γράψω για αυτήν…

Δεν ξέρω αν κάποιοι βρίσκουν τη γαλήνη ή την δικαίωση στην εκδίκηση, ούτε αν υπάρχει ηθική στην εξόντωση του αντιπάλου…

Όμως για μένα η εκδίκηση είναι ένα σκοτεινό μονοπάτι που ξέρω πως αν το περάσω θα είναι δρόμος χωρίς γυρισμό. Έτσι αποφασίζω να μην το διαβώ ποτέ…
__________________________________________________________________________________
O Rigoletto, αναζητά την εκδίκησή του παρά τις αντιρρήσεις της κόρης του…
Diana Damrau - Zeljko Lucic - "Si, Vendetta" - Rigoletto - 2008


Το τέλος της ομώνυμης όπερας, τον βρίσκει να κρατά στα χέρια του το νεκρό σώμα της κόρης του, θύμα της ίδιας του της εκδίκησης…
Sutherland - Leo Nucci, Rigoletto finale



Αυτά τα ολίγα για σήμερα, καλή σας μέρα και καλή εβδομάδα.

Κάποιοι φίλοι και επισκέπτες, δήλωσαν την επιθυμία να γράψουν κάτι πάνω στο θέμα Εκδίκηση. Αυτή την φορά δεν θα κάνω συγκεκριμένες πάσες. Όσοι και όποιοι θέλετε γράφετε κάτι σχετικό.

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

VENI, VIDI, VICI

Τι είδαμε και τι θα δούμε λοιπόν αυτές τις μέρες…

Προ 2 εβδομάδων ξεκινήσαμε με την Πειραματική σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Το πρόγραμμα περιελάμβανε 2 έργα Ελλήνων δημιουργών, και το Der Kaiser von Atlantis (λεπτομέρειες για το πλήρες πρόγραμμα και τους συντελεστές εδώ).
Δεν θα σας πώ ποια από τις 3 όπερες αντέξαμε με τον MrWintour να δούμε, και αυτό γιατί η εμπειρία ήταν κακή πέρα από κάθε προσδοκία…
Ένα εντελώς πρωτόλειο έργο με παιδαριώδες λιμπρέτο, μουσική χωρίς καμία έμπνευση και σκηνοθετική προσέγγιση σχολικής παράστασης.
Ως πότε θα μας δουλεύουν στην Πειραματική??? Πότε θα καταλάβουν ότι άλλο Πειραματισμός και άλλο Ερασιτεχνισμός??? Και δεν μπορεί να φταίει μόνο η κακή χρηματοδότηση. Η απουσία ενδιαφέροντος από τους συντελεστές, και διάθεσης και όρεξης δεν καλύπτεται από τα χρήματα. Το σταματώ εδώ γιατί θα αρχίσω να χώνω και δεν θέλω περισσότερο…
___________________________________________________________________________

Την Δευτέρα που μας πέρασε, παρακολούθησα την παράσταση «Λυσσασμένη Γάτα» από την Schaubühne. Νομίζω πως για την παράσταση μίλησε υπέροχα ο Oblivion παραθέτοντας φωτογραφίες λέξεις και συναισθήματα καθώς και ο antigonos και νομίζω αξίζει να περάσετε από τα μέρη τους να δείτε. Εγώ θα ήθελα να πώ πως μου έλειψε από την παράσταση αυτό το νοσηρό κλίμα του παρακμάζοντος Αμερικανικού Νότου στο οποίο αναφέρεται το έργο (αν και αυτή ήταν η σκηνοθετική γραμμή). Επίσης δεν με έπεισε απόλυτα το σκηνικό καθώς η οργάνωσή του με την είσοδο και έξοδο των ηθοποιών από πολλές μεριές (και όχι μόνο από την γυάλινη πρόσοψη) δεν βοηθούσε στην κατανόηση του χώρου εκτός και αν πρόθεση ήταν να δειχθεί ένα «διαλυμένο» αρχιτεκτονικό κέλυφος όπως «διαλυμένες» ήταν οι σχέσεις των μελών της οικογένειας. Ίσως πάλι να λέω και μαλακίες who knows…Όμως ο συμβολισμός του κλουβιού με το γύπα που περιμένει να κατασπαράξει τα θύματά του όπως τον αναφέρει ο antigonos ήταν ευφυέστατος (εγώ να πώ την αλήθεια δεν τον κατάλαβα όσο έβλεπα την παράσταση αλλά διαβάζοντας το, το βρήκα εξαιρετικό ως εύρημα).

Cat On a Hot Tin Roof-Λυσσασμένη Γάτα
Maggie and Brick argue in a scene from the Tennessee William's play. With Elizabeth Taylor as Maggie and Paul Newman as Brick. (1958)

___________________________________________________________________________
Σήμερα πάμε Επίδαυρο για να δούμε “Happy days”, που δεν μπορέσαμε να δούμε πέρυσι λόγω των καταστρεπτικών πυρκαγιών. Ελπίζω να είναι μια καλή παράσταση και ανυπομονώ πραγματικά να την δώ. Θα σας ενημερώσω ελπίζω σύντομα για τα όσα δώ.
___________________________________________________________________________

***Και για όσους άντεξαν να διαβάσουν μέχρι τώρα, να ανακοινώσω πως αύριο βράδυ κατά τις 10:30 θα κάνουμε 2η μπλογκο-συνάντηση στο σταθμό Κεραμικός του Μετρό, έξοδος προς Γκάζι, όχι Κωνσταντινουπόλεως. Φυσικά η συνάντηση δεν είναι μόνο για gay αγοράκια αλλά για όλους όσους θέλουν. Οι Alexis, Theia Dona, και Mr.Wintour ενημερώνονται πως το μάθημα είναι εργαστηριακό και μετρούν ήδη μιαν απουσία έκαστος οπότε 2η συνεχόμενη θα σημαίνει πως θα κοπούν και θα κάνουν το μάθημα ξανά του χρόνου χαχαχαχαχαχα (ναι η συνάντηση είναι Τ.Ε.Ι. για όποιον δεν κατάλαβε). Πολλά φιλιά σε όλους και ελπίζω να σας δούμε αύριο.


ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ

Related Posts with Thumbnails