Το δεύτερο ημίχρονο που ακολούθησε, περιελάμβανε προπηλακισμό αρκετό ξύλο, και τον ένα εκ των 2 στο νοσοκομείο με σπασμένο αστράγαλο...
Σκέφτομαι πόσες φορές πίνω τον καφέ μου ή την μπύρα μου με φίλους σε μη "εγκεκριμένα" στέκια των αδερφών. Σε μέρη μακριά από την τρέντι πλατεία Αγίας Ειρήνης και τους περί αυτής δρόμους, ή από το πάλαι ποτέ "πουστροχωριό" του Γκαζιού. Φτηνά την έχω γλιτώσει μάλλον. Ίσως γιατί όλοι στην παρέα ήμαστε το "σωστό χρώμα", ίσως γιατί τυχαίνει να μην πολυφαίνεται σε κάποιους από εμάς η υπόθεση (που θα έλεγε και ο Άγιος Θεσσαλονίκης).
Χορικά περιορισμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα και αρκεί να μη σου φαίνεται το πόσο διαφορετικός είσαι από τους γύρω σου και είσαι απολύτως ασφαλής.
Πόσο μάλλον όταν τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται (μέχρι και αυτά) βορά στο πολιτικό παιχνίδι μιας χώρας καταρρέουσας, μιας χώρας στην οποία μάλλον όλοι "κοιμούνται".
