Άνοιξε η πόρτα και ήσουν εσύ.
Ίδιος όπως σε θυμόμουν.
Ξάπλωσες αμήχανα στα πόδια μου.
Σε ρώτησα για την δουλειά.
Με ρώτησες αν μετανιώνω για κάτι.
Σε ρώτησα για την δουλειά.
Με ρώτησες ξανά αν μετανιώνω για κάτι, όχι για το έτος που έφυγε αλλά γενικά.
Και ακόμη και στον ύπνο μου δεν μπόρεσα να σου πώ πως μετανιώνω ακόμη που δεν σου είπα πότε πόσο σε αγάπησα (εκείνο το απόγευμα που ήμουν τύφλα από τα τσίπουρα ήταν πολύ άκομψο και πολύ αργά πλέον).
Και ξύπνησα ξέροντας για άλλη μια φορά πως για την όποια συναισθηματική μου "αναπηρία" θα φταίνε πάντα όλα όσα δεν τόλμησα 12 χρόνια πρίν.
Στο πικ-απ ακούμε Mein Lieber schwan, το φινάλε της όπερας Lohengrin του Richard Wagner γιατί παρά τα όσα λέγονται τις τελευταίες μέρες θα συνεχίσουμε να αγαπάμε τους Γερμανούς.
