Challenge accepted

Sanctus

"Δεν είδαν τι έπαθαν τα αθεϊκά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης πριν 25 χρόνια;"

Αντώνης Σαμαράς-Πρωθυπουργός (27/09/2014)

Όταν σε μια ευρωπαϊκή (θεωρητικά) χώρα τον 21ο αιώνα, η αλίευση ψήφων γίνεται ακόμα με την επίκληση του θρησκευτικού αισθήματος των ψηφοφόρων και την απειλή των αθέων αντιπολιτευόμενων που δεν σέβονται τις θρησκευτικές παραδόσεις του Έθνους, τότε ξέρουμε για άλλη μια φορά πως δεν υπάρχει έλεος για αυτό τον τόπο. 

Παθητική συμφωνία

Ας αφήσουμε τον ίδιο τον συγγραφέα να μας εξηγήσει το γιατί γράφει για τον Τσαϊκόφσκι.

"Ο Πέτερ Ίλιτσ δεν με τρόμαζε. [...] "Άπατρις" ήταν ο μεγάλος αφοσιωμένος φίλος μου Πέτερ Ίλιτς με όλη την σημασία της λέξης. Δεν τον απομόνωνε μόνο ο Έρωτάς του, που τον περιθωριοποιούσε, τον καταντούσε σχεδόν παρία. Και το ταλέντο του ακόμα, το καλλιτεχνικό του ύφος, ήταν πολύ ανάμικτο, πολύ πολύχρωμο, πολύ κοσμοπολίτικο για να αρέσει. [...] Ήταν ένας πρόσφυγας, ένας εξόριστος, όχι για πολιτικούς λόγους, αλλά γιατί πουθενά δεν ένιωθε άνετα. Παντού υπέφερε."

Klaus Mann - Το σημείο Καμπής

Ακούμε αυτό το τελευταίο έργο του Τσαϊκόφσκι, την δική του Παθητική του Συμφωνία. 

Ξεκινάμε

Άρχισαν οι εγγραφές για τα μαθήματα φωτογραφίας. Όσοι πιστοί (και άπιστοι) προσέλθετε. Θα μάθετε τα τεχνικά της φωτογραφικής τέχνης, θα δείτε το έργο των σημαντικότερων φωτογράφων, ενδεχομένως θα βρείτε και ενδιαφέροντα άτομα για παρέα. Μην το σκέφτεστε 10 ευρώ το χρόνο είναι :)

Επίσης ξεκίνημα και για την Εθνική Λυρική Σκηνή. Και μέσα σε όλα, τον Ιανουάριο θα έχουμε Τριστάνο και Ιζόλδη. Πεθαίνω!!!! Στα βιντεάκια η εισαγωγή και το φινάλε της όπερας. Έτσι για να ξεκινήσει καλά η βδομάδα μας. Πολλά φιλιά σε όλους σας!

Ensayo de un crimen (1955)

ή αλλιώς, Η εγκληματική ζωή του Αρτσιμπάλντο Ντε Λα Κρούζ. Άγνωστη σε μένα ταινία του δασκάλου Μπονιουέλ, δεν έχασα την ευκαιρία να την δω με φίλους στο ΑΣΤΥ (το οποίο παρεμπιπτόντως έχει και ένα μικρό αφιέρωμα στον σκηνοθέτη).

Και τι ταινία!!! Τα βίτσια της αστικής τάξης, θέματα ταυτότητας φύλου, ατμόσφαιρα θρίλερ, νουάρ και κωμωδίας μαζί, Στοιχεία που θα δούμε αργότερα στο Ψυχώ, ή που βλέπουμε συχνά στις ταινίες του Αλμοδόβαρ, για να μην πω και σε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ίδιου του Μπονιουέλ. Πραγματικά ιδιοφυές, πραγματικά κινηματογράφος. 

Αυτές τις μέρες, παίζεται ξανά στον Ζέφυρο "Η ωραία της ημέρας". Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα έτσι; 

Πολλά φιλιά σε όλους σας. ΘΑ έχουμε μια υπέροχη βδομάδα. 

Σημείο καμπής

To 1942 o Klaus Mann γράφει το "The turning point" την αυτοβιογραφία του στα αγγλικά. Επτά χρόνια μετά, ξαναγράφει στα γερμανικά το έργο, το ονομάζει "Der wendepunkt" και αηδιασμένος από την υποκρισία της μεταπολεμικής Γερμανίας, αυτοκτονεί. 

