Coffee Break - ΕΓΩ ΠΗΓΑ ΜΕΓΑΡΟ (γιατί έχω και επίπεδο).

Μια βδομάδα πριν...

Φυσούσα να στεγνώσει το μανό Mάντισσον κοιτάζοντας αμέριμνος μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, που είχε πάρει φωτιά από τα αλλεπάλληλα μηνύματα στο msn. Ήταν εκείνος...
MAD: about you! Έλα πού είσαι τρελό αγόρι?
MAD: πότε θα σε δω από κοντά?
MAD: έχω κανονίσει με συναδέλφους να μην έχω εφημερία το ΣβΚ αυτό και θέλω να κατέβω Αθήνα για shopping. Θα κανονίσουμε να τα πούμε?
"Ωχ, πάλι αυτός ο κάγκουρας από Θεσσαλονίκη" σκέφτηκα. Ήμουν έτοιμος να τον γειώσω για άλλη μια φορά, αλλά στη συνέχεια αποφάσισα να το ρισκάρω. Ο villager επέμενε να πάμε κάπου Θησείο, Κεφαλάρι ή Μοναστηράκι. Όμως εγώ είχα να παραστώ στην καθέλκυση του καινούριου τάνκερ της εταιρείας μου του "Ξανά Παρθένα 2" οπότε κανονίσαμε να βρεθούμε στην πλατεία Σκαραμαγκά. Παρά το επίσημο της περίστασης, είπα να βάλω κάτι πρόχειρο για να μην κομπλάρω το φτωχό. Επέλεξα λοιπόν ένα διακριτικό Cavalli (πάν' στην εκκλησιά), ασορτί με τα νύχια μου, φροντίζοντας να συμπληρώσω το σύνολο με ένα μικρό καπέλο για τον ήλιο.


Κυριακή Βαΐων

Εκεί που περίμενα, είδα να ξεπροβάλλει ένα εντελώς κωλοφτιαγμένο πορτοκαλί Ντάτσουν με αεροτομή και χρυσές ζάντες, ασορτί με τη χοντρή χρυσή καδένα που στόλιζε το τριχωτό χέρι που ξεπρόβαλλε από τη θέση του οδηγού. Στη διαπασών έπαιζε ένα από αυτά τα άγνωστα στην κουλτούρα κι επίπεδο μου "τραγούδια" και ξάφνου ήμουν βέβαιως πως άκουγα το τελευταίο χιτ του Dirty (=ντέρτι, άσχετη!) FM.

Από το delux αγροτικό πετάχτηκε με χάρη ένας μικροκαμωμένος, μαυριδερός τυπάκος με όλο του το φυσικό τρίχωμα, ντυμένος με σύνολο από την τελευταία κολεξιόν της Madame Νίτσα από την Καλαμαριά "Ταμτάκεια 2008". Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως η ανθοδέσμη που είχα μαζί μου για να τού προσφέρω με βάρυνε αφόρητα. Για να μην καρφωθώ βρήκα μια εντελώς αληθοφανή δικαιολογία για να γλιτώσω "Ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να πετύχεις τον έρωτα της ζωής σου και θα ήταν κρίμα να μην είχες ένα μπουκέτο να δώσεις".

"Πάμε κάπου να σε κεράσω αντρακλά μου?" είπε με ένα πρόστυχο λαϊκό τρόπο που προς στιγμήν ξύπνησε τα βασικά μου ένστικτα. "Lead the way!" τού είπα με αυθεντική προφορά από το Μάντσεστερ, αν και σύντομα μετάνιωσα βλέποντας το ταπεινό καπηλειό που με οδήγησε. Παρήγγειλα ένα διπλό λουμίδη κουπάτο, καθώς το προηγούμενο βράδυ είχα πάρει μια τριπλή δόση τεκίλας και ήμουν ακόμη σε κατάσταση ελαφράς ευφορίας.

