Πες τα ρε άνθρωπα!
Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013
La Vie d' Adele (2013)
Πολυσυζητημένη και πολυαναμενόμενη στον περισσότερο κόσμο κυρίως για τις σκηνές λεσβιακού σέξ, στην δε Ελλάδα για το "Ελληνικό" της πρωταγωνίστριας, η οποία ευτυχώς έσπευσε να διαλύσει τις ιδεοληψίες των ιθαγενών λέγοντας πως "δεν είμαι Ελληνίδα, ο παππούς μου ήταν".
Μια δραματική ταινία για τα πρώτα κεφάλαια (1 και 2 λέει η ταινία) της ενηλικίωσης, κυριολεκτικά και μεταφορικά, της μικρής Αντέλ.
Δυο κορίτσια εντελώς διαφορετικά που ερωτεύονται παράφορα. Για την μεγαλύτερη Έμμα τίποτα ποιο συνηθισμένο και λογικό. Για την μικρή Αντέλ το γεγονός που θα αλλάξει την ζωή της, την οπτική της για τα πράγματα. Περισσότερα δεν θέλω να πώ για την υπόθεση για να μην γίνω σπόϊλερ.
Με μια πρώτη ματιά, η ταινία δεν είναι το αριστούργημα που θα βλέπουμε ξανά και ξανά για χρόνια. Μια καλή ταινία που αδικείται με τον ντόρο που έγινε για τις λεσβιακές σκηνές. Η σκηνοθετική ματιά σχεδόν ντοκιμαντερίστικη και αρκετά "σωματική", πλάνα στα σώματα που κάνουν έρωτα, στα στόματα που τρώνε, στα μάτια που κλαίνε κ.λ.π. Αυτό που κυρίως μένει είναι οι πολύ καλές ερμηνείες των δύο κοριτσιών νομίζω.
Πάντως θα ήθελα να την ξαναδώ για να αποκτήσω πλήρη άποψη, αυτά που γράφω είναι πρώτες σκέψεις-την είδα μόλις προχτές.
Απορώ πάντως που κάποιοι την θεωρούν σοκαριστική. Ακόμα και οι σκηνές σεξ είναι απλά οπτικοποίηση μιας αγάπης και όχι ένα χυδαίο γαμήσι.
Αυτά τα κινηματογραφικά από εμένα. Σήμερα το μενού έχει το Miss Violence. Άντε και από Δευτέρα που ανοίγει το Μπουρδέλο τα κεφάλια μέσα :)
A Zed and Two Noughts (1985)
Ο θάνατος των γυναικών τους, τους οδηγεί σε μια λατρεία για την αποσύνθεση την οποία προσπαθούν να διερευνήσουν παρατηρώντας τις διαδικασίες αποσύνθεσης ολοένα και ποιο σύνθετων οργανισμών.
Στον δρόμο τους θα συναντήσουν την Milo, μια νυμφομανή που μέχρι να εκδοθούν τα γραπτά της εκδίδεται η ίδια, έναν γιατρό λάτρη του ζωγράφου Βερμέρ που ακρωτηριάζει τα πόδια όλων των ασθενών του πιθανότερο λόγω του ότι στους πίνακες του Βερμέρ δεν φαίνονται πουθενά πόδια, και διάφορους άλλους παλαβούς χαρακτήρες.
Απόλυτα σκηνοθετημένη, η ταινία, βρίθει αναφορών στην ζωγραφική, που ήταν οι βασικές σπουδές του σκηνοθέτη. Κάθε πλάνο και ένας πίνακας, με πάμπολλα ιστορικά γνωστά τεχνάσματα πινάκων να εμφανίζονται σε αυτά.
