Καλή χρονιά να έχουμε!

Οι γάτες του ακαλύπτου μου κι εγώ, σας ευχόμαστε Καλή Χρονιά. Με υγεία, μπόλικες κονσέρβες και ξηρά τροφή, αγάπη και ο,τι άλλο επιθυμείτε.

Λίλιομ

[Όπως ανέβηκε πρώτα στο Boem Radio]

Επίσημη πρεμιέρα στις 22 Δεκεμβρίου για το «Λίλιομ» έργο του Ούγγρου Φέρεντς Μόλναρ στο θέατρο Πόρτα και μπόρεσα να είμαι εκεί συνοδεύοντας έναν καλό φίλο.

Το έργο αυτό του 1909, έχει για πρωταγωνιστή τον Λίλιομ, έναν τύπο που δουλεύει κράχτης σε λούνα πάρκ. Ολίγον αλητάκος, αρκετά ερωτύλος και σίγουρα μάγκας όπως μαρτυρά και το παρατσούκλι του (αφού λίλιομ στα Ουγγρικά είναι το παιδί «λουλούδι») θα βρεθεί σε μια νύχτα ερωτευμένος με την μικρή υπηρέτρια Τζούλι. Όπως και στο καρουζέλ όλα κινούνται με γρήγορους ρυθμούς και σε συνεχείς κύκλους, έτσι συμβαίνει και στην ζωή τους. Τον άμεσο γάμο θα ακολουθήσει η παρακμή τού. Ανίκανοι να εκφράσουν με λόγια την αγάπη που νοιώθουν ο ένα για τον άλλο, η Τζούλι καταφεύγει στα δάκρυα και ο Λίλιομ στην βιαιοπραγία και την φαινομενική αδιαφορία, κάνοντας τη σχέση τους δείχνει για τους έξω άρρωστη και καταστροφική.

Όταν ο Λίλιομ, που αρνείται να δουλέψει ή να κλέψει για συντηρήσει την γυναίκα του, μαθαίνει πως η Τζούλι είναι έγκυος, αποφασίζει με την προτροπή ενός φίλου του να κάνει ένα τελευταίο κόλπο και με τα χρήματα να φύγει με την οικογένεια του στην Αμερική.

Τα πράγματα όμως δεν πάνε καλά και ο ίδιος προτιμάει την αυτοκτονία από την σύλληψη. Στον ουρανό, οδηγείται από την αστυνομία και τον δικαστή του παραδείσου για 16 χρόνια στο καθαρτήριο για να συνετιστεί και να επιστρέψει στην συνέχεια για μια μέρα στην Γή προσπαθώντας να κάνει μια τελευταία καλή πράξη.

Ονειρικό το στήσιμο της παράστασης από τον Θωμά Μοσχόπουλο που δημιούργησε επί σκηνής κάτι από την γλυκόπικρη αίσθηση του λούνα πάρκ. Μια αίσθηση που υπάρχει και στο ίδιο το κείμενο, με το δραματικό και κωμικό στοιχείο να μπλέκονται συνεχώς. Και αν και το κοινό, όπως σχεδόν σε κάθε παράσταση τα τελευταία χρόνια, ήταν προθυμότερο να γελάσει από όσο ίσως απαιτούσε το ίδιο το έργο, αυτό λίγο ενόχλησε. Εξαιρετικοί και οι ηθοποιοί στους ρόλους τους, σε μια παράσταση «ενορχηστρωμένη» στην εντέλεια. Αν και το έργο το ίδιο δεν είναι ίσως το σημαντικότερο ή κλασικότερο του ρεπερτορίου, η φήμη που δείχνει να αποκτά τα τελευταία χρόνια στις σκηνές του κόσμου ίσως να σημαίνει πως στα όλο και πιο ταραγμένα χρόνια που ζούμε μπορούμε ως κοινό να ταυτιστούμε περισσότερο με τον εφήμερα όμορφο κόσμο ενός λουνα πάρκ και τους χωρίς προορισμό κύκλους ενός καρουζέλ.

