Μπαίνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε καλούπια; Σειρά προτεραιότητας; Τα δικά μου και δικά σου δικαιώματα; Κάποιοι 30 χρόνια πριν είπαν όχι. Και μπροστά στο απάνθρωπο νεοφιλελέφθερο κράτος (και παρακράτος) της Θάτσερ, πάλεψαν μαζί παρά τις χαοτικές τους διαφορές.
Αυτή είναι και η ιστορία τους όπως αποδίδεται στην ταινία Pride. Ενδεχομένως ωραιοποιημένα κάπως, όμως με το μήνυμα σαφές. Υπάρχει δύναμη στην συλλογικότητα. Υπάρχει μεγαλείο στο να αναγνωρίζεις πως δεν υπάρχουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Σας αφήνω, αφού ευχηθώ μια καλή αν και αφόρητα ζεστή βδομάδα, με το τραγούδι Bread and Roses όπως ακούγεται σε μια από τις ομορφότερες σκηνές της ταινίας. Καλή σας μέρα :)
Μου άρεσε πολύ η ταινία και με κάθε ευκαιρία την προωθώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Άγγλοι έχουν το δικό τους μοναδικό τρόπο να γυρίζουν τέτοιου είδους ταινίες, αληθινές ιστορίες από εκείνη την τρομακτική θατσερική εποχή, με κοινωνικό σχολιασμό και διανθισμένες με συναισθηματισμό κι εκείνο το λεπτό χιούμορ που τους διακρίνει. Και πάντα με δυνατές ερμηνείες!
Όπως το λες είναι. Η εποχή εκείνη έμεινε χαραγμένη μέσα τους και όπως λες είναι πηγή έμπνευσης. Και σαν ιστορία πάντως είναι πολύ διδακτική για το τι θα μπορούσαν οι άνθρωποι να κάνουν γενικά αν συνασπιστούν απέναντι στον κοινό εχθρό. Καλό σου απόγευμα!
ΔιαγραφήΑαααααααααα κι εγώ θα τη δω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα κουμπάρε μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα ένα τα θυμάμαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ είναι και αυτό της ηλικίας που ξεχνάς χαχα. Να το δείς θα σου αρέσει. Καλημερούδια και φιλιά πολλά!!!
ΔιαγραφήΩραία πρόταση! (χαίρομαι που γράφεις τόσο συχνά ακόμα, κι ας είναι καλοκαίρι. Θα επανέλθωωωωω)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω θα σου αρέσει αν την δείς. Πάντως όπως γράφαμε κάποτε καμία σχέση. Όλοι έχουμε ατονίσει καλώς ή κακώς. Ελπίζω τώρα που διακοπεύεις να γράφεις κι εσύ συχνότερα :)
Διαγραφή