Σουρεαλιστικοί διάλογοι, χρώματα που ποιο 80ίλα πεθαίνεις, απίστευτες συμμετρίες και άπειροι συμβολισμοί, συνθέτουν ένα έργο που δύσκολα βλέπεται (την είδα σε 2 μέρες, δεν άντεξα την πρώτη), στο τέλος όμως σου αφήνει μια γεύση ένοχης απόλαυσης και θέλεις κι άλλο :)
Λατρεμένη και η μουσική επένδυση του Μαικλ Νάημαν. Δεν έχω περισσότερα να πώ, απλά λατρεμένη πλέον!
El ángel exterminador (1962)
Η πρώτη αγάπη και παντοτινή. Η πρώτη ταινία του που είδα πριν χρόνια στο ΆΣΤΥ και κόλλησα για πάντα με τον Μπονιουέλ.
Μια μεγάλη παρέα μεγαλοαστών/αριστοκρατών μαζεύονται στο "ανάκτορο" του ενός για ένα δείπνο μετά από μια βραδιά στην όπερα. Μετά το τέλος του, καταλαβαίνουν πως δεν μπορούν να φύγουν από το δωμάτιο που έχουν δειπνίσει. Εγκλωβισμένοι κυριολεκτικά και μεταφορικά, βρίσκονται αντιμέτωποι με τις αδυναμίες, και τις φοβίες τους και όλα όσα πίστευαν πως οι ανώτερη τάξη τους είχε ξεπεράσει.
Στην διάρκεια του εγκλεισμού τους που διαρκεί μέρες, οι κοινωνικές συμβάσεις γίνονται κουρέλια, οι αριστοκράτες χρησιμοποιούν ως χέστρα πανάκριβα κινέζικα βάζα πίσω από παραβάν που απεικονίζουν χριστιανούς Αγίους.
Αυτοί και άπειροι επιπλέον συμβολισμοί, συνθέτουν μια υπέροχη ταινία, ένα μέγιστο αριστούργημα (ναι είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες το καταλάβατε) το οποίο θα πρότεινα να δείτε οπωσδήποτε!
La voie lactée (1969)
Μεγαλωμένος ως Ισπανός Καθολικός, ο Μπονιουέλ δεν είχε καλύτερο από το να σατιρίζει, κριτικάρει-κάνει ρόμπα την ψευτοηθική των θρησκευόμενων , αλλά και τις δογματικές ανακολουθίες και αντιφάσεις του Χριστιανισμού. Ε σε αυτή την ταινία τις μάζεψε όλες.
Δυο ψιλοάστεγοι ξεκινούν για προσκύνημα από την Γαλλία στον ναό του Αγίου Ιακώβου στην Κομποστέλα ένα από τα διασημότερα προσκυνήματα των Καθολικών. Κατά την διάρκεια της διαδρομής θα παρελάσουν μπροστά από τα μάτια τους σαν σε οράματα σημαντικές στιγμές του Καθολικού Χριστιανισμού καταδεικνύοντας τις αντιφάσεις του δόγματος αλλά και της εφαρμογής του.
Υπέροχη κατά την γνώμη μου ταινία.
Le journal d'une femme de chambre (1964)
Άλλη μια ταινία του Luis Bonuel, με πρωταγωνίστρια την Jeam Moreau που είδαμε και στην ταινία του προηγούμενου πόστ.
Μια καμαριέρα από το Παρίσι, πιάνει δουλειά σε πλούσιο επαρχιακό σπίτι. Γίνεται αντικείμενο πόθου των ανδρών του σπιτιού και των γειτόνων, τους οποίους χειρίζεται/εκμεταλλεύεται με κατάλληλο τρόπο ώστε στο τέλος να βγεί κερδισμένη.
Αν και έχει όλα τα τυπικά γνωρίσματα της φιλμογραφίας του Μπονιουέλ, η ταινία μοιάζει συγκρατημένη για τα δεδομένα του σκηνοθέτη. Ίσως επειδή το βιβλίο στο οποίο βασίζεται είχε ήδη γίνει ταινία το 1946 (αν και ο ίδιος ο Μπουνιουέλ είχε πεί πως δεν την είχε δεί πριν κάνει την δικιά του).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ
