Sitcom (1998)

Η δεύτερη ταινία (μεγάλου μήκους) του τρομερού παιδιού (όπως τον αποκαλούν) του γαλλικού κινηματογράφου, αλλά συχνά υπερτιμημένου κατά την γνώμη μου, Francois Ozon. 

Θέμα της; Η μεσοαστική γαλλική τάξη και τα κακώς της κείμενα. Όχι βέβαια με τον "σκοτεινό" αριστοτεχνικό τρόπο ενός Μπονιουέλ αλλά περισσότερο με έναν Αλμοδοβαρικό, χωρίς κι εκεί να φτάνει στα δικά του επίπεδα. 

Η οικογένεια της ιστορίας μας διάγει βίον νωχελικό και βαρετό, συνηθισμένο θα έλεγε κάποιος. Μέχρι που ο πατέρας φέρνει σπίτι για κατοικίδιο έναν αρουραίο (μπρρρρ). Κατά τυχαίο ή μεταφυσικό τρόπο, το τρωκτικό αλλάζει τις ζωές όσων των αγγίζουν-όσους αφήνει τουλάχιστον, και η οικογένεια μετατρέπεται σε ένα τσίρκο απωθημένων, επιθυμιών και βίτσιων. 

Για το πόσο θα αντέξουν ο ένας τον άλλο και αν θα επιβιώσουν των εξωφρενικών καταστάσεων του σεναρίου, δεν έχετε παρά να δείτε αυτό το μικρό διαμαντάκι που όταν το είχα δεί σε κάποιο κρατικό κανάλι πριν δέκα χρόνια, με είχε σοκάρει πραγματικά. 

Καλή σας μέρα και καλά να περάσετε ο,τι κι αν δείτε :)

Υ.Γ: Αν δεν σας έψησα με όσα σας είπα, δείτε την ταινία για τα γκομενάκια λολολολ