Σύμφωνο Συμβίωσης my ass

Χμ, άλλα πόστ σας ετοίμαζα, άλλο μου βγήκε πρωί πρωί…

Διάβασα πριν λίγο άλλο ένα μπλόγκ φίλου, ένα από τα πολλά που ασχολείται με το θέμα του Συμφώνου Συμβίωσης και το πώς αγνοηθήκαμε εντελώς από την επίσημη Πολιτεία.

Και ήθελα απλά να γράψω αυτό, που έγραψα πάνω κάτω και σε σχόλια.

Όταν ήρθε η ώρα να κάνουμε μια διαμαρτυρία έξω από το Σύνταγμα για την δίκη των 2 ζευγαριών που διεκδικούν τα δικαιώματά μας, πόσοι πήγαμε?

500.000 (πάνω κάτω το περίφημο 10% του ομοφυλόφιλου πληθυσμού της Αθήνας)???
50.000 (πάνω κάτω ο αριθμός παραβρισκόμενων στη συναυλία της Ματζένας)???
5.000 (πάνω κάτω ο αριθμός που περνάει το Σαββατόβραδό του στο Γκάζι)???

ΟΧΙ!!!!

50 άτομα. Τόσοι ενδιαφέρθηκαν ή μπόρεσαν να φωνάξουν για όλους μας.

Ναι το ξέρω δουλεύατε εκείνη την ώρα.

Ναι εγώ παρέδιδα Σύνθεση την επομένη το πρωί και άκουγα Άννα Μπολένα του Ντονιτσέτι σερί 18 ώρες στο repeat κόβοντας μακέτα και δεν προλάβαινα.

Ναι όλοι είχαμε κάτι σημαντικότερο να κάνουμε, κάτι καλύτερο για την καριέρα και την ζωή μας.

Όμως όταν δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να βγούμε στο δρόμο, στο φώς, στην κοινωνία να φωνάξουμε για αυτά που μας ανήκουν τότε πώς περιμένουμε να το κάνουν ένα μάτσο αρτηριοσκληρωμένα ψηφοθηρικά «παχύδερμα»?????

Α, ναι θα κάνουμε μερικές αναρτήσεις γιατί άλλωστε τα μπλόγκ είναι τόσο σημαντικός τρόπος άσκησης πίεσης στην εξουσία όπως έχει γίνει σαφές…

Guys, όταν κάποια στιγμή οργανώθηκε η διαμαρτυρία στο Σύνταγμα για τις φωτιές στο Λεκανοπέδιο, τα μπλόγκ κάνανε εξαιρετική δουλειά στην ενημέρωση και την οργάνωση όμως αυτό που δημιούργησε κάποια αίσθηση ήταν οι χιλιάδες κόσμου έξω από την Βουλή.

Με το πληκτρολόγιο στο χέρι διεκδίκηση δεν γίνεται, μόνο ενημέρωση.

Εγώ προσωπικά ντρέπομαι που δεν κατάφερα να πάω εκείνη τη Δευτέρα στο Σύνταγμα να υποστηρίξω τα παιδιά στην προσπάθειά τους για δικαιοσύνη. Ναι είχα πάει στο πάρτι πριν 3 μέρες αλλά οκ εκεί πήγα και με φίλους και πέρασα και καλά. Στο Σύνταγμα όμως δεν πήγα. Και ντρέπομαι διπλά γιατί έκανα και την ανακοίνωσή μου μέσω του μπλόγκ μου προτρέποντας κόσμο να πάει και μετά παπάρια μάντολες.

Και τώρα που είδαν όλοι οι «ιθύνοντες» πόσο αδύναμοι είμαστε στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, μας πέταξαν στα μούτρα και το Σύμφωνο Συμβίωσης έτσι για να γουστάρουμε.

Και τώρα blogging live από την ντουλάπα μου, διαμαρτύρομαι, για την κατάφορη αδικία του Κράτους μου ασφαλής, προστατευμένος,…στην πραγματικότητα όμως αδύναμος.

Δεν πειράζει όμως, Σαββάτο χθές και το Γκάζι και τα περί αυτού μαγαζάκια ήταν γεμάτα με ωραία γκομενάκια, μια χαρά περάσαμε, μας πιάσανε και τον κώλο, σούπερ. Όσο άλλωστε έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε πολλαπλά προφίλ σε σελίδες γνωριμιών προς ανεύρεση σχέσης, γαμησιού ή whatever καλά είμαστε δεν χρειάζεται να ανησυχούμε και πολύ.

Λοιπόν αυτά τα ολίγα, χωρίς πολύ σκέψη, χωρίς πολύ κόπο, με πολύ ντροπή για πάρτη μου και το πόσο αδύναμος είμαι τελικά.

ΝΑ ΔΙΕΚΡΙΝΥΣΩ, πως σε καμία περίπτωση το πόστ δεν έχει σκοπό να προσβάλει ή να θίξει ή να μειώσει όλους όσους έκαναν ή θα κάνουν αναρτήσεις διαμαρτυρόμενοι, ούτε όσους θα ακολουθήσουν τη Δικαστική οδό προς αναζήτηση δίκαιης αντιμετώπισης στο θέμα. Όλα τα παραπάνω είναι χρήσιμα ως πρώτο βήμα. Απλά μια άποψη εκφράζω πως χρειάζονται και πιο δυναμικά μέσα για κάποια πράγματα, παίζει χοντρά να είμαι και λάθος (δεν θα είναι η πρώτη φορά άλλωστε).

Μάκια ρε παίδες, καλή βδομάδα θα έχουμε από αύριο αν το προσπαθήσουμε και λίγο.

Υ.Γ 1: Μάνααααα πήρα 9 στο μάθημα που παρέδωσα την Τρίτη. Are you proud of me?????

Υ.Γ 2: Και μιά και την έκανα και σήμερα την επανάσταση μου, σας αφήνω με την σκηνή της τρέλας από την Άννα Μπολένα του Ντονιτσέτι που ήταν η τελευταία από τις 11 γυναίκες που είχαν μαζευτεί στο σπίτι μου εκείνες τις μέρες και μου έκανε παρέα.

Mariella Devia - Anna Bolena - Mad scene- 2007