Αίματα

[Οι φωτογραφίες του Βασίλη Μακρή από το site της Στέγης]

Αίματα στην Στέγη. Πολυδιαφημισμένη παράσταση, στα ραδιόφωνα τουλάχιστον. 'Ήταν και το δέλεαρ του σεναριογράφου του Κυνόδοντα, της ταινίας κολυμπήθρας του Σιλωάμ, που πλέον χρησιμεύει ως άλλοθι για να δικαιολογηθεί κάθε παπαριά, ψήθηκα και πήγα. 

Δεν θέλω να σταθώ στα βαρύγδουπα της διαφήμισης περί "ορατορίου ύμνου στην αντρική φιλία" και άλλα γραφικά. Αλλά στην βασική αδυναμία της παράστασης, την κατά την γνώμη μου "απουσία" κειμένου. Διότι τι άλλο μπορεί να είναι η παράθεση λόγων χωρίς να στοιχειοθετείται ένα θέμα, χωρίς να παρουσιάζεται μια θέση, χωρίς να τεκμηριώνεται μια άποψη; Τι νόημα έχει να παρουσιάζονται "σουρεαλιστικές" επιστολές όταν από την αρχή μας προειδοποιούν πως πολλές από αυτές είναι πιθανόν αποτέλεσμα χρήσης ουσιών ή άλλων ανεξερεύνητων αιτίων; Το πραγματικά σουρεαλιστικό είναι αυτό που παρουσιάζεται ως εντελώς πραγματικό, αν κρίνω από τις ταινίες του Μπονιουέλ τουλάχιστον. Το να χρησιμοποιείς επίσης το είδος της επιστολογραφίας ως μέσο ανάπτυξης του κειμένου δεν σε κάνει Λακλό (και ντροπή και που το λες). Διότι στις "Επικίνδυνες σχέσεις" μέσω των επιστολών χτίζονται χαρακτήρες, εξελίσσεται πλοκή κάτι που δεν γίνεται στο έργο Αίματα. 

Το θέαμα βέβαια ήταν καταπληκτικά δουλεμένο και αξίζουν συγχαρητήρια στην σκηνοθέτη και τους ερμηνευτές που κατάφεραν να δημιουργήσουν μια όμορφη περφόρμανς από ένα αδιάφορο κείμενο. Παρά το εντυπωσιακό όμως του θεάματος, ουσία καμία (επαναλαμβάνω κατά την άποψή μου). Αν σε κάτι θα χρησιμεύει στο μέλλον το έργο αυτό, θα είναι πιστεύω ως αποδεικτικό στοιχείο του αδιεξόδου μερικών καλλιτεχνών στις αρχές του 21ου αιώνα. 

Αυτά τα καλά είχα να πω. 

Υ.Γ: Ο από πίσω μου θεατής που τελειώνοντας η παράσταση είπε στην διπλανή του "Κάπως έτσι πρέπει να αισθάνονταν και οι θεατές όταν τους παρουσίαζε ο Μπέκετ τα έργα του" μάλλον δεν έβλεπε την συγκεκριμένη παράσταση, ή δεν έχει δει ποτέ του έργο του Μπέκετ. Μέσα στην δημιουργία και τον πειραματισμό, αλλά μη τα κάνουμε όλα ίσωμα.