ΓΕΦΥΡΕΣ Σχεδίασμα 1.4

Μια φωτό και μία πρόσκληση μετά, ένα κείμενο για την Αθήνα, λίγο περίεργο, και "αγχωτικό", και ίσως μίζερο ή απαισιόδοξο όπως η ίδια η σχέση μου με την πόλη.

Ο Athensville, μαζεύει εδώ και μια βδομάδα "ιστορίες" από και για την Αθήνα και τις φιλοξενεί στο μπλόγκ του.

Η δική μου συνεισφορά βρίσκεται εδώ.

Ναι το ξέρω πως σας το λέω κατόπιν εορτής (το πόστ έγινε την Πέμπτη που μας πέρασε) αλλά μαζεύτηκαν πολλές αναρτήσεις και που να προλάβω.

Στο πικ-απ, επιστρέφουμε στις τελειωμένες ηρωίδες του Verdi και συγκεκριμένα την Abigaille όπως την ερμηνεύει έξοχα η Μαρία Κάλλας, από την όπερα Nabucco.
Η Abigaille που λέτε είναι κόρη Ναβουχοδονόσορα το οποίο μέτραγε εκείνες τις εποχές και στάνταρ σου έβρισκε πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζουξίδικα της Βαβυλώνας.
Όμως επειδή είμαστε στο θαυμαστό κόσμο της όπερας, δεν μπορεί να έχει τον άντρα που αγαπά γιατί αυτός θέλει την αδελφή της που είναι για σπίτι και αργαλειό κι όχι πολεμοχαρής γκόμενα όπως η ίδια.
Και δεν τις φτάνουν οι χυλόπιτες της κορασίδας, μαθαίνει πως τελικά δεν είναι αυθεντική κόρη του μπαμπά της άλλα μπάσταρδη κόρη σκλάβων άρα παίζει να πάρει τον πούλο και στο θέμα της διαδοχής στο θρόνο.
Ε, δεν θέλει και πολύ για να σαλέψει η γυναίκα και αποφασίζει να πάρει την τύχη στα χέρια της αρπάζοντας το θρόνο και πνίγοντας τους εχθρούς της στο ίδιο τους το αίμα you go girl!!!
Η συνέχεια στο Λυρικό Θέατρο της γειτονιάς σας :)

2 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΚΑΓΚΕΛΟ!!!

Αυτό ήταν κυρίες και κύριοι, κλείσαμε 2 χρόνια (πως περνάνε αλήθεια τα γαμημένα μετά από κάποια ηλικία...).

Δεν μπορώ να πώ, περάσαμε όμορφα, και τους καυγάδες μας τους κάναμε, και τα κουτσομπολιά μας, και με μπλόγκερς γαμηθήκαμε (α χαχαχαχα ok thats a fucking lie but I've always wanted to say that).

Anyway, επειδή δεν έχω και πολύ κέφι και βαριέμαι αφάνταστα, απλά να πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ που έρχεστε και τα λέμε από εδώ, και που μοιράζεστε τις ζωές σας και τις σκέψεις σας από τα δικά σας μπλόγκ.

Να είσαστε όλοι καλά, να περάσετε τέλεια τις γιορτές και πάνω από όλα υγεία :)

Καλά Χριστούγεννα

Για αυτή τη ειδική μέρα των μπλογκογενεθλίων μας, αφήνουμε για λίγο τις καραβοτσακισμένες ηρωίδες του Verdi, για να μεταφερθούμε στο βαθύ Μπαρόκ όπως το ερμηνεύει, παραερμηνεύει, παρερμηνεύει όπως θέλετε πείτε το, η Simone Kermes σε γκαλά που έγινε στο Βερολίνο για την ημέρα κατά του Aids. Παρά τις όποιες πιθανές αντιρρήσεις, η Simone δείχνει να το διασκεδάζει, κι εμείς μαζί της, "ροκάροντας" με τον Adolph Hasse όπως καμία πρίν από αυτήν...I think. Φυσικά για την ανακάλυψη του βίντεο αλλά και της ίδιας της καλλιτέχνιδας δεν έχω παρά να ευχαριστήσω τον φίλο Parsifal που ήταν και ο πρώτος μου μπλόγκερ...που διάβασα όχι που γαμήθηκα χαχαχαχαχαχα

WHAT THE FUCK IS THIS?

ok προσπαθώ ο άνθρωπος να μπώ σε εορταστικό κλίμα και να γράψω καμιά καλοσύνη και δεν με αφήνουν να αγιάσω.

Δηλαδή τι παριστάνει αυτή η μεταλλική κατασκευή που σε υποδέχεται (πολύ ταιριαστά) μέσα στα σκουπίδια καθώς πηγαίνεις στον Σταθμό του Ηλεκτρικού στον Πειραιά? Φουγάρο τρένου? φουγάρο πλοίου? Μήπως είναι απλά φαλλικό σύμβολο?

Και ποια η χρησιμότητά της? Είναι πληροφοριακός θάλαμος,αν κρίνω από την ενσωματωμένη τηλεόραση LCD που υπάρχει έμπροσθεν και δεν δείχνει (όπως ήταν αναμενόμενο) τίποτα?

