Οι έμποροι των εθνών

[η φωτογραφία απο εδώ]

Φέτος να μη με ματιάσω οι προτάσεις της τελευταίας στιγμής με έχουν ανταμείψει ευχάριστα. Έτσι και τις προάλλες όταν βρέθηκα στο Σύγχρονο Θέατρο στην Ευμολπιδών στο Γκάζι για την παράσταση «Οι έμποροι των Εθνών».

Το έργο αποτελεί δραματοποιημένη μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το οποίο υπήρξε και η πρώτη τηλεοπτική σειρά στην Ελλάδα βασισμένη σε κείμενο Έλληνα λογοτέχνη.  Μάλιστα για την σειρά εκείνη είχε γράψει και ο Ξυλούρης το τραγούδι «Ήτανε μια φορά».

Στην παράσταση της Ομάδας Όπερα, που αποτελεί επανάληψη των παραστάσεων που είχαν δοθεί στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ο σκηνοθέτης Θοδωρής Αμπαζής αποφάσισε να «καθαρίσει» την παρουσίαση από ενδεχομένως περιττά στοιχεία ακολουθώντας μια λιτή αλλά απόλυτα υπολογισμένη σκηνική προσέγγιση. Κύριος πρωταγωνιστής ο περίτεχνος, υπέροχος λόγος του Παπαδιαμάντη τον οποίο αποδίδουν εξαιρετικά οι έξι πρωταγωνιστές του δράματος που εναλλάσσονται στους ρόλους (όπως συνηθίζεται κατά κόρων τα τελευταία χρόνια στο θέατρο). Μια χορογραφία ηθοποιών και κειμένου με την συνοδεία μουσικής που ερμηνεύεται ζωντανά επί σκηνής, σε μια παράσταση που δεν στερείται θεατρικότητας παρά την λιτότητα των σκηνικών μέσων. 

Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να έρθει κάποιος σε επαφή με το έργο του Παπαδιαμάντη αλλά και τον διαφορετικό τρόπο παρουσίασης ενός θεατρικού κειμένου μέσα από την ματιά μιας ομάδας νέων ανθρώπων. 

[To κείμενο όπως ανέβηκε πρώτη φορά εδώ]

Σε άλλα νέα, χτες στην εκπομπή Sputnik on Air ακούσαμε κλασσικά κομμάτια από γνωστές ταινίες. Για την Κονσέρβα πατήστε εδώ. Σας ευχαριστώ όλους για την ακρόαση και την παρέα :)

Καλό υπόλοιπο Κυριακής!

Sputnik on air_Κλασική μουσική στον κινηματογράφο

Καλημέρα σε όλους σας. Με χιόνια ή και βροχή, αύριο σας περιμένω να ακούσουμε μαζί κομμάτια κλασικής μουσικής και όπερας που χρησιμοποιήθηκαν σε soundtrack ταινιών. Μια πρώτη επιλογή, μιας και το αντικείμενο είναι ευρύτατο. Ελπίζω να σας αρέσουν οι μουσικές και να μου κάνετε παρέα στο τσάτ του σταθμού. Καλή σας μέραααα

Ζήτηματα αριστείας

Μεγάλο ζήτημα το θέμα της αριστείας. Όχι απλά το να είσαι καλός, αλλά ο απολύτως καλύτερος. Δύσκολο το να μπορείς να επιχειρηματολογήσεις για το αν είναι θεμιτός ένας τέτοιος στόχος, πόσο μάλλον το να υποδείξεις τον κατάλληλο τρόπο επίτευξης του. 

Το Whiplash παίρνει σαφώς θέση στα παραπάνω ζητήματα. Σε μια Αμερική που δεν αναγνωρίζει το γενετικά προκαθορισμένο ταλέντο ούτε την οικογενειακή παράδοση σε ζητήματα επίτευξης στόχων, ο μόνος δρόμος για την καθ΄ ’όλα θεμιτή πρωτιά είναι σκληρή δουλειά. Επίπονη προσπάθεια, σαδιστική σχεδόν συμπεριφορά από τον καθηγητή-μέντορα, αίμα κυριολεκτικά και μεταφορικά για να γίνεις ο καλύτερος. Οι μαθητευόμενοι δεν είναι όλοι φυσικά έτοιμοι για μια τέτοια διδασκαλία, άλλωστε δεν αντέχουν όλοι να κάνουν ότι χρειάζεται για να γίνουν πρώτοι. Η κοινωνία επίσης δεν είναι έτοιμη να δεχτεί τόσο την πρωτιά όσο και τον σκληρό τρόπο με τον οποίο αυτή επιτυγχάνεται. Η πολιτική ορθότητα και ο υπερβολικός ζήλος ώστε να μην πληγωθούν τα αισθήματα όσων δεν αριστεύουν οδηγούν στην τελμάτωση και την μετριότητα, όμως και τα ενδεχομένως θύματα μιας προσπάθειας προς την κορυφή μπορούμε να θεωρήσουμε πως είναι αποδεκτά; Κατά την ταινία ναι. Για μένα, τροφή για σκέψη… 

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο Μότσαρτ έγινε ο καλύτερος μόνο από την σκληρή (για τα σημερινά δεδομένα και ήθη) εποπτεία-διδασκαλία του πατρός του ή αν θα μπορούσε να το καταφέρει και με λιγότερη πίεση. Μπορώ απλά να χαίρομαι που έγινε.