Χωρίς καν να τον ρωτήσω, άρχισε να μου αραδιάζει ένα κάρο βαρετές πληροφορίες για τον εαυτό του, το χειρότερο όμως είναι πως ενώ μου μιλούσε με πήρε μια αποπνιχτική μπόχα από σκορδαλιά, παντζάρια και ρετσίνα Μαλαματίνα. Για να αποφύγω την λιποθυμία τοποθέτησα διακριτικά ανάμεσά μας το μπουκέτο λουλούδια, ελπίζοντας στο θαύμα. Για να διασκεδάσω δε την αφόρητη πλήξη μου αποφάσισα να εστιάσω σε κάτι πραγματικά πνευματώδες όπως το συριανό λουκουμάκι που είχα μπροστά μου. Χωρίς δε να γίνω αντιληπτός επόπτευα με την άκρη του ματιού μου τους εργάτες μου στο καρνάγιο, ενώ θώπευα τον καβάλο μου που μετά την προηγούμενη ξεθεωτική νύχτα είχε αποκτήσει μια έντονη φαγούρα.

Μη θέλοντας να φανώ ρηχός και να κρίνω το βιβλίο από το εξώφυλλό του, είπα να δώσω μια τελευταία ευκαιρία σε αυτή τη σχέση ξεκινώντας από τα βασικά, προτείνοντάς του να πάμε στο Μέγαρο (Μουσικής). Στη χειρότερη περίπτωση περίμενα να μπερδέψει το Ναό της Μουσικής με το Μέγαρο Μαξίμου, όμως το βλαχόνι με απερίγραπτο κυνισμό μου απάντησε πως προτιμούσε να τον ταϊσουν κρέας. Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό μου και βγήκα από τη δυσάρεστη θέση. Θέλοντας να ισιώσω ο άνθρωπος έκανα πως δεν έβρισκα το μίνιμαλ κινητό μου μέχρι να ολοκληρωθεί η Vissi d' Αrte με την αιθέρια φωνή της Μαρίας (της Κάλλας ντε!).




Ήταν ο πρώην hubby μου ο POVούλης που ακόμη δεν ήξερε πως γνώριζα την κρυφή συνάντησή του με το xipaki σε κεντρικό παρακμιακό ξενοδοχείο των Αθηνών. Χάρη στο ρουφιάνο μου γνώριζα τα πάντα για την προδοσία. Ο POVούλης ήταν ήδη νεκρός αλλά ούτε αυτό το γνώριζε ακόμη.

Καθώς τελείωνα το... τηλεφώνημα παρατήρησα πως ο χωρικός είχε φύγει από τη θέση του. Κοιτώντας δεξιά αριστερά τον είδα να βγαίνει από το WC ακολουθούμενος από δύο νταβραντισμένους εργάτες τραγουδώντας Βουγιουκλάκη και πιάνοντας χαρακτηριστικά τα πωπωμέρια του, όπως κάποιος που τού είχαν κάνει ένα unexpected backdoor delivery. "Ηλίθια πυγμαία" σκέφτηκα ακούγοντάς τον να κατακρεουργεί το τραγούδι. Ξεχνώντας την κλασική μου παιδεία και για να αποκαταστήσω ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ, έριξα μια γρήγορη με όλα τα χιτ της συγχωρεμένης προκαλώντας ρίγη ενθουσιασμού στον τοπικό πληθυσμό. Όμως ο γιατρούλης μου σε ένα ξέσπασμα ζήλιας, οργής ή απλά καγκουριάς με φόρτωσε με μερικούς ιθαγενείς στο ντάτσουν με τα καρπούζια και φύγαμε στο ηλιοβασίλεμα.

Για να κλείσει όμως θριαμβευτικά η μέρα μας περάσαμε πρώτα από την παραλία του Περάματος για το πρώτο μας μπάνιο στα καταγάλανα νερά του Σαρωνικού, όπου τραγούδησα το υπόλοιπο playlist με χαρακτηριστική άνεση και χάρη. Το ίδιο βράδυ παρεβρέθην στο Μέγαρο τη συνοδεία ανωτέρου στελέχους του Υπ. Εμπ. Ναυτ. και μαντέψτε ποιον βρήκα στο μπαρ να ζητάει Μαλαματίνα...

ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ, ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.
ΓΙΑ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΔΕΣ ΤΗΝ ΕΚΔΟΧΗ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