...τις προάλλες αποκάλεσες όσους st8 χρησιμοποιήσουν το σύμφωνο συμβίωσης πόρνους. Σήμερα στο ιερό κήρυγμά σου σε άκουσα να λές πως η διεύρυνση του συμφώνου ώστε να περιλαμβάνει και τους ομοφυλόφιλους είναι πράξη που εξομοιώνει τους ανθρώπους με τα ζώα.
Ντρέπομαι που έβαλα τη λέξη ΠΑΤΕΡΑ δίπλα απο το όνομά σου. Είμαι σίγουρος πως όταν (και αν) κάνω αυτή την κουβέντα με τον δικό μου πατέρα, δεν θα εγκρίνει την επιλογή μου αλλά ζώο δεν θα με αποκαλέσει ποτέ.
Όταν γύρω στα 12-13 μου κατάλαβα πως δεν θα είμαι ποτέ σαν τα άλλα αγοράκια, πως μάλλον δεν θα κάνω ποτέ οικογένεια όπως οι γονείς μου, έκλαψα πολύ.
Έκλαψα γιατί δεν ήξερα αν το μέλλον μου επιφύλασσε να γίνω κι εγώ "φτερού" ΄πως οι αδερφές που βλέπαμε στην τηλεόραση.
Έκλαψα γιατί δεν είχα κάποιον να μου πεί πως το να είμαι αδερφή δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα κάνω πιάτσα στη Συγγρού.
Έκλαψα γιατί δεν μου είπε κανείς πως κι εγώ έχω δικαίωμα (αν όχι υποχρέωση) να ερωτευθώ και να αγαπήσω σαν όλους τους ανθρώπους.
Έκλαψα γιατί ήξερα πόσο πολύ θα πονέσουν και θα κλάψουν οι γονείς μου για μένα, και έχυσα προκαταβολικά τα δάκρυά τους .
Όμως αυτό κράτησε λίγο, πολύ λίγο. Γνώριζα πως για να πραγματώσω όλα όσα είναι κοινός τόπος για την πλειοψηφία των συνανθρώπων μου εγώ θα έπρεπε να παλέψω και λίγο περισσότερο διότι για κάποιους δεν είχα το δικαίωμα να έχω όσα όλοι οι άλλοι.
Και έκτοτε δεν έκλαψα ποτέ ξανά γιαυτό που η Μοίρα, η Τύχη, ο Θέος ή η Φύση επέλεξε για μένα.
Μέχρι σήμερα Πατέρα Άνθιμε, που έκλαψα ξανά μετά από σχεδόν 20 χρόνια, όχι όμως για μένα αυτή τη φορά, αλλά για ΕΣΕΝΑ και το σκοτάδι που έχεις στην ψυχή σου. Ελπίζω να υπάρχει Θεός ο οποίος θα μπορέσει να σε συγχωρήσει για το μένος και την κακία που τόσο συχνά στάζεις σαν δηλητήριο στις καρδιές όσων σε ακούνε.
Εύχομαι όταν φύγεις να φύγεις γαλήνιος γιατί μάλλον δεν έζησες έτσι.
Καλό σου απόγευμα Πατέρα Άνθιμε
-Ένα Ζώο-
Ντρέπομαι που έβαλα τη λέξη ΠΑΤΕΡΑ δίπλα απο το όνομά σου. Είμαι σίγουρος πως όταν (και αν) κάνω αυτή την κουβέντα με τον δικό μου πατέρα, δεν θα εγκρίνει την επιλογή μου αλλά ζώο δεν θα με αποκαλέσει ποτέ.
Όταν γύρω στα 12-13 μου κατάλαβα πως δεν θα είμαι ποτέ σαν τα άλλα αγοράκια, πως μάλλον δεν θα κάνω ποτέ οικογένεια όπως οι γονείς μου, έκλαψα πολύ.
Έκλαψα γιατί δεν ήξερα αν το μέλλον μου επιφύλασσε να γίνω κι εγώ "φτερού" ΄πως οι αδερφές που βλέπαμε στην τηλεόραση.
Έκλαψα γιατί δεν είχα κάποιον να μου πεί πως το να είμαι αδερφή δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα κάνω πιάτσα στη Συγγρού.
Έκλαψα γιατί δεν μου είπε κανείς πως κι εγώ έχω δικαίωμα (αν όχι υποχρέωση) να ερωτευθώ και να αγαπήσω σαν όλους τους ανθρώπους.
Έκλαψα γιατί ήξερα πόσο πολύ θα πονέσουν και θα κλάψουν οι γονείς μου για μένα, και έχυσα προκαταβολικά τα δάκρυά τους .
Όμως αυτό κράτησε λίγο, πολύ λίγο. Γνώριζα πως για να πραγματώσω όλα όσα είναι κοινός τόπος για την πλειοψηφία των συνανθρώπων μου εγώ θα έπρεπε να παλέψω και λίγο περισσότερο διότι για κάποιους δεν είχα το δικαίωμα να έχω όσα όλοι οι άλλοι.
Και έκτοτε δεν έκλαψα ποτέ ξανά γιαυτό που η Μοίρα, η Τύχη, ο Θέος ή η Φύση επέλεξε για μένα.
Μέχρι σήμερα Πατέρα Άνθιμε, που έκλαψα ξανά μετά από σχεδόν 20 χρόνια, όχι όμως για μένα αυτή τη φορά, αλλά για ΕΣΕΝΑ και το σκοτάδι που έχεις στην ψυχή σου. Ελπίζω να υπάρχει Θεός ο οποίος θα μπορέσει να σε συγχωρήσει για το μένος και την κακία που τόσο συχνά στάζεις σαν δηλητήριο στις καρδιές όσων σε ακούνε.
Εύχομαι όταν φύγεις να φύγεις γαλήνιος γιατί μάλλον δεν έζησες έτσι.
Καλό σου απόγευμα Πατέρα Άνθιμε
-Ένα Ζώο-
