Δεύτερη "ανάγνωση" της ταινίας, μετά το 2005 που είχε βγεί στους κινηματογράφους. Η ιστορία έχει ως εξής. Δύο ζευγάρια (ένα ηλικιωμένο και ένα νεαρό) συναντιόνται στο σπίτι του ενός. Το ένα εξ αυτών έχει προ πολλού πηδήξει από τον γκρεμό, ενώ το άλλο βρίσκεται στο χείλος του χωρίς να το ξέρει. Η συνάντησή τους (που συμπίπτει με την εμφάνιση ενός λεμούριου ) θα είναι καταλυτική για την εξέλιξη και των τεσσάρων πρωταγωνιστών με έναν αρκετά ανορθόδοξο και εντελώς γαλλικό τρόπο.
Το περίεργο με την ταινία, είναι πως όταν την είχα πρωτοδεί μου είχε φανεί ως ένα εξαιρετικό υπαρξιακό δράμα για τις σχέσεις, τις επιφανειακά τέλειες κοινωνίες, που αρκεί ένα μικρό συμβάν για να τις διαλύσει. Χτές, μου έκατσε περισσότερο ως ένα ψυχολογικό θρίλερ που αν και σε ένα βαθμό μπορεί να έχει και τα παραπάνω χαρακτηριστικά, περισσότερο είναι μια ιστορία με μέτριο φινάλε. Βασικά νομίζω το τελευταίο τέταρτο εικοσάλεπτο είναι που την χαλάει, εκεί που αρχίζει να μπερδεύεται πολύ η πραγματικότητα με την φαντασία. Έτσι από εκεί που περίμενα να ξαναδώ κάτι που θεωρούσα αριστούργημα, βρέθηκα προβληματισμένος με το πόσο μπορεί να αλλάξει ή άποψή για κάτι με την πάροδο των ετών. Να θυμηθώ να το ξαναδώ σε 10 χρόνια και να κρατήσω σημειώσεις...
Πάντως αν την πετύχετε κάπου ρίξτε της ένα βλέφαρο. Οι δύο Charlotte της ταινίας το αξίζουν σίγουρα.
Καλό υπόλοιπο Κυριακής :)
Υ.Γ: Συνεχίζεται για λίγες μέρες ακόμα στο ΑΣΤΥ το μίνι αφιέρωμα στον Μπόνιουέλ, ενώ θα ακολουθήσει αντίστοιχο στον Τρίερ.
Υ.Γ: Συνεχίζεται για λίγες μέρες ακόμα στο ΑΣΤΥ το μίνι αφιέρωμα στον Μπόνιουέλ, ενώ θα ακολουθήσει αντίστοιχο στον Τρίερ.
