ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΩΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ, ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΟ ΚΑΓΚΕΛΟ!!!

το χριστουγεννιάτικό μου δέντρο με τις υπέροχες μπάλες της Artanis
ο τίτλος του πόστ με την βοήθεια του μικρού γιατρού Antoine

Ναι φίλες και φίλοι. Πέρασε ένας χρόνος από την πρώτη εκείνη ανάρτηση.

Είχα σκοπό να κάνω ένα τρελό αφιέρωμα σε αυτούς τους 12 μήνες, για τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές, για τους ανθρώπους που πέρασαν και κυρίως για αυτούς που τελικά έμειναν.

Είναι όμως πολλά, πάρα πολλά τα όσα βίωσα μέσα από εδώ και μέσω του μπλόγκ οπότε δεν θα μπώ στη διαδικασία να κάνω τελικά απολογισμό.

Απλά να ευχαριστήσω όλους σας για τα όσα μοιραστήκαμε από εδώ και τα δικά σας διαδικτυακά σπιτάκια, να ζητήσω συγνώμη από όποιον μπορεί να στενοχώρησα.

Καλά Χριστούγεννα σας εύχομαι, καλή χρονιά να μας έρθει, με υγεία πάνω από όλα και αγάπη.

KEEP WALKING, KEEP BLOGGING!!!!

και επειδή γενέθλια δεν έχει μόνο το μπλόγκ μου άλλα και ο μικρός Χριστούλης, σας αφήνω με 2 βίδεα από την άρια, "And who may abide" από το ορατόριο Μεσσίας του G.F. Handel.

Το πρώτο με την περισσότερο ακαδημαϊκή, κατά τη γνώμη, μου ερμηνεία της Emma Kirkby και το δεύτερο με την συναισθηματική γεμάτη αγωνία της Magdalena Kozena.

"And who may abide the day of his coming? And who shall stand when he appeareth? For he is like a refiner's fire"

στα deck δίπλα η Julie Andrews τραγουδάει το "I could have danced all night" από το musical "My Fair Lady", έτσι για να μην υπάρχει αμφιβολία πόσο καμένος είμαι...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΖΩΗ

Διότι σήμερα ξύπνησα με εντελώς trashy διάθεση...(οι φωτογραφίες δεν είναι δυστυχώς δικές μου, μου είχαν έρθει με μαιλ πρίν χρόνια).

ΘΑ έχουμε μια υπέροχη εβδομάδα!!!

AGITATO DA UN VENTO

Ταραγμένος από έναν και μόνο άνεμο, για να παραφράσω την άρια Agitata da due venti από την όπερα La Griselda του Antonio Vivaldi, και με διάθεση για ταξιδάκι μέχρι τα μαγευτικά Κύθηρα με συντροφιά παλίες αναμνήσεις αποτυπωμένες σε φίλμ (ναι το πρόλαβα το φίλμ).

Κάπου στο 2003 αν δεν κάνω λάθος,με καλή παρέα από 2 φιλαράκια και με το ομορφότερο φώς που έχω δεί ποτέ.

Πολλά φιλιά σε όλους. Αυτό ΘΑ είναι ένα υπέροχο Που-Σου-Κου.

Στο βίντεο, η Cecilia Bartoli "τα σπάει" στην άρια Agitata da due venti που σας ανέφερα και πρίν, διανθίζοντας ίσως υπερβολικά με φιοριτούρες και φωνητικούς εντυπωσιασμούς την αρχική σύνθεση του συνθέτη, όμως το καταδιασκεδάζει τόσο πολύ (κι εγώ μαζί της) που δεν μπορώ παρά να την λατρέψω.

ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΔΗΜΟΣΙΑ

Δημόσιος χώρος, υλικός ή άυλος, δεν είναι μόνον ο ελεύθερα προσβάσιμος αλλά και ο ελεύθερα χρησιμοποιούμενος (λέω εγώ, και όποιος θέλει μπορεί να διαφωνήσει φυσικά).

Χθές το μεσημέρι λοιπόν μία ομάδα Πολιτών χρησιμοποίησε την Κρατική Τηλεόραση με ειρηνικό τρόπο (αυτό το σημειώνω), ως "βήμα" για να προβάλει τις απόψεις της, τις απόψεις μας αν θέλετε, καθιστώντας για πρώτη φορά την Κρατική τηλεοπτική συχνότητα πραγματικά ΔΗΜΟΣΙΑ.

