The Roman Spring of Mrs. Stone (1961)

Επιστροφή στα κλασικά λοιπόν, επιστροφή σε άλλη μια μεταφορά στον κινηματογράφο, έργου του Tennessee Williams. Mε πρωταγωνίστρια ξανά την Vivien Leigh του Λεωφορείον ο πόθος, αλλά με διαφορετική επιτυχία (πιστεύω) από την ταινία εκείνη. 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η κυρία Stone είναι ηθοποιός που έχει βασίσει την καριέρα της περισσότερο στην ομορφιά παρά στο ταλέντο της. Όταν πλησιάζοντας τα 50 αυτή η ομορφιά αρχίζει και φθίνει, η κυρία Stone καταλαμβάνεται από πανικό και σταματώντας την καριέρα της, φεύγει με τον κατά 20 χρόνια μεγαλύτερο σύζυγό της για ένα ταξίδι στην Ρώμη. Η επιβαρυμένη όμως υγεία του τελευταίου, συντελεί ώστε να φτάσει στην Αιώνια πόλη ως χήρα. 

Εκεί αποφασίζει να μείνει σε ένα αρχοντικό με θέα όλη την πόλη (γιατί λεφτά υπάρχουν), μια μεταπολεμική Ρώμη (η νουβέλα έχει γραφτεί το 1950) σε πλήρη ηθική παρακμή όπου νεαροί και νεαρές πουλιούνται σε πλουσίους και πλουσίες. Μετά από ένα χρόνο μοναξιάς, υποκύπτει στη γοητεία του Paolo, ενός ζιγκολό τον οποίο της συστήνει η χυδαία τσατσά Contessa Magda Terribili-Gonzales την οποία ερμηνεύει καταπληκτικά Lotte Lenya. 

Υποθέτω καταλαβαίνετε πως μια τέτοια σχέση δεν θα έχει καλή εξέλιξη, αλλά περισσότερα για αυτό δεν λέω, πέρα από το γεγονός πως το φινάλε αποζημιώνει για τις όποιες ατέλειες της ταινίας.

Τώρα γιατί δεν ενθουσιάστηκα; Διότι κάτι έλειπε. Ίσως η απουσία χημείας μεταξύ των 2 πρωταγωνιστών. Ίσως το γεγονός πως κάποιοι χαρακτήρες και γεγονότα δεν περιγράφονταν επαρκώς-όπως κατά την γνώμη μου η φιλική σχέση της Stone με την δημοσιογράφο. Ίσως να χρειαζόταν μεγαλύτερη διάρκεια στο έργο για να αναπτυχθεί καλύτερα η σχέση των δύο πρωταγωνιστών από την αρχή ως το τέλος της. Παρ΄όλα αυτά είναι μια ταινία που θα έβλεπα ξανά, περισσότερο για να εντοπίσω είναι η αλήθεια τι με χάλασε σε αυτή την πρώτη φορά. ίσως άλλωστε μια δεύτερη "ανάγνωση" να μου αλλάξει την γνώμη. Αν πάντως πέσει στα χέρια σας, μη την προσπεράσετε ρίξτε της μια ματιά. 

Καλή θέαση σε ο,τι κι αν δείτε σήμερα.


Υ.Γ: Η ταινία με τα ζόμπια που είδα προχτές, καλούλα είναι για να περάσει η ώρα, μην πληρώσετε όμως παραπάνω από 1,5 ευρώ που έχει η ενοικίαση σε ντιβιντάδικο. Καταγγέλλω το γεγονός πως δεν είδαμε τόπ-λες ούτε μια φορά τον Πίτ, ενώ επίσης δεν μπορώ να καταλάβω ποιος του έχει πεί πως του πάνε τα μακριά μαλλιά. Αίσχος.