Dallas byers club (2013)

Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη συνηθίζουμε να λέμε. Παρομοίως και δύο πολύ καλές ερμηνείες δεν φτάνουν για να κάνουν την ταινία αριστούργημα. 

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, φορτωμένο με υποψηφιότητες για όσκαρ, είναι σίγουρο πως θα σαρώσει σε εισιτήρια. Πόσοι όμως θα συγκινηθούν, πόσοι θα νοιώσουν πως ενημερώθηκαν, πόσοι θα το ξαναδούν και εν συντομία πόσοι θα το κατατάξουν στις μεγάλες στιγμές του κινηματογράφου; Νομίζω λίγοι. Τουλάχιστον εγώ δεν "ψήθηκα" την πρώτη φορά που το είδα (με δεύτερη μπορεί να αλλάξω γνώμη). Αν θα έπρεπε να συνοψίσω αυτά που θα ήθελα να πω, θα δανειζόμουν τα γραφόμενα ενός άλλου "κριτικού" τα οποία και θα προσυπογράψω. "Personally, I’d have preferred it to just be more distinctive. Bolder. Scarier. Uglier. Queerer.". Προσθέτοντας μόνο πως κάπου στο μέσον της η ταινία έκανε κοιλιά και βαρέθηκα γεγονός που δεν περίμενα να συμβεί. Ή όπως αλλιώς το έγραψε κάποιος άλλος, "The problem is that while Ron may not run out of steam, the film about him does.". Για τα υπόλοιπα θα σας παρέπεμπα εδώ, άλλη μια κριτική μη αποθεωτική που εγώ βρίσκω να με καλύπτει. 

Τώρα θα μου πείτε να μην το δω; Τουναντίον. Αφενός δεν είμαι ειδικός οπότε μπορεί απλά να γράφω μαλακίες τόσην ώρα. Αφετέρου παρά τα αδιαμφισβήτητα (νομίζω) προβλήματά της, κάποιους μπορεί να τους παροτρύνει να ενημερωθούν από άλλες πηγές για εκείνη την αρχική εποχή που ο ιός του AIDS γινόταν γνωστός στο ευρύ κοινό και για τον τρόπο που τον αντιμετώπισαν πολιτεία και ασθενείς. Ψάχνοντας το λίγο, έπεσα πάνω στο ντοκιμαντέρ How to survive a plague. 

Δεν το έχω δει ακόμα για να μπορώ να πω αν είναι ή όχι καλό, όμως είναι ένα πρώτο βήμα ενημέρωσης στο οποίο με "έστειλε" το Dallas Buyers Club. 

Καλή θέαση πάντως σε όλους όσοι το δείτε :)