TO BE, OR NOT TO BE...

Ναι καλά το καταλάβατε, είδα "Άμλετ" χθές από το Wooster Group στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί αμέσως και δεν είχα προλάβει να βγάλω αλλά για καλή μου τύχη ελευθερώθηκε ένα εισιτήριο στην παρέα των θεατρόφιλων και βρέθηκα κι εγώ στο γνώριμο πλέον Χώρο Δ στην Πειραιώς 260.

Η παράσταση βασίστηκε στην ουσιαστική αναβίωση μιας θρυλικής σκηνοθεσίας του 1964, του Τζόν Γκίλγουντ με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρτ Μπάρτον. Ο Άμλετ εκείνος είχε κινηματογραφηθεί με μια εντελώς πρωτοποριακή τεχνική και παρουσιάστηκε ως ταινία "εγκαινιάζοντας ένα νέο είδος τέχνης το θεατροσινεμά". Αν όμως το θεατροσινεμά προσπάθησε να αποδώσει κινηματογραφικά μία ζωντανή παράσταση, η Λεκόντ, κάνει το ακριβώς αντίθετο:Αποδίδει σκηνικά ένα φιλμ! Αυτή η αντιστροφή της διαδικασίας αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της παράστασης. Αποδομώντας το, οι ηθοποιοί χρησιμοποιούν το φίλμ ως μια κατακερματισμένη (αφού έχει υποστεί μοντάζ) καταγραφή της αρχικής παράστασης, που τους οδηγεί να υποθέσουν την αρχική μορφή της παράστασης", γράφει η Ευγενία Τζιρτζιλάκη στο 8ο τεύχος της Ε-Φ της free-press εφημερίδας του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Δεν θα σας κουράσω με αναλύσεις και πολλές πληροφορίες. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στην Ε-Φ, τόσο στην φυσική της μορφή όσο και την ηλεκτρονική που θα βρείτε εδώ, (αν και αυτή τη στιγμή είναι ανεβασμένο το τεύχος 7 της προηγούμενης βδομάδας).

Ήταν πάντως μια καθ' όλα άρτια παράσταση, που έκανε χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας, σε τέτοιο βαθμό που σε λίγα χρόνια αν θεατές βρεθούν σε παράσταση χωρίς hightech προσέγγιση θα έχουμε λιποθυμίες. Οι ερμηνευτές ήταν εκπληκτικοί στο συγχρονισμό τους με τους αντίστοιχους ηθοποιούς της προβαλλόμενης παράστασης του 1964 που έπαιζε στο φόντο, αν και κατά τη γνώμη μου, έδειχναν περισσότερο να ερμηνεύουν τους ηθοποιούς της ταινίας, παρά το ίδιο το κείμενο κάτι που χρεώνω στα αρνητικά της χθεσινής παράστασης.
Το όλο στήσιμο έδειχνε πάντως απίστευτο επαγγελματισμό, χωρίς η χρήση των νέων μέσων να αποσπά υπερβολικά τον θεατή από το Σαιξπηρικό κείμενο (εγώ πάντως μπόρεσα να το παρακολουθήσω ασχέτως αν είχε ελάχιστους υπέρτιτλους).
Κατά την γνώμη μου η προπέρσινη "Φαίδρα" που είδαμε από την ίδια ομάδα, ήταν μακράν πιο εμπνευσμένη ως παράσταση σε σχέση με τον χθεσινό Άμλετ, που ουσιαστικά επαναλάμβανε μια σκηνοθετική γραμμή 40 ετών παλιά που πλέον σε αρκετά σημεία έδειχνε υπερβολική και πομπώδης σε σχέση με τα όσα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε.
Πιστεύω πάντως πως ήταν από τις παραστάσεις που άξιζε να δεί κάποιος, και ευχαριστώ τον Α. που με σκέφτηκε όταν βρέθηκε το εισιτήριο.

Υ.Γ 1: Προς τους ιθαγενείς σκηνοθέτες και ηθοποιούς, kids, don't try this at home...
____________________________________________________________________________
Το πρόγραμμά για τις επόμενες μέρες, (με τα μέχρι χθές αγορασμένα εισιτήρια), περιλαμβάνει:

1-"Λυσσασμένη Γάτα"


2-Άμλετ (ναι ξανά αλλά από γερμανικό θίασο αυτή τη φορά)


3-Όνειρο καλοκαιρινής Νύχτας (Γιατί μια οπερίτσα την τραβάει ο οργανισμός μου)


4-Happy days (γιατί πέρσι με τις φωτιές δεν μπορέσαμε να πάμε)


Βέβαια, μιλώντας-όσο γραφόταν το πόστ αυτό-με το κακό παιδί της όπερας μάλλον με έπεισε να πάω και 2 φορές Ηρώδειο έτσι για το καλό. Έχουμε λοιπόν και λέμε, Ρεσιτάλ με τη Renee Fleming και Riccardo Mutti. Χμ, τι λέτε να το κάνω????

Υ.Γ 2: Το να έχεις πεί στους str8 φίλους σου και επίσημα πως είσαι gay, σου δίνει την ευκαιρία να φλερτάρεις με τον ταξιθέτη, έστω και αν αυτό σημαίνει να του πείς απλά καληνύχτα (για τι με περάσατε είμαι q-ιουρία εγώ) αφού έχεις φροντίσει να είσαι ο τελευταίος που φεύγει, όμως τους δίνει και το δικαίωμα να σου πετάνε μετά μπηχτές όταν σε πάρουν χαμπάρι. Πρέπει να πώ πως αυτή η νέα σχέση με τους str8 φίλους μου, μου αρέσει πολύ.