Και επειδή σας συμπάθησα, ένα μικρό δωράκι από εμένα για εσάς, Shortbus OST μιας και από ότι κατάλαβα μάλλον σας άρεσε η ταινιούλα.
Διαλέγεις τη διαδρομή από τον οδικό χάρτη...
την πλέον σύντομη...
άλλωστε ποτέ δεν είχες την ικανότητα του προσανατολισμού...
Ανεβαίνεις τον ανηφορικό δρόμο…
και εκεί που νομίζεις πως δεν θυμάσαι πλέον, αντιλαμβάνεσαι με την άκρη του ματιού σου πως είναι ακόμη εκεί…
σχεδόν όπως δέκα χρόνια πριν…
και τότε ξαφνικά, θυμάσαι τα πάντα…
και τα θυμάσαι όλα μαζί…
και βλέπεις ξανά τις οικίες μορφές…
και ακούς τα γέλια και τα πειράγματα…
και τις υποσχέσεις…
και κάθε καληνύχτα…
και θυμάσαι με κάθε λεπτομέρεια εκείνη την πρώτη φορά…
και πασχίζεις, πασχίζεις να θυμηθείς και την τελευταία…
και σου είναι αδύνατο…
γιατί τότε δεν ήξερες πως δεν θα υπάρξει επόμενη και δεν φρόντισες να τη φυλάξεις μέσα σου…
και κοιτάζεις τα ονόματα των δρόμων…
και συνειδητοποιείς πως τόσα χρόνια ποτέ δεν τα είχες μάθει…
δεν σου χρειάστηκαν ποτέ…
και νοιώθεις ένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο σου…
και να σβήνει στο χαμόγελο σου…
όμως σε περιμένουν, δεν θέλεις να αργήσεις…
και σκουπίζεις το δάκρυ…
και κρύβεις το χαμόγελο…
ο πρωταγωνιστής είναι άλλος για τις επόμενες λίγες ώρες, όχι οι αναμνήσεις σου…
αυτές θα αναγκαστείς να τις αντιμετωπίσεις όταν επιστρέψεις σπίτι…
για να τις «ξεχάσεις» εκ νέου αύριο που θα στρωθείς και πάλι στη δουλειά…
Αντίο γλυκά και ευτυχισμένα όνειρα του παρελθόντος…
