Iris - Wim Mertens/The Belly of an architect - Peter Greenaway

Βλέποντας ξανά χτες την υπέροχη - τουλάχιστον για τους αρχιτέκτονες - ταινία του Peter Greenaway, The belly of an architect, έβαλα στο γραμμόφωνο το σουντρακ της ταινίας από τον Wim Mertens. Το ένα οδήγησε στο άλλο και έμεινα να ανακαλύπτω το υπέροχο κομμάτι Iris που σας παραθέτω, αν και άσχετο με την ταινία.

Ένας μετρίως(;) αξιόλογος αρχιτέκτονας από την Αμερική, η φήμη του οποίου οφείλεται στον μεταμοντερνισμό (που δικαιολογούσε και συγχωρούσε τα πάντα) και στα χρήματα του πεθερού του (που χρηματοδοτεί τα κτήρια του), μεταβαίνει με την γυναίκα του στην Ρώμη για να επιμεληθεί μιας αναδρομικής έκθεσης για  τον Etienne-Louis Boulle. Πασίγνωστο (στους αρχιτεκτονικούς κύκλους αποκλειστικά) συνάδελφό του  του οποίου τα οράματα και η δημιουργική σκέψη έρχονται σε πλήρη αντίθεση (ως προς την ποσότητα) με το κτισμένο του έργο.

Περισσότερο οραματιστής από δημιουργός και ο ήρωας της ταινίας, αφήνεται να παρασυρθεί από τις εμπνεύσεις του για την έκθεση, από τα ερείπια της Ρώμης, και το "φάντασμα" του πρώτου της Αυτοκράτορα Γαΐου Οκταβιανού Αυγούστου, παραμελώντας πλήρως την γυναίκα του, την φθίνουσα υγεία του αλλά και τελικά την υλοποίηση των εμπνεύσεών του. Τυπικός αρχιτέκτονας δηλαδή (lol).

H πρησμένη του κοιλιά που "εγκυμονεί" καρκίνο, δηλητηρίαση με σύκα ή απλά δυσπεψία, η φουσκωμένη κοιλιά της εγκύου γυναίκας του, ο θόλος του Πανθέου της Ρώμης αλλά και ο αντίστοιχος του Κενοταφίου του Νεύτωνα, μπλέκονται σε ένα συνεχές παιχνίδι μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, θέλω και πραγματοποιώ.

Και αν στην αρχή της ταινίας οι πρωταγωνιστές της δηλώνουν πως "η καλή αρχιτεκτονική πρέπει να χειροκροτείται", στο τέλος της βλέπουμε πως ο αρχιτέκτονας, φεύγει από τον κόσμο αυτό πάντα μόνος.

Πολύ καλό σας Σαββατόβραδο.