Ίσως η πλέον διαφημισμένη θεατρική παράσταση σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Το μεγάλο σουξέ του αφιερώματος στο Δημήτρη Δημητριάδη από την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Τέσσερις ερωτικές ιστορίες (οι γωνίες του τετραγώνου;) με 11 πρωταγωνιστές επαναλαμβάνονται συνεχώς, μέχρι να διαλυθούν σε κύκλο-λέμε τώρα.
Η παράσταση όντως για γερά νεύρα, καθώς η συνεχής επανάληψη του κειμένου και η σταδιακή του διάλυση ήταν αρκετά κουραστική. Δεν θέλω καν να σκέφτομαι το δράμα που πέρασαν οι ίδιοι οι ερμηνευτές λολ.
Το ίδιο το κείμενο δεν ήταν κατά την γνώμη μου κάτι το συγκλονιστικό, πολύ καλύτερο βρήκα αυτό της Εκκένωσης. Αν δεν υπήρχε το χίψτερ "εύρημα" της συνεχούς επανάληψης δεν θα υπήρχε τίποτα να μείνει στον θεατή, πέρα από το όποιο σόκ παρουσίαζαν κάποιες από τις ιστορίες. Αν και στα 2010 που γράφτηκε το έργο δεν μπορώ να πω πως υπάρχει πλέον κάτι σοκαριστικό.
Συνολικά πάντως ήταν μια προσεγμένη παραγωγή και μια καλή παράσταση, χωρίς όμως να είναι το συγκλονιστικό έργο που ήταν για παράδειγμα το Πεθαίνω σαν χώρα (του ιδίου συγγραφέα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ρίξε κι εσύ μερικά μπετά, μπορείς :)