O John μοιάζει να βγήκε από ταινία του
Ken Loach. Γέννημα θρέμμα κατεστραμμένης πολυμελούς οικογένειας, με μέθυσο βιαστή πατέρα, μητέρα είλωτα που καταλήγει αλκοολικό πρεζόνι. Μεγαλώνει ουσιαστικά μόνος του. Αλητεία, γαμήσια, πάντα με κοπέλες που το όνομά τους λήγει σε α (πλην μίας), μπλεξίματα με το νόμο, τις ουσίες και φυσικά την φυλακή.
Στα σκηνικά που περιστρέφονται μαζί με τα κορμιά, ο John εξερευνά τον κόσμο μέσα από την σεξουαλικότητά του. Δηλώνει str8 και αργότερα αμφισεξουαλικός. Ο κόσμος του συνεχίζει να περιστρέφεται μέχρι που βρίσκει την ηρεμία σε μια gay σάουνα. Η σκληρή πραγματικότητα του γαμηστρόνα αλλά και η απλότητα των άγραφων κανόνων που διέπουν την σάουνα, είναι το ειλικρινές, ήρεμο, αντρίκιο όπως θα λέγαμε περιβάλλον που τόσο χρειαζόταν (χωρίς καν να το ξέρει).
Δηλώνει πλέον ομοφυλόφιλος, ίσως όχι τόσο γιατί του αρέσει το καυλί όσο γιατί βρίσκει το άλλο του μισό στην αντρική κουβέντα, την αγκαλιά το σώμα. Και ίσως, ελπίζει, κάποια στιγμή να μπορεί να γυρίσει σπίτι του το βράδυ και να μην τον περιμένει μια κοπέλα, αλλά το αγόρι του. Εκεί που τα περιστρεφόμενα σκηνικά θα πάψουν να κινούνται.
Ο,τι κι αν πω θα είναι λίγο για την παράσταση
John των
DV8 χτες στην
Στέγη. Δυνατό κείμενο, βασισμένο σε πραγματικές συνεντεύξεις, υπέροχα χορογραφημένες στην εντέλεια κινήσεις, καταπληκτική μουσική. Καμία ακρότητα, τίποτα περιττό, κανένας φτηνός εντυπωσιασμός. Ένα πραγματικό ταξίδι αυτογνωσίας. Προς το παρόν η καλύτερη θεατρική εμπειρία της σεζόν κι ας ήταν το δέλεαρ για να βγάλω το εισιτήριο το γκομενάκι της αφίσας και η οικονομική είσοδος.
Πολύ καλημέρα σας :)
