Ε, ναι λοιπόν, ο χτεσινός Ιππόλυτος στην Επίδαυρο ήταν για τους κουφούς και τους τυφλούς. Προσωπικά έχασα το φίλινγκ ακριβώς στην αρχή, όταν η Φριτζίλα με εμφάνιση παρηκμασμένης μπουζουξούς, κάτι σαν την Τζέσικα Ράμπιτ να κάνει-γριά-πλέον σόου στις Κούκλες, να βγαίνει στην σκηνή και να λέει ΘΕΑ.
Μωρή ΘΕΑ και στα μούτρα σου να θέλω να σηκωθώ να φωνάξω αλλά σεβάστηκα την αρχαιότητα των μαρμάρων, την αρχαιότητα της Κουμπάρας...ε, την παρουσία της Κουμπάρας ήθελα να πώ, του ξακουστού συζύγου-και ήρωα-Μήτσου, καθώς και της μοναδικής Όναρ μετά τις αγαπημένης ξαδέρφης Νατάσας.
Δυστυχώς οι συντελεστές της παράστασης δεν μας σεβάστηκαν καθόλου. Άλλοι να υπερερμηνεύουν ουρλιάζοντας, άλλοι να υποερμηνεύουν λες και βαρυνόντουσαν. Κάποιοι δε, κατάφεραν να μην ακούγονται καν στο ανοιχτό θέατρο με την καλύτερη ακουστική στον κόσμο.
Δυστυχώς, παρά τις προθέσεις της και την δουλειά - γιατί φαινόταν πως είχε γίνει προσπάθεια- η σκηνοθεσία της Κονιόρδου έμπαζε από παντού. Οι ερμηνευτές να κάνουν γύρους επί σκηνής για να την γεμίσουν, ο χορός άλλοτε τραγουδιστά, άλλοτε όχι, να προσπαθεί να παίξει τον ρόλο του και να μην το καταφέρνει, αλλοπρόσαλλα τα κοστούμια ή μάλλον η μίξη τους, χάσιμο του κειμένου, του δράματος, των πάντων. Κρίμα γιατί το επιτελείο των ηθοποιών για άλλα μας προετοίμαζε. Πάλι καλά που δώσαμε μόνο 5 ευρώ για τα εισιτήρια πάντως.
Βέβαια, η βραδιά όχι μόνο δεν ήταν κακή τελικά, αλλά το αντίθετο. Διότι κάναμε σούπερ road trip με τις Όναρ και Νατάσα (δυστυχώς κωλύομαι να αναφέρω τα όσα λέχθηκαν στον πηγαιμό και τον γυρισμό) αλλά επίσης κάναμε ριγιούνιον με την Κουμπάρα και το Στεφάνι της, τα είπαμε, φάγαμε αφού φύγαμε από το θέατρο το λιγδερό μας κρεατάκι για να σπρώξουμε με το ξύγκι κάτω την παράσταση, και γενικά περάσαμε όμορφα και χαλαρά όπως τις παλιές καλές εποχές του μπλόγκινγκ.