Συντελεστές
Απόδοση–Σκηνοθεσία Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνικά–Κοστούμια Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
Μουσική Κορνήλιος Σελαμσής
Φωτισμοί Σοφία Αλεξιάδου
Κίνηση Χαρά Κότσαλη
Συνεργάτης Σκηνοθέτης Άννα Μιχελή
Συνεργάτης Σκηνογράφος Ευαγγελία Θεριανού
Βοηθός σκηνογράφου / ενδυματολόγου Σοφία Βάσο

Διανομή
(Με σειρά εμφανίσεως)
ΜΑΡΙ: Έμιλυ Κολιανδρή
ΤΖΟΥΛΙ: Άννα Καλαιτζίδου
ΜΑΝΤΑΜ ΜΟΥΣΚΑΤ: Φιλαρέτη Κομηνηνού
ΚΟΡΙΤΣΙ/ ΘΕΙΑ ΧΟΛΑΝΤΕΡ/ΛΟΥΙΖΑ: Κίττυ Παϊταζόγλου
ΛΙΛΙΟΜ: Γιώργος Χρυσοστόμου
ΦΙΚΣΟΥΡ/ ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Σωκράτης Πατσίκας
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ Α’: Λευτέρης Βασιλάκης
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ Β’: Ηλίας Μουλάς
ΒΟΛΦ/ ΛΙΝΤΣΜΑΝ: Γιάννης Κλίνης

Kαλή χρονιά να έχουμε, με υγεία, αγάπη δημιουργικότητα και ό,τι άλλο επιθυμεί ο καθένας από μας. 

7 χρόνια στο κάγκελο

Να με χαιρόσαστε βρε χαχαχα. 

Α, και να μην το ξεχάσω, Καλά Χριστούγεννα σε όλους σας με υγεία αγάπη και ο,τι άλλο επιθυμείτε!

Σας αφήνω με το φινάλε από το Λυκόφως των Θεών. Γιατί λίγος Βάγκενρ την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα χαχαχα

Ελληνικός οργανισμός διαστήματος

[Πηγή 1, Πηγή 2]

Διότι τι λογικότερο από την χώρα που δεν καταφέρνει να φτιάξει μετρό σε 2η πόλη της, που πάνω κάτω δεν έχουν τα σχολεία της πετρέλαιο και τα νοσοκομεία της γάζες και οινόπνευμα, από το να φτιάξει διαστημοδρόμιο. Βέβαια η περίσσεια σε βλήματα και ούφο είναι μια καλή δικαιολογία...

It's better with a band

"Μου αρέσει να τραγουδάω, αλλά είναι καλύτερα με μια ορχήστρα" τραγουδούσε η Barbara Cook στο θρυλικό κύκλο συναυλιών στο Carnegie Hall στα 1975. Ίσως γιατί, όπως διαλέγω εγώ να το ερμηνεύσω, ήθελε να μας πει πως ακόμα και τα πράγματα που αγαπάμε περισσότερο να κάνουμε, είναι καλύτερα να τα κάνουμε με παρέα. 

Αύριο Κυριακή λοιπόν, οκτώ με δέκα το βράδυ καλεσμένος του φίλου Blueprints και των Ραδιοτυπιών του στο Boem Radio, θα μοιραστούμε αγαπημένες μουσικές με αγαπημένους ανθρώπους αλλά και όλους όσους επιλέξετε να μας ακούσετε. Το "It's better with a band" χωρίς παρεξήγηση, θα παίξει μόνο για έναν.  

Υ.Γ: 20 χρόνια μετά τις συναυλίες στο Carnegie Hall, η 70χρονη Barbara Cook ερμηνεύει ξανά το "It's better with a band" και παρά το ότι δεν μπορεί πλέον να τραγουδήσει a cappella, γνωρίζει δικαιολογημένα την αποθέωση του κοινού που ξέρει πως οι μεγάλες ερμηνείες δεν βρίσκονται πάντα στην άψογη εκτέλεση μιας υψηλής νότας, αλλά στο συναίσθημα και στην ψυχή. 

BOEM Radio

Oι ΑΕΚτζίδες μπορεί να έρχονται, εμείς όμως φτάσαμε ήδη! Ο ΒΟΕΜ Radio είναι εδώ. Με κείμενα, φωτογραφίες και πάνω από όλα μουσικές, για να σας κρατήσει συντροφιά και φυσικά να μας κρατήσετε κι εσείς!

Καλή αρχή σε όλους όσους ξεκινούν από σήμερα στο σταθμό, και όσους θα πάρουμε τα μικρόφωνα λίγο αργότερα. Καλή βδομάδα σε όλους σας!!!

BOEM Team ή ποιοι είμαστε κατά το ελληνικότερον …

Κατά καιρούς μας έχουν αποκαλέσει τρελούς, ονειροπόλους, αιθεροβάμονες, χαρούμενους, καταθλιπτικούς, τσαχπίνηδες, παιδιά, γέρους, τσογλάνια, ψεύτες, αληθινούς (original για όσους δεν τα πιάνουν), ότι τα πιάνουμε, τα παίρνουμε, τα πάμε και τα δίνουμε.