Ένα μεγάλο μπράβο, και εύχομαι σε ανάλογη συνέχεια και στο μέλλον. Για το συμβάν ενημερώθηκα από εδώ, (απ' όπου και η φωτγραφία), και το βίδεο το τζούρνεψα από την art-em-is-free. (μόλις είδα πως το βίδεο το έχει ανεβάσει και η ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΗ, τώρα παίδες, ποιος πρώτος ποιός δεύτερος δεν ξέρω).

Στο πικ-απ, ακούμε το allegro από το concerto grosso no. 11 in D minor του Antonio Vivaldi στην (είμαι σίγουρος κατά πολλούς) "βέβηλη" μεταγραφή για ορχήστρα του Leopold Stokowski από το παρακάτω cd.

Καλημέρα σε όλους και πολλά φιλιά.

BRAZIL

Brazil, where hearts were entertaining june
We stood beneath an amber moon
And softly murmured "someday soon"
We kissed and clung together

Then, tomorrow was another day
The morning found me miles away
With still a million things to say
Now, when twilight dims the sky above
Recalling thrills of our love
There’s one thing I’m certain of
Return I will to old brazil

[Gazi, Dec.2008]

Η ΦΑΡΣΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΓΟΥΟΛΓΟΡΘ

Φάρσα ή δράμα?

Σχόλιο για τις κοινωνίες μας, για εμάς τους ίδιους που ζούμε σε γυάλινους ασφαλείς κόσμους και που θα προτιμούσαμε όταν το γυαλί σπάσει να πάρουμε τα κομμάτια του και να κοπούμε παρά να δούμε τι υπάρχει έξω από αυτό?

Σχόλιο πάνω στις "περιφράξεις" με τις οποίες ορίζουμε τις ζωές μας για να τις προστατεύσουμε, φύλακες και φυλακισμένοι ταυτόχρονα?

Αυτά είναι μάλλον τα δικά μου αυθαίρετα συμπεράσματα ,καθώς δεν έχω διαβάσει σχόλια του ιδίου του συγγραφέα.

Αυτό όμως που σίγουρα καταφέρνουν να κάνουν οι τέσσερις ερμηνευτές υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Έκτορα Λυγίζου, είναι μέσα από το κείμενο του Έντα Γουόλς να μας βάλουν σε διαδικασία σκέψης.

Και μόνο για αυτό θα την θεωρήσω την καλύτερη φετινή παραγωγή (από τις λίγες που έχω δεί ως τώρα).

Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλίκ εδώ και εδώ.

Καλό βράδυ σε όλους, με συντροφιά την μαγευτική (κατά την γνώμη μου) φωνή του Philippe Jaroussky στο Alto Giove από την όπερα Polifemo του Nicola Porpora (1686-1768), που ακούγαμε τις τελευταίες μέρες σε ορχηστρική εκτέλεση από το σύνολο LES TALENS LYRIQUES και την μουσική διεύθυνση του Christophe Rousset από το soundtrack της ταινίας Farinelli il castrato.

ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΜΕΝΟΣ

ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΜΕΝΟΣ στις ευχές των φίλων για την ονομαστική μου εορτή

ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΜΕΝΟΣ στην περίεργη θαλπωρή της οικειότητας ενός μπάρ

ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΜΕΝΟΣ στην ανάγκη μου να προλάβω να κάνω όσα δεν τόλμησα ως τώρα

ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΜΕΝΟΣ στις γνώριμες για εμένα μουσικές

ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΜΕΝΟΣ στην δικιά μου "Φάρσα της οδού Γουόλγορθ" όσο η χώρα φλέγεται, αγωνιά και οργίζεται

ευχή δεν έχει για καλή εβδομάδα

θα δούμε πως θα κάτσει.

αυτά για σήμερα

7 ΨΕΜΑΤΑ

Παιχνιδιών η συνέχεια λοιπόν.

Μετά από πρόσκληση του φίλου Tovene592 αποφάσισα να σας πώ 7 μικρά και αθώα ψεματάκια για την πάρτη μου, με τον δικό μου φυσικά τρόπο. Οπότε χωρίς άλλη καθυστέρηση, 7 ΨΕΜΑΤΑ για μένα.

Μικρή ολιγόλεπτη καθυστέρηση.

