Για σήμερα, ή μάλλον για προχτες, το μενού είχε Χίτσκοκ και την ταινία "Η θηλιά" όπως νομίζω είχε μεταφραστεί στα ελληνικά ο αυθεντικός τίτλος.
Ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων (όπως υπονοείται καθαρά) σπουδαστών, αποφασίζουν να κάνουν πράξη τα διδάγματα (Νιτσεϊκά όπως διάβασα εδώ-εγώ Νίτσε δεν έχω διαβάσει για να ξέρω) ενός καθηγητή τους περί της δυνατότητας που έχουν οι ανώτεροι άνθρωποι να αποφασίζουν για τις ζωές των κατωτέρων τους. Ο Μπράντον και ο Φίλιπ αποφασίζουν λοιπόν να σκοτώσουν εν ψυχρό έναν παλιό συμμαθητή τους στραγγαλίζοντας τον, και στην συνέχεια να δώσουν ένα πάρτι τρώγοντας και πίνοντας πάνω από μια ντιβανοκασέλα που έχουν κρύψει το πτώμα. Καλεσμένοι σε αυτό το πάρτι, είναι οι γονείς του νεκρού, ο κολλητός του, η αρραβωνιαστικιά του (πρώην γκόμενα του προαναφερθέντος κολλητού) και ο παλιός καθηγητής τους του οποίου τις ιδέες ενσάρκωσαν με την πράξη τους.
Ο αδύναμος Φίλιπ δείχνει από την αρχή της ταινίας (και με την ολοκλήρωση του φόνου) πως έχει κατακλυστεί από τις τύψεις και τον φόβο της ανακάλυψης και πως δεν την παλεύει και πολύ. Καθώς το πάρτι προχωράει με βιτριολικές ατάκες από και πρός τους καλεσμένους, ο Μπράντον προσπαθεί να ελέγξει και τις ζωές τους (η επιλογή των οποίων δεν είναι τυχαία), ενώ ο Φίλιπ το χάνει όλο και περισσότερο.
Για το αν τα πράγματα τελικά εξελίσσονται όπως τα ήθελαν οι δύο φονιάδες, και αν τελικά ο φόνος ως μια απόλυτα δικαιολογημένη "καλλιτεχνική" πράξη, θα πρέπει να δείτε την ταινία.
Ο Χίτσκοκ πάντως, εκμεταλλευόμενος το θεατρικό έργο του Patrick Hamilton που βασίστηκε με την σειρά του στην πραγματική ιστορία δύο ομοφυλόφιλων δολοφόνων ενός αγοριού, δημιουργεί ένα κλειστοφοβικό φίλμ με τους πρωταγωνιστές του να ασφυκτιούν από την παρουσία των συνδαιτημόνων τους ή και τις ίδιες τις επιλογές τους.
Καλό σου-κού να έχουμε και καλή διασκέδαση ο,τι κι αν αποφασίσετε να δείτε.