Μακρύς ο κατάλογος …

Ένα όμως δεν μπορούν να μας προσάψουν … Ότι είμαστε μια παρέα, που γουστάρουμε να πίνουμε, να τρώμε σουβλάκια αλλά και sushi άμα λάχει, να τα σπάμε, να ξενυχτάμε, να ονειρευόμαστε, να κλαίμε, να γελάμε, να ζούμε, να τσακωνόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε, να είμαστε άνθρωποι, να είμαστε πέρα από κάθε λογική.

http://boemradio.com

Είμαστε rock αλλά αν μας βάλεις μια ντισκομπάλα και λίγο στρας το σίγουρο είναι ότι θα χορέψουμε μέχρι τελικής πτώσης. Γουστάρουμε να ξυπνάμε και να ακούμε κλασσική μουσική αλλά όταν καψουρευόμαστε το λαϊκό πάει σύννεφο. Στην παρέα μας δεν υπάρχει η λέξη ¨έντεχνο¨. Υπάρχει καλή μουσική και τι γουστάρουμε.

Μας αρέσει η εικόνα, να κλέβουμε στιγμές και να τις μοιραζόμαστε. Να φτιάχνουμε τα δικά μας video από μια βόλτα, μια παράσταση, μια συναυλία. Να κλέβουμε την στιγμή μέσα από τον χρόνο με ένα κλικ του κινητού. Να κάνουμε τις αναμνήσεις μας εικόνα, βρε αδερφέ.

Να γράφουμε σε λευκό χαρτί, να το γεμίζουμε με συναισθήματα, σκέψεις, την καθημερινότητα μας, να σκανδαλίζουμε με χιούμορ και να τα μεταφέρουμε μετά στον υπολογιστή μας. Μας αρέσουν οι ιστορίες συνωμοσίας, που μπλέκουν, το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον.

Να βλέπουμε μια καλή παράσταση, μια καλή συναυλία, ένα χορόδραμα, μια όπερα και να κάνουμε την κριτική μας. Καλοπροαίρετη, χωρίς γνώσεις, αλλά με γνώμονα το συναίσθημα (feeling το λένε στο χωριό μου), να απενοχοποιούμε την τέχνη και να το μοιραζόμαστε μαζί σας.

Άλλωστε το BOEM τα λέει όλα … Being Over Every Mind …

Λευκές νύχτες

Σάλος στον επιχειρηματικό κόσμο από την άρνηση της παραχώρησης άδειας για διοργάνωση "Λευκής Νύχτας" στην Κηφισιά την Παρασκευή. Διότι στον άκρως τουριστικό δήμο των βορείων προαστίων δεν είναι λίγοι αυτοί που θα θελήσουν να αγοράσουν κομπιούτερ και κιλότες κατά τη 1 τα ξημερώματα λίγο πριν πάνε για ποτό, ή επιστρέφοντας από αυτό.

Βέβαια το να σε εξυπηρετεί αξημέρωτα ένας κακοπληρωμένος (αν πληρώνεται) υπάλληλος που θα χτυπάει διπλοβάρδια εκείνη την μέρα (ενώ και την Κυριακή είναι ανοιχτά τα καταστήματα) δεν μπορεί παρά να σε κάνει τον καταναλωτή να αισθανθείς λίγο περισσότερο λευκός εσύ και οι νύχτες σου. Έστω και αν το πολυκατάστημα που θα ψωνίζεις δεν ακριβώς φυτεία βάμβακος στον Αμερικανικό Νότο. 

Αλλά όπως είχε πει και στο ραδιόφωνο γνωστό νούμερο, "κάποιοι δουλεύουμε όλη την βδομάδα και περιμένουμε μια Κυριακή να βγούμε να καταναλώσουμε να νοιώσουμε άνθρωποι!!!".

Καταναλώστε και νιώστε λοιπόν, οι γκιλοτίνες μπορούν να περιμένουν...

Καριόλα Χώρα...

...πόσους πολίτες δεύτερης κατηγορίας μπορείς να αντέξεις; Ψόφα λοιπόν Εσύ και οι υπουργοί σου που τόσο άσχετοι είναι ώστε να θεωρούν φύση τον ανθρώπινα κατασκευασμένο θεσμό της νομικής κατοχύρωσης της συμβίωσης-τον γάμο. 