Στο βιβλίο αυτό ο Klaus Mann περιγράφει (με την μορφή καταγραφών ημερολογίου και επιστολών) την ζωή του και τον κόσμο του, και πως από ένας νέος αδιάφορος για τα πολιτικά φτάνει να γίνει ορκισμένος εχθρός του Ναζισμού. Πως ένα ολόκληρο έθνος παγιδεύεται μέσα από τα προβλήματα και την αδιαφορία του στο να αγνοήσει τον επερχόμενο κίνδυνο μέχρι που είναι πολύ αργά. Στον δρόμο της ζωής του βλέπει ομιλία του Χίτλερ και ευθυμεί με την γελοιότητα του ανδρός και του θεάματος που προσφέρει. Ανακουφισμένος πιστεύει πως ποτέ δεν πρόκειται οι συμπατριώτες του να δώσουν την εξουσία σε ένα τέτοιο υποκείμενο. Διαψεύδεται οικτρά. Παρακολουθεί τα μικροπολιτικά παιχνίδια μεταξύ αστών, αριστερών, κομουνιστών πολιτικών που προτιμούν να μάχονται μεταξύ τους θεωρώντας (ενίοτε) τον φασισμό ως όπλο ενάντια στους αντιπάλους τους και αηδιάζει. Η συμμαχία ενάντια στον κοινό εχθρό δεν γίνεται ποτέ, και όταν οι Ναζί καταλαμβάνουν την εξουσία αυτοεξορίζεται με την οικογένειά του. 

Επιστρέφει με τα στρατεύματα των Αμερικανών ως μέλος του στρατού τους για να δει πως η Γερμανία που ήξερε και αγάπησε δεν υπάρχει πλέον. 

"Όλοι οι Γερμανοί επιμένουν ότι "δεν ήξεραν" τίποτα (για τους θαλάμους αερίων). Όλοι λένε ότι "από την αρχή ήταν εναντίον", εναντίον του Χίτλερ μ'άλλα λόγια. Κι αν είχε κερδίσει τον πόλεμο; Μα ας την αφήσουμε κατά μέρος την ερώτηση αυτή. Αφού τώρα τον έχασε "έπαιξε και έχασε", όπως λένε εδώ, κανένας δεν θέλει να λέει πως ήταν κάποτε φίλος του. Αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε έτσι: μπορεί σε λίγα χρόνια να ξαναρχίσουν να τιμούν τον Χίτλερ. Επιπλέον, δε μου φαίνεται καθόλου απίθανο να υπάρχουν και σήμερα Γερμανοί που μένουν μέ στην ήσυχη καμαρούλα τους πιστοί στον Φύρερ ή και να τον εξυμνούν όταν βρίσκονται με παρέα. Μα δημόσια εξακολουθούν να είναι επιφυλακτικοί, ιδίως στις συναναστροφές τους με τους Αμερικάνους...

Όπως αποδεικνύεται τώρα, ναζί δεν υπήρξαν ποτέ στην Γερμανία. Ακόμα και ο Χέρμαν Γκαίρινγκ δεν ήταν κατά βάθος ναζί. Όλοι "εξόριστοι του εσωτερικού!" Ανακάλυψαν όλοι το δημοκρατικό τους παρελθόν και, οι πιο τυχεροί, τη μη "άρια" γιαγιά τους. Πολύ μεγάλη ζήτηση για Εβραίους προπάτορες." 

Επιστολή στην Εύα Χέρομαν-Παρίσι 1-7-1945

[Europa, Lars von Trier]

Στην συγκλονιστική αυτοβιογραφία του, ο Klaus Mann δεν περιγράφει απλά τον τρόπο της πτώσης της Γερμανίας, αλλά τον κίνδυνο της πτώσης όλων μας. Τα γραφόμενά του μοιάζουν προφητικά σήμερα. Κι αν θέλαμε οι άνθρωποι να διδαχθούμε από την Ιστορία των προγόνων μας, το έργο αυτό θα μπορούσε να μας μάθει πολλά τώρα που βρισκόμαστε στο δικό μας σημείο καμπής. 

Δυστυχώς, το πιθανότερο είναι να μείνουμε σε ένα πλήθος υπομνήσεις και "ακαδημαϊκές" παρατηρήσεις.

Αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις. 

