Αίματα

[Οι φωτογραφίες του Βασίλη Μακρή από το site της Στέγης]

Αίματα στην Στέγη. Πολυδιαφημισμένη παράσταση, στα ραδιόφωνα τουλάχιστον. 'Ήταν και το δέλεαρ του σεναριογράφου του Κυνόδοντα, της ταινίας κολυμπήθρας του Σιλωάμ, που πλέον χρησιμεύει ως άλλοθι για να δικαιολογηθεί κάθε παπαριά, ψήθηκα και πήγα. 

Δεν θέλω να σταθώ στα βαρύγδουπα της διαφήμισης περί "ορατορίου ύμνου στην αντρική φιλία" και άλλα γραφικά. Αλλά στην βασική αδυναμία της παράστασης, την κατά την γνώμη μου "απουσία" κειμένου. Διότι τι άλλο μπορεί να είναι η παράθεση λόγων χωρίς να στοιχειοθετείται ένα θέμα, χωρίς να παρουσιάζεται μια θέση, χωρίς να τεκμηριώνεται μια άποψη; Τι νόημα έχει να παρουσιάζονται "σουρεαλιστικές" επιστολές όταν από την αρχή μας προειδοποιούν πως πολλές από αυτές είναι πιθανόν αποτέλεσμα χρήσης ουσιών ή άλλων ανεξερεύνητων αιτίων; Το πραγματικά σουρεαλιστικό είναι αυτό που παρουσιάζεται ως εντελώς πραγματικό, αν κρίνω από τις ταινίες του Μπονιουέλ τουλάχιστον. Το να χρησιμοποιείς επίσης το είδος της επιστολογραφίας ως μέσο ανάπτυξης του κειμένου δεν σε κάνει Λακλό (και ντροπή και που το λες). Διότι στις "Επικίνδυνες σχέσεις" μέσω των επιστολών χτίζονται χαρακτήρες, εξελίσσεται πλοκή κάτι που δεν γίνεται στο έργο Αίματα. 

Το θέαμα βέβαια ήταν καταπληκτικά δουλεμένο και αξίζουν συγχαρητήρια στην σκηνοθέτη και τους ερμηνευτές που κατάφεραν να δημιουργήσουν μια όμορφη περφόρμανς από ένα αδιάφορο κείμενο. Παρά το εντυπωσιακό όμως του θεάματος, ουσία καμία (επαναλαμβάνω κατά την άποψή μου). Αν σε κάτι θα χρησιμεύει στο μέλλον το έργο αυτό, θα είναι πιστεύω ως αποδεικτικό στοιχείο του αδιεξόδου μερικών καλλιτεχνών στις αρχές του 21ου αιώνα. 

Αυτά τα καλά είχα να πω. 

Υ.Γ: Ο από πίσω μου θεατής που τελειώνοντας η παράσταση είπε στην διπλανή του "Κάπως έτσι πρέπει να αισθάνονταν και οι θεατές όταν τους παρουσίαζε ο Μπέκετ τα έργα του" μάλλον δεν έβλεπε την συγκεκριμένη παράσταση, ή δεν έχει δει ποτέ του έργο του Μπέκετ. Μέσα στην δημιουργία και τον πειραματισμό, αλλά μη τα κάνουμε όλα ίσωμα. 

John

O John μοιάζει να βγήκε από ταινία του Ken Loach. Γέννημα θρέμμα κατεστραμμένης πολυμελούς οικογένειας, με μέθυσο βιαστή πατέρα, μητέρα είλωτα που καταλήγει αλκοολικό πρεζόνι. Μεγαλώνει ουσιαστικά μόνος του. Αλητεία, γαμήσια, πάντα με κοπέλες που το όνομά τους λήγει σε α (πλην μίας), μπλεξίματα με το νόμο, τις ουσίες και φυσικά την φυλακή.

Στα σκηνικά που περιστρέφονται μαζί με τα κορμιά, ο John εξερευνά τον κόσμο μέσα από την σεξουαλικότητά του. Δηλώνει str8 και αργότερα αμφισεξουαλικός. Ο κόσμος του συνεχίζει να περιστρέφεται μέχρι που βρίσκει την ηρεμία σε μια gay σάουνα. Η σκληρή πραγματικότητα του γαμηστρόνα αλλά και η απλότητα των άγραφων κανόνων που διέπουν την σάουνα, είναι το ειλικρινές, ήρεμο, αντρίκιο όπως θα λέγαμε περιβάλλον που τόσο χρειαζόταν (χωρίς καν να το ξέρει).

Δηλώνει πλέον ομοφυλόφιλος, ίσως όχι τόσο γιατί του αρέσει το καυλί όσο γιατί βρίσκει το άλλο του μισό στην αντρική κουβέντα, την αγκαλιά το σώμα. Και ίσως, ελπίζει, κάποια στιγμή να μπορεί να γυρίσει σπίτι του το βράδυ και να μην τον περιμένει μια κοπέλα, αλλά το αγόρι του. Εκεί που τα περιστρεφόμενα σκηνικά θα πάψουν να κινούνται.

Ο,τι κι αν πω θα είναι λίγο για την παράσταση John των DV8 χτες στην Στέγη. Δυνατό κείμενο, βασισμένο σε πραγματικές συνεντεύξεις, υπέροχα χορογραφημένες στην εντέλεια κινήσεις, καταπληκτική μουσική. Καμία ακρότητα, τίποτα περιττό, κανένας φτηνός εντυπωσιασμός. Ένα πραγματικό ταξίδι αυτογνωσίας. Προς το παρόν η καλύτερη θεατρική εμπειρία της σεζόν  κι ας ήταν το δέλεαρ για να βγάλω το εισιτήριο το γκομενάκι της αφίσας και η οικονομική είσοδος. 

Πολύ καλημέρα σας :)