Ακόμη όμως κι αν είχαν απάντηση τα 2 προηγούμενα θεμελιώδη ερωτήματα, υπάρχει κάποιος που να μπορεί να μου απαντήσει τι δουλειά είχαν να φυτευθούν όχι ένας άλλα τέσσερις (4) φοίνικες στην κορυφή της 10 μέτρα και βάλε από το έδαφος? Ποιος θα τους ποτίζει? Έχουν αρκετό χώμα να αναπτυχθούν? Πόσο θένε να μας τρελάνουν? Και για να λέμε τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη, μπορεί κάποιος να μας πεί πόσο στοίχισε αυτο το εξάμβλωμα άνευ λειτουργικής ή αισθητικής αξίας, και πόσο πάνε στην τελική οι "μίζες" για την αγορά φοινικοειδών που τα τελευταία χρόνια βάζουμε και στον κώλο μας? (Jingle bells, jingle bells...there for a fucking Christmas spirit).

Υ.Γ: Το γκομενάκι που κατεβαίνει τις σκάλες με το καταπληκτικό κωλαράκι παρακαλείται να επικοινωνήσει με τα γραφεία της διεύθυνσης. Ευχαριστώ.

Στο πικ-άπ, η Leonora (όχι αυτή της Δύναμης του πεπρωμένου από τα προηγούμενα πόστ, αλλά της όπερας Il Trovatore επίσης του G. Verdi), αποφασίζει να σώσει τον αγαπημένο της Manrico προσφέροντας τον εαυτό της ως αντάλλαγμα στον Conte Di Luna που την πωθεί εδώ και 3,5 πράξεις. Στην πραγματικότητα έχει ήδη φαρμακωθεί γιατί προτιμά να πεθάνει παρά να κάτσει σε άλλον άντρα από αυτόν που αγαπά (ααααχχχ). Ο Κόμης δέχεται, εκείνη άδει από χαρά για την σωτηρία του αγαπημένου της (το απόσπασμα που ακούτε-λέμε τώρα) και όλα βαίνουν προς την τελική τους λύση.

Επειδή όμως το Ιταλικό Μελόδραμα δεν είναι ταινία με την Sandra Bulock για να έχει ευτυχή κατάληξη, η Leonora τα τινάζει με συνοπτικές διαδικασίες (καμιά 15 αρία λεπτά τραγουδιού δηλαδή), ο ξεγελασμένος Κόμης εκτελεί τον Manrico only to find out πώς ήταν ο χαμένος του αδερφός που έψαχνε εδώ και χρόνια και έτσι να πληρωθεί με αίμα η κατάρα μιας γριάς τσιγγάνας μάγισσας.

Ερμηνεύει η Μαρία Κάλλας (έλα που μου θέλετε και πάλι λίνκ) και άλλος ένας που δεν θυμάμαι γιατί δεν βρίσκω το εξώφυλλο του cd να δώ την διανομή χαχαχαχαχα

ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΑ ΜΟΥ...

...ή είμαι ο μόνος άνθρωπος που δεν ψάχνει σχέση?

Διότι για το γεγονός πως δεν έχω νοιώσει την παραμικρή πραγματική επιθυμία για σχέση ποτέ (άσχετα αν προσπάθησα να το δοκιμάσω πέρσι) ξέρω πως είμαι μοναδικός.

What's wrong with me? seriously λέμε.

ΚΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΤΑ ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΟΛΑ...

...με το "πάμε βόλτα στα ΙΚΕΑ?" ήρθε το "πάμε βόλτα στα Carrefour?" να με αποτελειώσει.
Γιατί σε εμένα όλα Θεέ μου?

Την Δευτέρα, μου ήρθε mail, έχουμε λέει υποχρεωτική διόρθωση στη Σχολή με μακέτες και σχέδια...σκατά Σου-Κού ΘΑ περάσω πάλι χοχοχοχοχο...
Εκτός κι αν τα γαμήσω όλα και πάω να δώ το Avatar.

Στο πικ-απ, (για να γυρίσουμε λίγο στα κλασσικά) η Μαρία Κάλλας στην άρια Pace, Pace mio Dio από την όπερα LaForza del Destino του Giuseppe Verdi.

La période rouge d'Athènes

τρομάρα σας επαναστάτες του κώλου...

Είναι ιδέα μου, ή η Αθήνα βιώνει την πιο μίζερη φάση της εδώ και πολύ καιρό?

ΘΑ έχουμε ένα σούπερ Σου-Κού (πως να μην έχουμε άλλωστε αφού κοιμηθήκαμε 10 ώρες το βράδυ), φιλιά σε όλους.

Στο προσωρινό πικ-άπ, πατάτε (αν θέλετε) και ακούτε την Birgit Nilsson ως Σαλώμη στην ομώνυμη όπερα του Richard Strauss , να καταφέρνει να φιλήσει τα χείλη του Ιωάννη που τόσο λαχταρούσε, έστω κι αν το κεφάλι του δεν βρίσκεται πλέον συνδεδεμένο με το υπόλοιπο σώμα του...
Ο Ηρώδης δεν αντέχει την νεκροφιλία της και διατάζει την εκτέλεση της...
Η Σαλώμη πέφτει νεκρή από τις ασπίδες των στρατιωτών του Ηρώδη και...το κοινό αποθεώνει όπως της αξίζει την Birgit Nilsson στο βίντεο που ακολουθεί από gala στην Μ.Ε.Τ. το 1972.

Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ...

...ποτέ δεν την έχεις όταν την χρειάζεσαι.

Φυσικά ΘΑ έχουμε ένα υπέροχο σου-κού έστω κι αν το περάσουμε κάνοντας μακέτα (μπλιάααχ)

Στο πικ-απ, ακούμε το Concerto en mi mineur (SBI 152) Version de 1798 από τον Zbigniew Preisner αποδιδόμενο στον φανταστικό Ολλανδό συνθέτη του 18ου αιώνα Van den Budenmayer, από την ταινία του Krzysztof Kieslowski La double vie de Veronique.