Αναπολώ την εποχή που μπορούσα να ξεχαστώ χωρίς ενοχές στο σύμπαν ενός βιβλίου. Να αφεθώ στις λέξεις και τις φράσεις που κεντούν τον κόσμο του, των λίγων ή πολλών σελίδων του χωρίς να χρειάζεται να "κλέψω" χρόνο για αυτό.
Για κάποιο ακαθόριστο λόγο αυτή την αίσθηση είχα από την στιγμή που έπιασα στα χέρια μου το πρώτο μυθιστόρημα του Ρωμανού Σκλαβενίτη-Πιστοφίδη "Διαβάτες της πόλης" από τις εκδόσεις Απόπειρα.
Και το διάβασα σχεδόν μονοκόμματα, με μια παιδική ανυπομονησία ως αν να υπήρχε περίπτωση κάποιος να μου το πάρει από τα χέρια αν αργούσα να το τελειώσω. Ένα "αστικό" μυθιστόρημα, αστικό με την έννοια πως οι ήρωες του είναι "γεννήματα" της πόλης και μάλιστα του κέντρου της, προορισμένοι/περιορισμένοι να επιβιώσουν μόνο εκεί (κάπως διαφορετικά ήθελα να το γράψω αυτό αλλά θα γινόμουν spoiler χαχαχα). Το ποιας πόλης δεν έχει σημασία, άλλωστε δεν κατονομάζεται πουθενά, σίγουρα όμως μιας πόλης όπως την φαντάζονται μεγάλοι αρχιτέκτονες, κοινωνιολόγοι, ή όπως ξέρουν ότι κάποιες όντως είναι, διάφοροι ταξιδευτές του κόσμου.
Το βιβλίο μπορεί να ξεκινάει με την δολοφονία μιας διεφθαρμένης πρώην υπουργού με τσεκουριά στο κεφάλι (σας βλέπω που χαμογελάτε αλλά μην σας μπαίνουν ιδέες), όμως δεν είναι αστυνομικό μυθιστόρημα. Θα σας βάλει σίγουρα στο "τριπάκι"να διαβάσετε μερικά από τα βιβλία που αναφέρονται, (ως γνήσια drama queen έβαλα πάνω πάνω στην λίστα την Άννα Καρένινα μουχαχα) ή να εξερευνήσετε κάποιες από τις μουσικές του.
Το σίγουρο είναι πως εγώ τουλάχιστον αναμένω ήδη την επόμενη συγγραφική προσπάθεια του μικρού γιατρού, ναι ο συγγραφέας είναι και γιατρός. Καλοτάξιδο λοιπόν το βιβλίο σου Ρωμανέ (καλοδιάβαστο σε όσους από εσάς πέσει στα χέρια σας) και εύχομαι και σε ανάλογα δημιουργήματα στο μέλλον.
Εύχομαι σε όλους σας καλό υπόλοιπο Σαββάτου, και μιαν υπέροχη Κυριακή, μακριά από εκλογικά του κώλου διλήμματα, δανειακές συμβάσεις και λοιπά καραγκιοζιλίκια.
Στην μουσική μας η άρια Vedro con mio diletto από την όπερα του Antonio Vivaldi, Giustino, ερμηνευμένο υπέροχα από τον Philippe Jaroussky
[μετάφραση από εδώ]
the soul of my soul
ll of content.
And if from my dear
heart of my heart f
u object
I be far away
every moment...
I will sigh, suffering
Υ.Γ: Για κάποιον που με θέρμη υποστήριζε τα βιβλία στην ψηφιακή τους μορφή, πόσο ειρωνικό είναι που το πρώτο σου βιβλίο είναι τυπωμένο σε χαρτί??? χαχαχα δεν άντεξα να μην το γράψω αυτό