Καλημέρα και καλό σου-κού σε όλους μας :)

Πολιτισμός (;)

Μήπως να ενημερώσει κάποιος το in.gr πως ο κώλος της κάθε τραγουδιάρας θα άξιζε να μπεί στην στήλη gossip κατά το Ελληνικό "κουτσομπολιό" και όχι σε αυτήν του πολιτισμού;

Χαρούλης, Κατράκειο 2014

Βρε κάτι δοκιμές που κάνω φέτος το καλοκαίρι ;)

Κονσερβοκούτι

Καλή παρέα, κουβεντούλα, κρασάκι, ουζάκι, νόστιμοι μεζέδες σε εξαιρετικές τιμές, παλιό κλασικό ροκ στα μεγάφωνα. 

Με λίγα λόγια και λίγες φωτογραφίες, μια πολύ όμορφη βραδιά στο Κονσερβοκούτι. Ψιλά στην Ιπποκράτους, σε ένα νεοκλασικό κτίριο, το μεζεδοπωλείο-εστιατόριο που οι φίλοι Γιάννης, Τάκης, Χάρης και Κυριάκος μαγειρεύουν και σερβίρουν για μας. Μπράβο στα παιδιά τόσο για το φαγητό και τις τιμές τους, όσο και για την κοινωνική τους ευαισθησία (αν ψάξετε λίγο θα δείτε πως είναι μια παρέα με συμμετοχή στα πράγματα της πόλης μας).

Βρε Κουμπάρα, άλλη μια μάζωξη με φαγητό και είσαι απούσα. Τι θα γίνει με εσένα; Το συγκεκριμένο πάντως θα το επισκεφτούμε και μαζί οπωσδήποτε. 

Τι ρελάνς...

...των Θεών των ανθρώπων τελευταία. Όλο και περισσότερο θυμίζει να μην είναι 2014...

Μια καλή αρχή

Χωρίς μεγάλη προώθηση και ενημέρωση. Σε ώρα εργασίας πολλών, και μέρα διακοπών ακόμα για περισσότερους, δεν μαζευτήκαμε και λίγοι. 

Την επόμενη φορά περισσότεροι :)

Και αφού τελείωσε η πορεία από την πλατεία Βαρνάβα προς την Βουλή, φύγαμε μια ομάδα χαρωπά Αρκουδάκια στο ηλιοβασίλεμα.

Ακολούθησε μπυρίτσα και όμορφη κουβέντα στο στέκι μας το Δυάρι, και για το κλείσιμο (άκου Κουμπάρα) καταπληκτικά σουβλάκια από τον Έλβις. 

Πολύ καλό σου-κού σε όλους σας :)

Κάτι που λείπει

Ακόμη δεν έχω εντοπίσει για ποιο λόγο δεν μπορεί να με συγκινήσει όσο θα περίμενα η Μποφίλιου. Δεν είναι άσχημα τα τραγούδια της και η φωνή της αν και στάσιμη είναι σε άψογη κατάσταση. Κάτι όμως πάντα λείπει όταν την βλέπω ζωντανά. Να φταίει που ποτέ δεν συνδύασα τα τραγούδια της με κάποιο προσωπικό γκομενικό δράμα ώστε να κόβω φλέβες με τα τραγούδια της; Να είναι που ξενερώνω με τις χιψτεριές τύπου "καμιά φορά τα τραγούδια μας επιλέγουν δεν τα επιλέγουμε" που είναι μόνο για τα τηλεγλέντια του Παπαδόπουλου; Ίσως πάλι να είναι πως μου δίνει την εντύπωση οτι η υπερβολική ερμηνεία της επί σκηνής γίνεται για να καμουφλάρει το γεγονός πως δεν τραγουδάει "δικά της βιώματα"; Ενδεχομένως απλά να φταίει το γεγονός πως δεν έχω ακούσει ποτέ ολόκληρο δίσκο της με προσοχή πέρα από τα σκόρπια στο ραδιόφωνο. Όπως και να έχει, όταν είσαι με καλή παρέα, τρως πιτσούλα, πίνεις μπυρίτσα και γελάς μέχρι δακρύων, η νύχτα δεν μπορεί παρά να είναι επιτυχής. 

Υ.Γ: Το γεγονός πάντως πως την Τρίτη (για Τετάρτη δεν ξέρω) ήμασταν στην συναυλία της όλοι όσοι την κράζουμε ως λίγη αυτά τα χρόνια, ίσως να λέει πως κάποτε θα γίνει αγαπημένη.