Εφτάψυχες

Μετά την καταστροφή της περασμένης Παρασκευής, από χτες όλες παρούσες. 

στο φαγητό

ή κριμένες στο φράχτη ακόμα φοβισμένες από την νεροποντή

Τέλος καλό όλα καλά για τις γατούλες μας!!!

Και μία φωτογραφία προ πλημμύρας χαχα

Τα λουλούδια στην κυρία

Κυριακή βράδυ και τι καλύτερο από θέατρο. Κατηφορίσαμε λοιπόν στο Από Μηχανής Θέατρο για την παράσταση "Τα λουλούδια στην κυρία". 

[Τμήμα τοιχογραφίας στην είσοδο του θεάτρου]

Τρεις άντρες φοιτητές. Κατά φαντασίαν (;) γκόμενοι αραχτοί στο σπίτι τους. Τις συζητήσεις για-τι άλλο-τις γυναίκες, διακόπτει το οφθαλμόλουτρο στην κοπελιά της απέναντι πολυκατοικία. Όσο μεγαλύτερες οι απορίες τους για αυτήν, τόσο μεγαλύτερο το ενδιαφέρον τους. Ποια είναι; Πως την λένε; Έχει δεσμό; Να την προσεγγίσουν ή όχι; Και αν το κάνουν θα τους κάτσει; Και αν τους κάτσει μήπως ξέρουν τι θα κάνουν μαζί της; 

Σπαρταριστοί διάλογοι στο κείμενο του Ακη Δήμου, βγαλμένοι από τα φοιτητικά νιάτα μας όσων τουλάχιστον δεν μένατε με γονείς. Εξαιρετικοί οι τρεις πρωταγωνιστές Γ.Διαμαντής, Π.Σπυρόπουλος, και Γ.Τσουρής άψογα σκηνοθετημένοι από τον Γ.Παλούμπη σε αυτό το θεατρικό δωματίου. Εβδομηνταπέντε λεπτά καθαρής διασκέδασης! Μπράβο σε όλους τους συντελεστές.

Για συνέντευξη με τους Παλουμπή και Διαμαντή κάντε μια βόλτα εδώ. 

Here comes the rain again

Όταν η ημέρα ξεκινάει κάπως έτσι...

δύσκολα φαντάζεσαι πως θα καταλήξει έτσι...

ο ακάλυπτος των διπλανών έγινε μέσα σε λίγα λεπτά πισίνα. Ο τοίχος από τσιμεντόλιθους υποχώρησε όταν έφτασε το νερό στα 2 μέτρα κατακλύζοντας τον δικό μας ακάλυπτο. Οι φωτογραφίες είναι μετά από 3 ώρες καθάρισμα. Αγνοούνται 4 από τα 6 γατουλίνια του ακαλύπτου μας :((

Ελπίζοντας να είναι καλά, σας αφήνω με όμορφο τραγουδάκι. Γαμημένη βροχή. Θα περάσω το σου-κού καθαρίζοντας λάσπες...

Μεγάλη έρευνα-δημοσκόπηση

Και επειδή είναι της μόδας οι δημοσκοπήσεις, το ιστολόγιο δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχο στα μεγάλα ζητήματα που ταλανίζουν τον τόπο. Έτσι μετά την δήλωση της Γιάννας της αντιστασιακής, για το πόσο απέναντι στο σύστημα είναι, σας καλώ, αφού ηρεμήσετε από τον κλαυσίγελο, να ψηφίσετε στην έρευνα που τρέχει στο ήδη στο μπλόγκ. 

Ποιο πολιτικό φορέα πιστεύετε πως στηρίζει με την ψήφο της η αντισυστημική Γιάννα;

1. Ανταρσύα
2. Επαναστατικό Αγώνα (Πολιτική πτέρυγα)
3. Καλλιστεία ΑΝΤ1
4. Δράση-δημιουργία Ξανά (Τζήμερος)

Η ψηφοφορία διαρκεί μια βδομάδα και τα αποτελέσματα (με σχολιασμό) θα ανακοινωθούν μετά την ολοκλήρωσή της. 

Ευχαριστώ για την συμμετοχή σας.

Και επειδή μου το θύμισε η πρώτη σχολιαστής

Από το αγαπημένοWonder JLaw

Σουρεαλισμός...εν Ελλάδι

Έχει και δημοσκόπηση επάνω από το πόστ για τους μερακλήδες.

