“Καλημέρα παιδιά και
καλή χρονιά.
Με ονόμασαν
Μπιχλάκο γιατί ο κυριούλης που με βρήκε 6 μήνες πρίν, έχει το συνήθειο να δίνει
παρατσούκλια στα γατιά και όχι κανονικά ονόματα. Βασίλης, Μπάμπης κλπ
τετριμμένα ούτε λόγος. Ήμουν κακά τα
ψέματα και μέσα στη βρώμα, οπότε ήρθε και έδεσε.
Πίστευε πως με
καλό φαγητό και φροντίδα θα γινόμουν σύντομα ο γάταρος που κάποτε ήμουν. Με
πήγε σε μάγισσες, με πήγε σε χαρτορίχτρες, με πήγε και σε γιατρούς φυσικά, αλλά
όλοι του είπαν πως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Είχα λέει ημερομηνία λήξης και
μάλιστα σύντομη.
Όμως εγώ ήθελα να
ζήσω, φαινόταν στα μάτια μου τους άκουσα μια φορά να λένε, και έτσι μαζί με τους φίλους του αποφάσισαν να
με βοηθήσουν να μείνω μαζί τους όσο περισσότερο ήθελα.
Και γιατί να μην
ήθελα άλλωστε; Είχα, ίσως και για πρώτη φορά στη 10ετή ζωή μου, μαλακό
κρεβατάκι για να κοιμάμαι, καθαρό χώρο δικό μου και κάθε μέρα φαγητό. Μα πάνω
απ’ όλα, είχα χάδια, πολλά χάδια και αγάπη.
Δεν ήμουν μόνος
πλέον γιατί είχα μια καλή κυρία που με φρόντιζε καθημερινά και πιάναμε και
κουβέντα. Είχα βλέπετε και προτιμήσεις στο φαγητό οπότε έπρεπε κάπως να της λέω
τι θέλω να φάω. Όχι ψαρικά, όχι πράγματα με 4 πόδια. Μόνο πουλερικά με
ιδιαίτερη αγάπη στην πάπια. Ναι, ήμουν και γκουρμές τρομάρα μου. Α, και το
φαγητό να είναι μαλακό, με ζουμάκι η ζελέ γιατί και από δοντάκια δεν είχα
πολλά. Άλλο νιάου για το φαγητό, άλλο για την καθαριότητα, και πάει λέγοντας.
Και όποιος
ερχόταν στο σπίτι της καλής κυρίας, ρώταγε για μένα, πως πάω, κάποιοι με έκπληξη
που ήμουν ακόμη ζωντανός αλλά όλοι με χαρά που σηκωνόμουν για χάδια και άρχιζα
τα νιάου.
Μέχρι που λίγες
μέρες πριν, ένοιωσα πως κουράστηκα. Κατάλαβα πως το ταξίδι μου έφτανε στο τέλος
του. Είδα την στενοχώρια των φίλων που με φρόντιζαν και προσπάθησα να μείνω
λίγο ακόμη. Όμως το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο όπως λένε και οι άνθρωποι. Και
έτσι αφού τους έκανα τις τελευταίες κουτουλιές, τα τελευταία πατουσάκια, λίγα
νιάου ακόμα, έφυγα ήρεμος ένα βράδυ ακουμπώντας το πατούσι μου στο παιχνιδάκι
που είχα τόσους μήνες συντροφιά. Έφυγα χορτάτος από φαγητό, ξάπλα, φροντίδα και
αγάπη.
Το κορμάκι μου
βρέθηκε σε τόπο σκιερό, μαζί με το παιχνίδι μου και μπόλικα λουλούδια να μου
θυμίζουν αυτό το σουπλίν που τόσο μου άρεσε να μυρίζω στα κουβερτάκια μου.
Εκεί που είμαι
τώρα, έχει πολλούς σαν κι εμένα. Εκεί βρήκα παλιούς γνώριμους από τα τόσα
χρόνια στους δρόμους, που είχαν έρθει πριν από μένα, βρήκα όμως και πολλούς που
ήξεραν τους ανθρώπους που με φρόντισαν αυτούς τους 6 μήνες. Και καθόμαστε και
λέμε τις ιστορίες μας και πόσο μας αγάπησαν και πόσο τους αγαπήσαμε και εμείς.
Και κυρίως πόσο
θα κάνουμε παρέα ξανά όταν το αποφασίσουν οι Μοίρες”.
Μπιχλάκος (Ιούνιος
2022 – Δεκέμβριος, 27, 2022), over and out