Το τραγούδι που ακούτε στο πικ-απ δίπλα είναι μια προσφορά του Dr. Proktor ή κατά κόσμο Hourglass που είχε την ευγενική καλοσύνη να μου το προσφέρει. O γιατρούλης αποφάσισε να το κλείσει το μπλόγκι του άλλα δεν θα γλιτώσει τόσο εύκολα από εμάς. Ξέρουμε που μένεις Γιατρέ και έχουμε και τα τηλέφωνά σου.

See you soon bitch!!!!

Ακούστε το άσμα γιατί θα το καταλάβω αν δεν το κάνετε. Α, και όταν λέω ακούστε το, εννοώ ολόκληρο φίλε basnia.

1-ΔΕΝ είμαι ιδιοκτήτης αυτής της αντρουά πράσινης τσάντας με το λογότυπο της ΕΡΤ με την οποία ΔΕΝ κυκλοφορούσα κάποτε κανονικά στο δρόμο.

2-ΔΕΝ είμαι ο εικονιζόμενος στη φωτογραφία και ναι το γούστο μου στο ντύσιμο είναι ακόμα πάνω κάτω το ίδιο και δεν είναι ψέμα αυτό. (αφιερωμένη στον lost thoughts, light ,love ,life που ζήτησε να δεί παλιές μας φωτογραφίες).

3-ΔΕΝ είμαι ιδιοκτήτης αυτού του βινυλίου της Απόλυτης. Κάπου εγώ ακούω τον Giorgio να λέει, «Αχα!!! Το ‘ξερα εγώ!!!»



4-ΔΕΝ έχω στην κατοχή μου τις κάτωθι βιογραφίες τις οποίες συχνά πυκνά διαβάζω και αισθάνομαι.


5-ΔΕΝ έχω κάνει σεξ με Παλαιοντολόγο και ΔΕΝ ήταν το καλύτερο γαμήσι της ζωής μου.

6-ΔΕΝ έγραψα πέρσι το καλοκαίρι στο Μίλα μου βρώμικα της Μυρτώς Κοντοβά.

7-ΔΕΝ έφαγα χθες σάντουιτς με λακέρδα και κεφαλογραβιέρα και ΔΕΝ μου άρεσε καθόλου.

Αυτά τα ψέματά μου λοιπόν, και αυτή τη φορά δεν θα καλέσω κανένα γιατί το παιχνίδι παίζεται πολύ καιρό και δεν ξέρω ποιόν να καλέσω.
Καλέ αλήθεια λέω κανένα δεν θα καλέσω.

Ά όχι άλλαξα γνώμη (Jesus βράχος είμαι ο πούστης). Λοιπόν, προσκαλώ, τους: the g(reat)ay expectations, Shyhunter, και kikop80 που πρόσφατα βρήκαμε αλλήλους, έτσι για να μπαίνουν στο κλίμα σιγά σιγά, και το αγαπημένο xipakion που μου έκανε την τιμή να γράψω ένα μέρος από το διήγημά του.

Όμως επειδή ο lost thoughts, light ,love ,life με προκάλεσε να δείξω κι εγώ λίγο γυμνό, να δείξω λίγο κρέας ρε αδερφέ, πάρτε μια φωτό του ενός εκ των οφθαλμών μου.


Αυτό ήταν παίδες. Πολλά φιλιά και ΘΑ έχουμε άλλο ένα υπέροχο Που-Σου-Κου.

ΜΙΑΟΥ

ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ

Αφιερωμένο στην Cathrine που μου έδωσε τις φωτογραφίες και είναι κάτα δήλωσή της χουζουρλού και υπναρού, και σε όλα τα γατούλια της μπλογκόσφαιρας, στα γατούλια των φίλων μπλόγκερς που μου προκαλουν αλεργία όταν πάω σπίτια τους, και σε όλους, όλους όλους εσάς που θα θέλατε το πρωί λίγα λεπτά υπνο παραπάνω.

ΜΙΑΟΥ

Υ.Γ: Στο πικ-απ δίπλα ακούτε το "Ντουέτο για 2 γάτες", από τις Ruth Rosique και Marina Pardo, του μέγιστου Gioachino Rossini (ναι αυτού με τις όπερες Κουρέας της Σεβίλης, Ιταλίδα στο Αλγέρι και πολλές άλλες), γιατί συνεχίζουμε να εμπιστευόμαστε τους κλασικούς ακόμα και για μια απλή καλημέρα.