Ηδονή

Αίματα

[Οι φωτογραφίες του Βασίλη Μακρή από το site της Στέγης]

Αίματα στην Στέγη. Πολυδιαφημισμένη παράσταση, στα ραδιόφωνα τουλάχιστον. 'Ήταν και το δέλεαρ του σεναριογράφου του Κυνόδοντα, της ταινίας κολυμπήθρας του Σιλωάμ, που πλέον χρησιμεύει ως άλλοθι για να δικαιολογηθεί κάθε παπαριά, ψήθηκα και πήγα. 

Δεν θέλω να σταθώ στα βαρύγδουπα της διαφήμισης περί "ορατορίου ύμνου στην αντρική φιλία" και άλλα γραφικά. Αλλά στην βασική αδυναμία της παράστασης, την κατά την γνώμη μου "απουσία" κειμένου. Διότι τι άλλο μπορεί να είναι η παράθεση λόγων χωρίς να στοιχειοθετείται ένα θέμα, χωρίς να παρουσιάζεται μια θέση, χωρίς να τεκμηριώνεται μια άποψη; Τι νόημα έχει να παρουσιάζονται "σουρεαλιστικές" επιστολές όταν από την αρχή μας προειδοποιούν πως πολλές από αυτές είναι πιθανόν αποτέλεσμα χρήσης ουσιών ή άλλων ανεξερεύνητων αιτίων; Το πραγματικά σουρεαλιστικό είναι αυτό που παρουσιάζεται ως εντελώς πραγματικό, αν κρίνω από τις ταινίες του Μπονιουέλ τουλάχιστον. Το να χρησιμοποιείς επίσης το είδος της επιστολογραφίας ως μέσο ανάπτυξης του κειμένου δεν σε κάνει Λακλό (και ντροπή και που το λες). Διότι στις "Επικίνδυνες σχέσεις" μέσω των επιστολών χτίζονται χαρακτήρες, εξελίσσεται πλοκή κάτι που δεν γίνεται στο έργο Αίματα. 

Το θέαμα βέβαια ήταν καταπληκτικά δουλεμένο και αξίζουν συγχαρητήρια στην σκηνοθέτη και τους ερμηνευτές που κατάφεραν να δημιουργήσουν μια όμορφη περφόρμανς από ένα αδιάφορο κείμενο. Παρά το εντυπωσιακό όμως του θεάματος, ουσία καμία (επαναλαμβάνω κατά την άποψή μου). Αν σε κάτι θα χρησιμεύει στο μέλλον το έργο αυτό, θα είναι πιστεύω ως αποδεικτικό στοιχείο του αδιεξόδου μερικών καλλιτεχνών στις αρχές του 21ου αιώνα. 

Αυτά τα καλά είχα να πω. 

Υ.Γ: Ο από πίσω μου θεατής που τελειώνοντας η παράσταση είπε στην διπλανή του "Κάπως έτσι πρέπει να αισθάνονταν και οι θεατές όταν τους παρουσίαζε ο Μπέκετ τα έργα του" μάλλον δεν έβλεπε την συγκεκριμένη παράσταση, ή δεν έχει δει ποτέ του έργο του Μπέκετ. Μέσα στην δημιουργία και τον πειραματισμό, αλλά μη τα κάνουμε όλα ίσωμα. 

John

O John μοιάζει να βγήκε από ταινία του Ken Loach. Γέννημα θρέμμα κατεστραμμένης πολυμελούς οικογένειας, με μέθυσο βιαστή πατέρα, μητέρα είλωτα που καταλήγει αλκοολικό πρεζόνι. Μεγαλώνει ουσιαστικά μόνος του. Αλητεία, γαμήσια, πάντα με κοπέλες που το όνομά τους λήγει σε α (πλην μίας), μπλεξίματα με το νόμο, τις ουσίες και φυσικά την φυλακή.

Στα σκηνικά που περιστρέφονται μαζί με τα κορμιά, ο John εξερευνά τον κόσμο μέσα από την σεξουαλικότητά του. Δηλώνει str8 και αργότερα αμφισεξουαλικός. Ο κόσμος του συνεχίζει να περιστρέφεται μέχρι που βρίσκει την ηρεμία σε μια gay σάουνα. Η σκληρή πραγματικότητα του γαμηστρόνα αλλά και η απλότητα των άγραφων κανόνων που διέπουν την σάουνα, είναι το ειλικρινές, ήρεμο, αντρίκιο όπως θα λέγαμε περιβάλλον που τόσο χρειαζόταν (χωρίς καν να το ξέρει).

Δηλώνει πλέον ομοφυλόφιλος, ίσως όχι τόσο γιατί του αρέσει το καυλί όσο γιατί βρίσκει το άλλο του μισό στην αντρική κουβέντα, την αγκαλιά το σώμα. Και ίσως, ελπίζει, κάποια στιγμή να μπορεί να γυρίσει σπίτι του το βράδυ και να μην τον περιμένει μια κοπέλα, αλλά το αγόρι του. Εκεί που τα περιστρεφόμενα σκηνικά θα πάψουν να κινούνται.

