ΘΡΗΝΕ ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΕ...(and some Callas)

Καλημέρα σε όλους και όλες. Όχι δεν θα μιλήσουμε για τις φετινές σαρωτικές επιτυχίες της ΕυρωΠανάθας, δεν είμαστε άλλωστε άνθρωποι υπερόπτες να υπερηφανευόμαστε για τα επιτεύγματά μας. Είμαστε όμως αρκούντως σκατόψυχοι ώστε να γλεντάμε με τις αποτυχίες και τα ξεφτυλίκια των άλλων χοχοχο. 

Για όσους λοιπόν δεν το έχουν μάθει ακόμα, είναι πλέον γεγονός. Μετά τα πέτσινα χρόνια (ένεκα των πέτσινων μαϊμού πρωταθλημάτων), επιστροφή για τον περιοδεύοντα θίασο του Socrates στα πέτρινα χρόνια, ή αλλιώς στα χρόνια του κορνέ (μιας και θα πέσουν πολλοί κορνέδες φέτος στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης". 

Πέμπτος (5ος) κατετάγη φέτος ο Θρήνος μετά την ολοκλήρωση των play ωχ και πλέον σε λιγότερο από 2 μήνες ξεκινάει τις "Ευρωπαϊκές" του υποχρεώσεις σε μαγικές εξωτικές χώρες όχι μόνον εκτός συνθήκης Σέγκεν αλλά και εκτός χάρτη. Το μόνο κακό είναι πως τα παιχνίδια θα μας βρίσκουν στις παραλίες (τέτοιες ώρες που παίζουν) και δεν θα μπορούμε να τα απολαύσουμε live, άλλα δεν πειράζει, το Radio Kabul να είναι καλά και θα μαθαίνουμε τα αποτελέσματα.

Κάτι περισσότερο δεν έχω να πώ προς το παρόν. Καλή επιτυχία στον Ολυμπιακό της καρδιάς μας (πρρρρρρρ), στον Αντώναρο τον Κηπουρό και στον Καραμήτρογλου τον Πιστολίνο. 

Το παρόν πόστ αφιερώνεται με αγάπη στους συντρόφους Ασκαρδαμυκτί, Karkinos7 και Ερωτευμένη Σχιζοφρενής, που φέτος θα πιαστεί το ποπουλίνο τους από το καθισιό στον καναπέ ΑΧΑΧΧΑΧΑΑΧΧΑ.

ΘΑ έχουμε ένα υπέροχο 3ήμερο!!! Φιλιάαααα

Υ.Γ: Τελικά είναι μεγάλη πίκρα να σε λένε Socrates και να μην είσαι φιλόσοφος.

Οι φωτογραφίες (πλην αυτής με τους κορνέδες) και η έμπνευση είναι κλεμμένες από την βαζελίνα μου την gatti  η ποία με την σειρά της τις "απαλλοτρίωσε" από εδώ www.greenwebfans.com, στο πόστ της οποίας μπορείτε να δείτε αναλυτικό αφιέρωμα.

 ____________________________________________________

Το 1965, η Μαρία Κάλλας είναι ήδη μύθος. Έτσι στις 19 Μαρτίου όταν εμφανίζεται στην Νέα Υόρκη ως Tosca στην ομώνυμη όπερα του Puccini,  το κοινό παραβιάζοντας κάθε πρωτόκολλο που θέλει τους ερμηνευτές να επευφημούνται μετά το τέλος της ερμηνείας τους (ενός τμήματος ή της συνολικής), την αποθεώνει με το που εμφανίζεται επί σκηνής και σχεδόν πριν προλάβει να τραγουδήσει. Γιατί αυτό πραγματικά αξίζει στους Μύθους.