Το μυστήριο της Πολιτείας Χάμελιν

Θέατρο Πόρτα χτες το βράδυ για την ειδική βραδινή παράσταση του παιδικού έργου "Το μυστήριο της Πολιτείας Χάμελιν". 

 

[Οι φωτογραφίες δεν είναι δικές μου αλλά δεν βρήκα στο site του θεάτρου το όνομα του φωτογράφου]

Η αλήθεια είναι πως είχα χρόνια, τι χρόνια, δεκαετίες να παρακολουθήσω παιδικό θέατρο. Η χθεσινή πρόσκληση ενός καλού φίλου να δούμε "Το μυστήριο της Πολιτείας Χάμελιν" ήταν μια πρόκληση τόσο γιατί είναι μια παράσταση για παιδιά, όσο και γιατί τα Κυριακάτικα βράδια πρέπει να κατανικήσεις την βαρεμάρα και την κούραση για να βγεις έξω. 

Όμως αποζημιωθήκαμε πλήρως για την επιλογή που κάναμε αφού η παράσταση ήταν πραγματικά υπέροχη. Τα ωραία ξεκίνησαν από την αρχή, όταν την είσοδό μας προετοίμασε ο Γιώργος Παπαγεωργίου (εγώ πότε θα γίνω ιππότης) που με μια κιθάρα και αστείρευτο χιούμορ μας έβαλε στο κλίμα. Γιατί κακά τα ψέματα οι ενήλικες με τις σκέψεις και τα προβλήματά μας θέλουμε λίγο "σπρώξιμο" για να μπούμε σε παραμυθένια διάθεση. Εξαιρετικοί και όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί που έδειχναν να απολαμβάνουν το έργο (σε κείμενο και σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου) κάνοντας την δίωρη παράσταση μια εξαιρετική εμπειρία, και το ενθουσιώδες χειροκρότημα στο τέλος απόλυτα δικαιολογημένο.  

Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Το Μεσαίωνα, η πόλη Χάμελιν μαστίζεται από επιδημία αρουραίων. Ένας αυλητής αναλαμβάνει να μαγέψει με την μουσική του τα ποντίκια και να τα οδηγήσει εκτός πόλης έναντι αμοιβής. Όταν όμως ολοκληρώνει το έργο του και οι κάτοικοι δεν τηρούν την υπόσχεσή τους προς αυτόν, τότε κλέβει τα παιδιά τους μαγεύοντας τα με τον ίδιο τρόπο που έκανε και με τους αρουραίους, βυθίζοντας την άλλωστε χαρούμενη πολιτεία στην σιωπή και στην θλίψη. 

Την ιστορία αυτή που ενδεχομένως έχει τις ρίζες της σε πραγματικά γεγονότα, αναλαμβάνουν να μας διηγηθούν οι 6 ηθοποιοί της παράστασης που παριστάνουν τροβαδούρους του Μεσαίωνα που επισκέπτονται την πόλη στην οποία έχουν απομείνει μόνο 3 παιδιά. Μια κωφάλαλη κοπέλα που δεν μπορούσε να ακούσει την μαγική μουσική, μια τυφλή κοπέλα που δεν έβλεπε να ακολουθήσει τα υπόλοιπα παιδιά, και ένας μικρός με πατερίτσες που δεν κατάφερε να περπατήσει αρκετά γρήγορα για να φτάσει τον αυλητή και τα παιδιά. Την ιστορία του Χάμελιν διηγούνται στους τροβαδούρους κι αυτοί σε εμάς. 

Όσο για το τι ακριβώς έγινε στο Χάμελιν και που πήγαν τα παιδιά, υπάρχουν 3 πιθανά φινάλε. Το μυστηριώδες, το ευτυχισμένο και το ηρωικό. Η παράσταση τελειώνει με όποιο από τα 3 επιλέξουν οι θεατές, κάτι που σίγουρα θα λατρέψουν οι μικροί που θα δουν την παράσταση. Εμείς χτες (οι μεγάλοι) διαλέξαμε το μυστηριώδες και αρκετά σκοτεινό, αν και υποψιάζομαι πως με κοινό παιδιών θα παίξει σοβαρά το ηρωικό. Ποιο παιδί άλλωστε δεν θα ήθελε να γίνει ιππότης; 

Πολύ καλό σας βράδυ, βδομάδα και μήνα και αν πάτε στην παράσταση με τα παιδιά σας ελπίζω να περάσετε όσο καλά περάσαμε κι εμείς χτες :)