Ο,τι κι αν πω θα είναι λίγο για την παράσταση John των DV8 χτες στην Στέγη. Δυνατό κείμενο, βασισμένο σε πραγματικές συνεντεύξεις, υπέροχα χορογραφημένες στην εντέλεια κινήσεις, καταπληκτική μουσική. Καμία ακρότητα, τίποτα περιττό, κανένας φτηνός εντυπωσιασμός. Ένα πραγματικό ταξίδι αυτογνωσίας. Προς το παρόν η καλύτερη θεατρική εμπειρία της σεζόν  κι ας ήταν το δέλεαρ για να βγάλω το εισιτήριο το γκομενάκι της αφίσας και η οικονομική είσοδος. 

Πολύ καλημέρα σας :)

Περί της των Ελλήνων χαμερπείας

Τουλάχιστον η Ελένη Λουκά υπήρξε σεμνή και σοβαρή. 

Τελικά οι ψηλοί άντρες...

δεν είναι καθόλου άσχημοι στο σεξ ;)

Xenia (2014)

Είναι ωραίο να βλέπεις έναν σκηνοθέτη να ωριμάζει μπροστά στα μάτια σου. Και ο Πάνος Κούτρας αυτό κάνει στην νέα του ταινία. Το Xenia δεν είναι μόνο μια ιστορία για την ενηλικίωση των 2 πρωταγωνιστών του, αλλά και του ίδιου του δημιουργού της. Ισορροπημένο αφηγηματικά δραματουργικά αλλά και στην χρήση των τεχνικών του μέσων, το Xenia έχει άποψη και στην καταθέτει ξεκάθαρα ως θέση (αν είσαι νεοναζί Χρυσαγίτης μην την δεις θα χαλαστείς). 

Η Ελλάδα των αντιθέσεων, των δυνατοτήτων της υποκρισίας, του φόβου και της αγωνίας είναι παρούσες. Όμως παρούσα είναι η ελπίδα το όνειρο και κυρίως η αίσθηση πως παρά τις όποιες αντιξοότητες όλα θα πάνε καλύτερα. Γιατί αν είναι κάτι που κάνει τόσο γοητευτικούς τους πρωταγωνιστές της ταινίας είναι πως δεν τα παρατάνε ποτέ έστω και μέσα στα όρια μιας μυθοπλασίας.

Πολύ καλημέρα σας :)

Gone girl (2014)

Η καλή ταινία από το τρέιλερ φαίνεται (καλά όχι πάντα αλλά κάτι πρέπει να γράψω χαχαχα). Χτες λοιπόν, στον κινηματογράφο Αλεξάνδρα που Δευτέρες και Τρίτες έχει προσφορά 2 άτομα με ένα εισιτήριο των 7,5 ευρώ, είδαμε το Gone girl ή ελληνιστί "Το κορίτσι που εξαφανίστηκε".  Και αν περίμενα κάτι καλό το αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Εξαιρετική σκηνοθεσία και ερμηνείες, καύλα όσο ποτέ ο Μπέν Άφλεκ (έχει και σκηνή σε ντουζιέρα ααααχχχχχ), και ένα σενάριο που όσο ευφάνταστο και αν δείχνει με την πρώτη ματιά, όπως επεσήμανε και ένας φίλος που το είδαμε μαζί, δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα κάποιων γνωστών ζευγαριών. Καταπληκτική επίσης η καταγραφή της ανθρωποφαγίας των σύγχρονων media, αλλά και των "φετίχ" της σύγχρονης κοινωνίας.  

Δεν χρειάζεται να πω κάτι περισσότερο. Αν το πετύχετε δείτε το. Από τις ταινίες που αξίζει να πληρώσετε να την δείτε σε κινηματογραφική αίθουσα κατά προτίμηση γεμάτη. Διότι υπάρχουν αρκετές βιτριολικές ατάκες-αναφορές σε κοινά βιώματα, που θα σας κάνουν να γελάσετε μαζί με τους παρακείμενους θεατές. 

Feel Fantastic...

Άλλο φορέας, άλλο αμφορέας. Διότι όλα είναι θέμα σημειολογίας :(

Το ακούσαμε πρώτα εδώ. Δυστυχώς για να καταλάβετε τον λόγο της ανάρτησης πρέπει να δείτε ολόκληρο το βίντεο. 

Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος

Νέος χώρος καλλιτεχνικής δημιουργίας το Eliart, ερμηνευτές με όλο το πάθος και την δύναμη της νιότης στην χτεσινή παράσταση του "Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος". 

Απλό το σκηνικό στο μικρό θεατράκι επί της Κωνσταντινουπόλεως, απλή και η ιδέα του σύντομου έργου. Μια κηδεία, μια αποτέφρωση μια πρόταση γάμου που συμπίπτουν χρονικά, και μια υπέροχα υστερική μανούλα που νοιώθοντας τον χρόνο αμείλικτο διώκτη, προσπαθεί να κρατήσει για πάντα μοναδικά δικό της τον γιο της (σενάριο επιστημονικής φαντασίας δηλαδή). 

Και σα να μην έφταναν οι δικές της ανασφάλειες, μια γυναίκα που αντιπαθούσε από όταν ήταν συμμαθήτρια του παιδιού της, γίνεται ξαφνικά "αντικαταστάτρια" της δεχόμενη την πρόσκληση γάμου του τελευταίου. 

Θα καταφέρει η σατανική μανούλα να δελεάσει τον κανακάρη της με τον τσαλαπετεινό με παπαρδέλες που του ετοιμάζει για δείπνο; Θα τον σκάσει από το φαγητό ή από την γκρίνια της; Τελικά θέλει ή όχι για νύφη της την Ανν; Έχει κάποιο νόημα το αν θα συμβεί κάτι από όλα αυτά, ή σημασία έχει μόνο ο εγκλωβισμός και των τριών σε μια κοινή ζωή μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος; 

Αυτά τα ωραία λοιπόν στην χτεσινή παράσταση, που ανεβαίνει και σήμερα με τα τρία νέα παιδιά, τους  Παναγιώτη Ιωσηφίδη (αριστερά), Νικόλαο Μίχα (κεντρικά ως μανούλα), και Άρη Καλλέργη (ως Ανν) σε σκηνοθεσία Απόστολου Ψαρρού. 

Βέβαια χτες, αν και δεν το συνηθίζουμε, το ρίξαμε έξω μετά το θέατρο. Αρχικά για μια βόλτα από το πρώην Ποπ και νυν Twist όπου έπαιζε χτες μουσική ο Γιώργος Χρανιώτης, φίλος των υπολοίπων της παρέας που το έχει απίστευτα με το djιλίκι!

Ε, και αφού ήπιαμε τα ποτάκια μας, λέμε δεν πάμε και στο Cashmere  που δουλεύει άλλη μια φίλη της παρέας να πούμε ένα γεια; Κάτι όμως οι μουσικές, κάτι τα φανταστικά παιδιά που έχουν-δουλεύουν στο μαγαζί, το διαλύσαμε κατά τις 3:30 για τα σπίτια μας, αφού σαβουρώσαμε κάτι πιτσούλες και ζαμπονοτυρόπιτες χοχοχο.

Βέβαια τα πολλά ξενύχτια δεν είναι για μας οπότε σήμερα τα κεφάλια μέσα. Ξεκούραση και φαγητό χαχα. Καλό υπόλοιπο Κυριακής σε όλους σας :)

Δυτική αποβάθρα

Δύο κόσμοι διαφορετικοί, αμφότεροι παγιδευμένοι στα δικά τους αδιέξοδα τυχαίνει να χρειαστεί να συνυπάρξουν για λίγες ώρες. Το αποτέλεσμα όπως είναι αναμενόμενο είναι εκρηκτικό. Τα όρια είναι περισσότερο συμπαγή από όσο οι πρωταγωνιστές του δράματος μπορούν να καταλάβουν. Διαφυγή και σωτηρία πουθενά.

Εξαιρετική η χτεσινή παράσταση στο Εθνικό σε όλα τα επίπεδα. Κείμενο, ερμηνείες σκηνοθεσία. Σήμερα και αύριο τελευταίες παραστάσεις. 

Και μετά χαλαρό ποτάκι στο KeyBar έτσι για να γουστάρουμε. 

Καλό Σου-Κού σε όλους σας :)

Υ.Γ: Για σήμερα έχουμε αυτό στο θέατρο Eliart

Για συνέντευξη με τους πρωταγωνιστές της παράστασης, πάνε εδώ στον φίλο το Μυστήριο. 

Πτώσης συνέχεια...

Η ομορφιά της Σταδίου σε νέες περιπέτειες. Re-Think η Πανεπιστημίου, Re-βουλιάζει η Σταδίου. 

Υ.Γ: Σήμερα στο Εθνικό, έχουμε Δυτική Αποβάθρα. Ξεκινάμε με τα θεατρικά μας φέτος :)