ΚΑΣΣΙΟΠΗ 2
Κοίταζε την θέα από το τεράστιο παράθυρο του δωματίου της. Η απεραντοσύνη του χώρου μπροστά της την έκανε να ξεχάσει προς στιγμή το οτι δεν βρισκόταν και αυτός εκεί, μόνον όμως προς στιγμή...
Απομακρύνθηκε από το παράθυρο, και πλησίασε στο τραπέζι που βρισκόταν η συσκευή επικοινωνίας.
Άνοιξε την οθόνη και πληκτρολόγησε τον αριθμό του, αυτόν που είχε μέχρι 4 χρόνια πρίν όταν αποχωρίστηκαν.
Ήξερε πως δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή της. Σε λίγο θα πέρναγαν και τον τελευταίο αναμεταδότη και θα βρισκόταν εκτός εμβέλειας σήματος.
"Θα ήθελα να μπορούσες να βρίσκεσαι μαζί μου να έβλεπες την θέα" έγραψε βιαστικά το μήνυμα.
Έστρεψε το βλέμμα της ξανά στο παράθυρο καθώς αμφιταλαντευόταν με το δάχτυλο στο πλήκτρο αποστολής...
Ο ήχος του μηνύματος που φεύγει την επανέφερε στην πραγματικότητα. Κοίταξε για μια στιγμή την οθόνη που τρεμόσβησε και κατευθύνθηκε ξανά στο μεγάλο παράθυρο. Ακούμπησε το πρόσωπό της επάνω του και έκλεισε τα μάτια της. Ένοιωσε τα δισεκατομμύρια αστέρια να πέφτουν πάνω στο κορμί της σαν μια εξαίσια μουσική γεμάτη αντηχήσεις θαυμαστές, σαν κύματα από αρώματα εξαίσια.
Με την άκρη του ματιού της είδε ένα φώς να αναβοσβήνει στην συσκευή επικοινωνίας σημάδι πως είχε μια εισερχόμενη κλίση.
Στην oθόνη, τη γεμάτη από τα παράσιτα και τις παρεμβολές στο σήμα που χανόταν, πρόλαβε να δεί το πρόσωπό του. "Τι γλυκό και απαλό είναι το χαμόγελό του, και τα μάτια του που μισανοίγει τρυφερά", σκέφτηκε και τα δικά της μάτια γέμισαν δάκρυα.
Εκείνος προσπάθούσε να της πεί κάτι, αλλά ο ήχος είχε χαθεί και λίγα δευτερόλεπτα μετά το ίδιο έκανε και η εικόνα του...
Το "Κασσιόπη 2" έμπαινε πλέον στη Ζώνη των Δακτυλίων του Κρόνου γλιστρώντας απαλά στο φαινομενικό κενό του Διαστήματος, για να συνεχίσει το ταξίδι του στα άστρα. Κάθε επικοινωνία με την Γη ήταν πλέον αδύνατη. Έβαλε να παίζει στο ηχοσύστημα το Space Oddity του David Bowie όπως του είχε υποσχεθεί πως θα έκανε όταν θα διέσχιζε τους Δακτυλίους του Κρόνου.
David Bowie - Space Oddity
Κοίταζε την θέα από το τεράστιο παράθυρο του δωματίου της. Η απεραντοσύνη του χώρου μπροστά της την έκανε να ξεχάσει προς στιγμή το οτι δεν βρισκόταν και αυτός εκεί, μόνον όμως προς στιγμή...
Απομακρύνθηκε από το παράθυρο, και πλησίασε στο τραπέζι που βρισκόταν η συσκευή επικοινωνίας.
Άνοιξε την οθόνη και πληκτρολόγησε τον αριθμό του, αυτόν που είχε μέχρι 4 χρόνια πρίν όταν αποχωρίστηκαν.
Ήξερε πως δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή της. Σε λίγο θα πέρναγαν και τον τελευταίο αναμεταδότη και θα βρισκόταν εκτός εμβέλειας σήματος.
"Θα ήθελα να μπορούσες να βρίσκεσαι μαζί μου να έβλεπες την θέα" έγραψε βιαστικά το μήνυμα.
Έστρεψε το βλέμμα της ξανά στο παράθυρο καθώς αμφιταλαντευόταν με το δάχτυλο στο πλήκτρο αποστολής...
Ο ήχος του μηνύματος που φεύγει την επανέφερε στην πραγματικότητα. Κοίταξε για μια στιγμή την οθόνη που τρεμόσβησε και κατευθύνθηκε ξανά στο μεγάλο παράθυρο. Ακούμπησε το πρόσωπό της επάνω του και έκλεισε τα μάτια της. Ένοιωσε τα δισεκατομμύρια αστέρια να πέφτουν πάνω στο κορμί της σαν μια εξαίσια μουσική γεμάτη αντηχήσεις θαυμαστές, σαν κύματα από αρώματα εξαίσια.
Με την άκρη του ματιού της είδε ένα φώς να αναβοσβήνει στην συσκευή επικοινωνίας σημάδι πως είχε μια εισερχόμενη κλίση.
Στην oθόνη, τη γεμάτη από τα παράσιτα και τις παρεμβολές στο σήμα που χανόταν, πρόλαβε να δεί το πρόσωπό του. "Τι γλυκό και απαλό είναι το χαμόγελό του, και τα μάτια του που μισανοίγει τρυφερά", σκέφτηκε και τα δικά της μάτια γέμισαν δάκρυα.
Εκείνος προσπάθούσε να της πεί κάτι, αλλά ο ήχος είχε χαθεί και λίγα δευτερόλεπτα μετά το ίδιο έκανε και η εικόνα του...
Το "Κασσιόπη 2" έμπαινε πλέον στη Ζώνη των Δακτυλίων του Κρόνου γλιστρώντας απαλά στο φαινομενικό κενό του Διαστήματος, για να συνεχίσει το ταξίδι του στα άστρα. Κάθε επικοινωνία με την Γη ήταν πλέον αδύνατη. Έβαλε να παίζει στο ηχοσύστημα το Space Oddity του David Bowie όπως του είχε υποσχεθεί πως θα έκανε όταν θα διέσχιζε τους Δακτυλίους του Κρόνου.
David Bowie - Space Oddity