Δύο στην τιμή του ενός

[Μια Κυριακή]

Καλησπέρα σε όλους σας. Μπορεί χτές να παίζαμε Μπετόβεν, σήμερα όμως το μενού έχει ΑΒΒΑ. Έτσι για αλλαγή και γιατί δεν χρειάζεται πραγματικά λόγος για να ακούσεις κάτι που αγαπάς. Να ευχαριστήσω τον Παύλο και τον Γιάννη που χτές μετά το πέρας της εκπομπής μου (για την κονσέρβα πατήστε εδώ), με κράτησαν παρέα στα μικρόφωνα του σταθμού για ένα Just the two of us αυτή την φορά με τρείς αν όχι τέσσερεις λόγω αυξημένου δικού μου εκτοπίσματος. 

Καλό σας απόγευμα και καλό υπόλοιπο Κυριακής :)

Sputnik on air - I love to listen to Beethoven

O τίτλος και το βίδεο που ακολουθεί τα λένε όλα. Αν και κουρασμένος από το χτεσινό Μποέμικο πάρτι πιστεύω πως θα περάσουμε μια χαρά. Σας περιμένω στο τσάτ του σταθμού για σχόλια παρατηρήσεις ή απλά μια καλησπέρα. 

Οικογενειακές ιστορίες

(Φοράω φανελάκι παππουδίστικο, στο κομοδίνο μου το βράδυ βάζω ποτηράκι με νερό και κωλόχαρτο για τις μύξες, και τώρα εντριβές με vicks. Πόσο καύλας είμαι;)

Σε άλλα νέα, το Σαββάτο που μας πέρασε ροκάραμε με Μότσαρτ στο BoemRadio. Για όσους δεν καταφέρατε να ακούσετε ή θέλετε να επαναλάβετε, η κονσέρβα είναι εδώ. Το Σαββάτο που έρχεται θα πιάσουμε Μπετόβεν. Και μην ξεχνάτε, αυτή την Παρασκευή σας περιμένουμε για πάρτι από χαλαρό και όπως εξελιχθεί ;)

Καλή σας μέρα και καλή βδομάδα!

Υ.Γ: Επειδή σαν σήμερα έφυγε από την ζωή η Dusty Springfield...

Sputnik on air - Rock me Amadeus

Μια μεγάλη καλημέρα σε όλους σας. Μετά την διακοπή των ζωντανών εκπομπών στο BoemRadio το προηγούμενο 3ήμερο, επανήλθε το πρόγραμμα από Τρίτη στα κανονικά του. Οπότε σήμερα θα είμαι κι εγώ στα μικρόφωνα για λίγο Μότσαρτ. Όπως τον ξέρατε...αλλά και όχι. Είμαι ή όχι στο κάγκελο άλλωστε; Σας περιμένω λοιπόν 7-9 το βράδυ στον BoemRadio για παρεούλα, σχόλια και ο,τι άλλο προκύψει. Καλή σας ημέρα!

Α να μην το ξεχάσω, την ερχόμενη Παρασκευή έχουμε πάρτι στο ραδιόφωνο. Σας περιμένουμε όλους εκεί. 

Leviathan (2014)

Ο μεγάλος Leviathan, η σύγχρονη (;) Ρωσία, δεν τιθασεύεται-όπως λέει και ο ιερέας στον βασανισμένο Κόλια. Ο φτωχός, η "πλέμπα" πρέπει να γνωρίζει την θέση της. Να αναγνωρίζει αυτόματα την εξουσία από τα σύμβολά της και να σκύβει σε αυτήν το κεφάλι. 

Πόλεμος εξουσιών στην σύγχρονη (;) Ρωσία. Εξουσίες που έχουν μοιράσει τον κόσμο, επίγειο και πνευματικό σε φέουδα που βρίσκονται μεταξύ τους σε ειρήνη όσο σέβονται ο ένας τα "χωράφια" του άλλου.

Οι εξουσίες αναγνωρίζουν η μία την άλλη και επικοινωνούν με κοινούς κώδικες ακόμα και όταν είναι για να εκβιάσουν αλλήλους. Και όταν συγκρούονται ο αμοιβαίος σεβασμός ή καλύτερα φόβος, θα κάνει την σφαίρα να πέσει στο έδαφος και όχι στο κεφάλι. 

Μόνοι χαμένοι, οι πληβείοι της Ρωσικής επαρχίας. Το ποίμνιο που δέχεται αδιαμαρτύρητα την θέση του στον κόσμο ή συντρίβεται όταν προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι. Διότι σε αντίθεση με τον Ευρωπαίο Μάικλ Κόλχαας, ο Ρώσος Κόλια δεν θα βρει πουθενά δικαιοσύνη για τα όσα του αρπάζουν οι εξουσιαστές του. Αντιθέτως στα ερείπια (μεταφορικά και κυριολεκτικά) της ζωής του, θα χτιστεί ένα νέο σύμβολο εξουσίας, ένας ναός της υποκρισίας. 

Στο βλέμμα του μικρού γιου του δημάρχου η πίστη πως όλα θα συνεχίσουν ως έχουν και στο μέλλον. Και αν πρέπει να κρίνουμε από ταινίες όπως ο Andrei Rublev ή ο Don Kikhot, τίποτα δεν έχει αλλάξει στην Ρωσία από την αρχή της ιστορίας της. 

Μια πραγματικά εκπληκτική ταινία που συστήνω ανεπιφύλακτα. Καλή σας ημέρα!

(όπως αναρτήθηκε και στον Απλό Πολίτη)