Μπαίνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε καλούπια; Σειρά προτεραιότητας; Τα δικά μου και δικά σου δικαιώματα; Κάποιοι 30 χρόνια πριν είπαν όχι. Και μπροστά στο απάνθρωπο νεοφιλελέφθερο κράτος (και παρακράτος) της Θάτσερ, πάλεψαν μαζί παρά τις χαοτικές τους διαφορές.
Αυτή είναι και η ιστορία τους όπως αποδίδεται στην ταινία Pride. Ενδεχομένως ωραιοποιημένα κάπως, όμως με το μήνυμα σαφές. Υπάρχει δύναμη στην συλλογικότητα. Υπάρχει μεγαλείο στο να αναγνωρίζεις πως δεν υπάρχουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Σας αφήνω, αφού ευχηθώ μια καλή αν και αφόρητα ζεστή βδομάδα, με το τραγούδι Bread and Roses όπως ακούγεται σε μια από τις ομορφότερες σκηνές της ταινίας. Καλή σας μέρα :)
